Alle inzendingen van wil melker

ik zag je handen in je schoot het wit van strak gespannen spieren jij gaf jezelf zo bloot je heerste met je woord in tegenspel maar de reacties waren jou weer veel te snel je suste en minimaliseerde deed alsof je leerde van de woorden die een ander zei sloeg toe in de rust die je creëerde ik zag je handen gaan bijl en doodslag…

herfst guurt in koude vlagen regen kilt de bomen leeg licht verdonkert traag de dagen winter schrijft een witte veeg ik voel hoe wind de bomen geselt aarde in zijn kaalheid schoont droom de hitte van de zomerzon als voorraad licht en warmtebron heb een rijke oogst ervaring te zaaien in een volgend jaar aarde gaat in groen verwachten…

ik bedevaart in vol vertrouwen wierook gaat mijn handen vouwen zag je beeld op sokkel staan hoorde gaan van kreupelen en blinden zij die oeverloos geen weg meer konden vinden je mantelt blauw met in je ogen sterrenblinken bent voor hen de liefdevolle vrouw je kathedraalt te lourd brandschildert licht van al je goede werken in vele…

ik krijt in witte kanten je profiel vang kleur leg het apart in wit en zwart scherpte vangt schaduw markeert het bloedeloze dun in lippen saam gevat je neus lijnt wulps in terugval naar je ogen subtiel de strakte iets verbogen je voorhoofd vlakt en toont verloop de rode haren stijlloos losjes overhoop wit verliest…

mag ik je een bloem geven gewoon een bloem waarin het groen ook nog kan leven ze bloeit nog in mijn geuren maar jij bepaalt hoe zij jouw dagen in gaat kleuren we wachten samen op het zaad van zomers dromen in herfstig rijpen zal onze liefde blijken…

breekbaar oh zo teer balancerend tussen waan en zijn kies ik voor jou mijn keus was reeds bepaald door arrogantie van het weten van gekend talent miskend door hen die alles hadden de site de groep het zicht de plicht om mensen op te vangen hun eerste schreden te overladen met kritiek ze op het net te laten dwalen richtingloos…

ik zag hoe water je ontving in eerste rimpeling je echo weer deed stuiten in tweede cirkeling om uit te vlakken wie of wat je was tot tijdloos spiegelglad…

het klinkt als een klokje luidt hoge tonen sprankelt de lucht met verwachting dwarrelt omlaag in een flard raakt mijn ziel en mijn hart donker genot mensonterende passie kleinerende lust de schaduw van mensen verdonkert het licht van de wijsheid vermindert zijn goedheid verwatert tot smart ik wil terug naar die wijsheid…

ik focus maar je breekt mijn beeld als schicht tussen verschoten licht peutert dood tussen mijn ogen versnelt chaos in verstervend zicht je vingert hersenen met vals chemie ontlaadt gevoelens in hypnose mijn opgedrongen hunkering naar jou is gruwelijk onderdeel van mijn psychose ik braak maar jij verdomt het om mijn strot weer lucht…

ik schudde je de hand en zag meteen het glanzen van je ogen je amicale stem verried dat je je thuis al aardig vol had laten lopen je zocht de drukte van de bar mensen die je kende de drankjes gingen af en aan de stemming steeg omdat het glas je zo verwende je deed het goed je baan je huis en echtgenoot er was niets aan de hand maar…

we denken zo ons eigen ritueel je gebaren raken me geen woord teveel een blik verbazing in je ogen verwondering om het geheim het samen weer te mogen ik voel de stugheid van je haren het kippenvelervaren als mijn vinger met je oren speelt je wordt verlegen als mijn handen langs je spieren voelen naar het kloppen van je hart…

we wilden ineens het kind uit ons dromen vroegen elkaar wanneer het kon komen zijn lijfje groeide bolde jouw buik krijste de lucht en zijn longen eruit blauwkleurend worstelen op de grens van bestaan kiezen voor leven of dood verder gaand wie heeft gevraagd of jij wilde leven heeft je gewaakt uit een heel diep vergeten ben je…

ik joeg je laatste geel door kale takken een herfst te veel najaar toont zijn herfsttapijt roodpolig want de zon geeft ons vandaag respijt we dekken samen zomer toe en oogsten al zijn kleuren de vruchten vallen zijn het hangen moe we winteren in overleven voelen ons met wat de herfst heeft gegeven klaar voor weer een eindloos…

je das sprak met de kleur van gisteren toen rood het welkom was ik had je geuren weggehangen met de warmte van handen in de zakken van je jas je fleurde en bracht leven in de gang de hal versprong van alledaags tot kleur je plooide wind tussen gordijnen wuifde vlekken in het afscheidsgrijs ik kon er niet uit wijs maar…

ik vinger ijs op hete huid en smelt in samenzijn pegelde zo lang in korte dagen dat de zon mijn zwaarte niet kon dragen brak voordat je kwam jij zoog druppels van verlangen uit het vorstelijke hangen de splinters heb ik bij elkaar geraapt en in ontdooien jou tot vrouw gemaakt…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen…

zag je in het laatste blad dat dwarrelde en landde nam je in mijn handen bewonderde je kleur wist de boom voelde ook je nerven herkende toen je geur kom maar thuis daar waar je hoorde en oogst weer een geboren worden…

weer heeft de maan het gele licht gestolen van de zon in een rond oog gesloten ze trekt water tot de hoogste vloed beweegt heksen tot een kring en breekt romantische gevoelens open ze heeft haar eigen dag die opkomt als de avond valt zich spreidt als nacht tot morgenstond in licht verstomd de maan bevolkt haar eigen wereld met grote…

ik zie de bladeren vallen rood en geel dooreen stam en takken blijven over als geraamte van het zomers huis voorheen daar woonde zon in zinderende luchten floten vogels lieve lust koelde schaduw gras voor hen die aan de wortels rusten om de wereld in hun dromen even te ontvluchten in rood en geel heeft herfst afgesloten wat…

je scherpt licht in vouwend duister een klauw met bont gevoerd nagels putten in de huid strelen bloedvergietend voren rood het hart onbloot in spuitend dood lach en kijk je lijf bevrijd van haat in levenloze staat je trekken zijn verbekt in nijd omdat het onderscheid door dood niet meer bestaat ze lachen met hun lippen dun lege ogen hongeren…

bol is nog te hoekig moet gladder zijn van lijn meer pigment omdat gevoelens op mijn schilderij ook zichtbaar moeten zijn de schaduw is te licht ze tracht het duister te vermijden zon speelt sprankelend met zicht maar kan het donker niet verleiden vlakken zijn wel goed verdeeld wit kleurt mooi de randen alleen de mensen ogen houterig…

wil mijn lichaam gaan verlaten het is kapot gebroken vies ik voel het niet als een verlies begin het langzaam aan te haten de spiegel ziet geen ogen meer mijn hart heeft geen verblijf ik huur een aangeschoten lijf alleen de dood doet minder zeer ik zal je branden met mijn handen je witheid kelen met mijn mes je geest doen stikken in de…

ik geef je een bloem nog altijd in de knop het groen tiert welig mag die nog even in je handen bloeien of geven we het op jij kent de kleur en ik de geur in samen bloeien ik opende de zon in de eerste lente die jij won we hebben eindeloos gezomerd elkaar geoogst maar nu het herfst wordt blijkt winterslaap een schrale troost…

gezichten om me heen handen die me raken ze schreeuwen ogen dwingen me mezelf kleiner te gaan maken ze kijken door me heen ik kan ze niet meer voelen alleen hun stilte hoor ik nog warmte en mijn hart zijn weg ik zie alleen die smoelen handen hebben overal hun vingers neer gezet mijn haar op huid en genen mijn dromen hebben ze bezet…

zie takken vallen de maan verweesd van ramadans bevallen ja het was feest een week geleden ik hoor de imams in gebed steeds van de minaretten klagen maar ook geloof heeft zo vandaag zijn vragen de allerheiligen zijn niet van steen hun sokkels dragen eeuwigheid en ook zij vragen een wereldfeest later weer de donkere kant…

je was meer vrouw dan ik verwachtte je ogen vonkten licht een gloed van passie gleed langs mijn gezicht verschrikt zei ik je naam je keek me licht bewolkt aan we zijn gaan lopen omdat zitten onrust had je stappen veerden jeugd de onschuld in je lach wekte verbazing in de stad ik keek naar je gezicht en zag hoe jij de tijd vergat ogen…

het wintert voor even in de sporen van de herfst rijpt het eerste wit in een bleek ochtendzicht nog kleurt de oogst van de zomer ritselt wind in bladeren van de dromer maar wij paddenstoelen in een kring laten heks en halloween tot donker wasdom komen kom dan mijn vorst bevries ons maar weet dat wij weer lente zullen leven en…

jouw zwijgen is doorbroken de storm raast door je heen je hart heeft eindelijk gesproken muren vallen steen voor steen je jeugd was lente maar zo stil verward door kleur dorst je de geuren niet te ruiken genieten was voorzichtig en heel pril je wilde liefde delen ontsnappen uit het doolhof van je geest gevoelens en gedachten laten helen…

je schreef zwarte woorden ik poetste ze tot grijs wit wilden ze niet worden ik lees ze tot een zin het begrijpen wil er maar niet in je strooft in verder gaan de cohesie is mij grotendeels ontgaan plaats je kleuren laat het licht je leven zien ik proef je toch wel in je geuren…

ik woon en droom in mijn kasteel muren van fictie torens van kristal immense gewelven en bogen sterren in een sprookjesheelal mijn toren is geriefelijk de kamertjes zijn knus de lucht is koel kleurt en geurt naar bloemen hooi en zonnig zomerfruit de ramen open laten vlaagjes natuur naar binnen lopen stilte is gevuld met klein gezang…