Alle inzendingen van wil melker

de schepping was voltooid overal waren de klokken gaan tikken op het uur nul omdat de mensen anders zouden stikken zonder zuurstof bomen zon en natuur het raderwerk was universeel onvervangbaar door de mens waren er ongewenste haperingen waarna verval was ingezet met kains ezels kakebeen dat abel had neergelegd…

het was de laatste druppel bloed die uit de mensheid werd geperst voordat de aardjuwelen zichtbaar werden helder vonkten ze al tussen het stervend rood waar zij weerkaatsen in afnemend vurige licht van de exploderende zon het restant van wat eens de machtige mens was geweest is nu geslagen met de zeven plagen leeg gebloed in een…

ik heb scherven geschoond in stromend zwarte regen maar kwam geen enkele weerkaatsing van stukjes licht tegen wel dropen druppels rood langs blote vingers op glas in de plas waar zij oplichtend stevig kleurden in zwart…

voorzichtig slipperden wij over de hete stenen van het trottoir beneden glinsterde het lichte zand tegen de robuuste rots boulevard de vormen van het spel anderdaags leverden een fantasierijk strand om zo op te duiken toch moesten wij eerst tot een mooie plaats besluiten moeders had hoogte gekozen een goed zicht op het…

ik wist dat als hij zou ontwaken hij zich psychotisch kwaad ging maken waarbij redelijkheid zich weer zou omdraaien in het al te vaak gedolven graf het gaf geen pas zich zo te laten gaan geen schat te zijn maar de remmen los dan ziet hij door woede geen bomen maar het hele bos op zich af komen bladeren wuifden takken bogen…

er zitten breuken in de aarde hun lijnen zijn de bekende gevaargebieden waarvan de korst naast warmte ook gassen en invloedssferen lekken die een pittig gevoel van desoriëntatie geven dat je meeneemt als schaduw en vervaging in de neerslag van een andere vreemde realiteit altijd is er even in confrontatie de strijd van eigen…

ik opende als baby peuter kind had altijd een glimlach omdat men mij dan aardig vond ook vingertjes pootjes en handen voor een aai in plaats van die nat warme kussen met tanden ik heb ze allemaal goed onthouden kinderen mannen en vrouwen toen ik kon praten ben ik ze gaan vragen waarom waren jullie vroeger zo aardig voor…

soms keken de dagen mij aan met ogen van meer dan een week geleden de tussentijd was me dan volledig ontgaan kleurloos zonder fantastische vormen inhoudsloos als een uitgelezen boek met langdradig scene achtig verloop het ingeblikt applaus weinig verrassende intermezzo’s of verbazingwekkende hoogstandjes van de eenling die een…

ik wist dat zwart op het doek langzaam donker en voller werd dat kijken verdween in ogen die bijna niets meer zagen in vervagen probeerde te contrasteren met het wit van schaduw maar er was te weinig licht heb de penselen en het mes weggelegd ben het leven met warmte gaan strelen maar de warmte die er was bleek te weinig…

voorzichtig kleurde stilte haar vocalen in kleine perkjes medeklinkers op de grote groene wei veelkleurigheid en een walhalla van geur schiep hier de hemel voor tal van bestuivers vaak onbewust ook in rust kunnen hoofdzaken tot een prettige bijkomstigheid raken als rijpende vrucht…

over alles was goed en diepgaand nagedacht ook over de verschillende trappen die diverse groepen te nemen hadden triggers en immuniteit in levende organisaties ze waren er maar nog niet volmaakt wilden allemaal graag eeuwigheid ook bij de mens daar waren ook fouten binnen geslopen want zijn arrogantie sloopte de schepping…

het neusje al vroeg in de wind de blik op oneindig en toch nu al de zorgzame instelling voor hen die dat nodig zullen hebben op tijd onderkennen haar gevoeligheid voor deze mensen is intuïtief met een direct aangepaste woordenschat die zorgstandaard is in een communicatie waar met een half woord de hele situatie meteen duidelijk…

ik heb altijd gedacht dat zaken en dingen apart in de wereld staan omdat zij anders zijn dan gemiddeld een klein verschil met de rest toch een eigen streven totaal afwijkend van het gemiddelde van mensen naar schoonheid in perfectie en status het klassieke beeld onderscheidend en passend bij leeftijd het belangen gebied…

waar proef ik dat jij geen artificiële intelligentie bent een ai maar dan zonder eigen naam je rijmt technisch goed je zinsopbouw lijkt menselijk maar toch mis ik het kinderlijke dat speelse dat volwassenen pas durven laten zien als zij het echt ooit aan den lijve beleefd hebben dat laatste stukje onderscheid kan een ai niet…

ik liet mijn blikken langs je gaan moest echt twee keer kijken voor ik alles weer goed in het geheugen had staan elkaar echt zien was alweer even geleden speels in een klein tussendoor vaak met een half oor of visueel met spreken toch te weinig contact er gaat niets boven de a-live ontmoeting met knuffel zoen en warme lach…

kleur muziek en mensen in alle soorten en maten trokken de aandacht met diensten en koopwaar die zij te bieden hadden in de mêlee van wat kermis was en altijd geweest is uitbundige vrolijkheid met gezang in een jubelklank omdat er overal zoveel moois is via een geheime wat morsige entree kwam ik in een met stilte beladen ruimte…

hij was een meester in het verleggen van verantwoordelijkheden die hij pas als laatste redmiddel naar voren bracht daarvoor speelde hij menselijke zwakheden tegen elkaar uit door ze alleen al te benoemen met een achteloos gebaar geknipt en geschoren kwamen zij timide onder het mes vandaan dachten een deal te hebben maar hij had…

het was buiten beladen vochtig in de donkerende lucht waar druppels aan takken groeiden en vielen zonder regen een klammige stilte dreigde en maakte alert ik hoorde vage geluiden die ik niet kon thuis brengen in het verlaten park een soort zich mechanisch voortbewegen met de smaak van nieuw in vreemde techniek vrijwel onzichtbaar…

we lachten speelden met lange schaduwen die onze benen maakten in de lage zon donker contrasteerden ze op de witte stenen muur van de buren jouw voeten raakten net de rand ik bescheidener in lengte maar gespierd de overhand we liepen alle passen hinkelden en sprongen hoger dan ooit moesten vreselijk lachen hoe onze schaduwen…

ik wilde je aankijken maar je had geen gezicht wel een prettig bekende stem die pittig binnenkwam alsof je de lippen net keurig strak had gestift er was geen beeld maar wel geluid ik miste de zielsinfo van je huid een bijzonder fenomeen dat als het er niet was meteen als irritante pijn gemist werd alsof er tal van dimensies…

ik liet mijn bord vol dromen tot werkelijkheid komen maar het smaakte mij niet vandaar dat ik het met een lichte mystiek begiet honger deed mij schrokken maar de grote brokken missen de verfijnde smaak dus ben ik gaan prakken om de realiteit in kleine stukjes te behappen er waren nog wat onverteerbare zaken die niet echt…

schermen vol straten massa’s psychoten in het zwart gekleed met anonieme gezichten alleen de hysterie glimt in ogen die echt in de hel geloven waar normen en waarden op de brandstapel gaan als zij hun gekoesterde dromen te grabbel gooien omdat ze niet haalbaar zijn nog warmt verterend vuur al hun pijn knallen kogels en vuurwerk…

ik wist hoe tonen mijn melodie voor jou droomden harmonieus met een aangehouden zachte echo als verrassend intermezzo waarbij akkoorden afsluiten en weer openen aan de bron in het kabbelend ritme van de beek want zij volgen water naar de zee ook dromen moeten daarop letten anders stap je zo in een lift die er even nog niet…

ik heb jou ooit gekend herken het uitslaan van je vleugels de kleuren staan op mijn netvlies gegrift heb je vlucht gezien tegen de blauwe achtergrond bevallig fladderend voorzichtig landend in de warme zon waar jij mij sprietend verkende vleugels sierlijk schikte en in de rust die wij elkaar bekenden hebben wij met stilte…

zijn woorden passioneerden niet meer kwamen als warme verstikkende dekens uit de krant mimiek en lichaamstaal waren verdroogd zelfs het vonkje met agressie was gedoofd met passieve euthanasie omdat er geen spirit meer voor handen was nog bewogen zijn lippen met de bekende mimiek we zijn bijna klaar met er stevig aan bezig…

ik heb altijd kleuren gedragen die mij niet flatteerden ook wisselen ging niet goed wat wij ook probeerden blond en met een lichte huid ja daar kwam je echt niet mee vooruit in licht pastel verdwijnt de eigen kleur snel als vuur in de hel in mijn verschijnen leek volmaakt te verdwijnen in kleine hinten die goed bedoeld toch…

ik droomde hoorde het irritante geluid van ruziemakende vrouwenstemmen met op de achtergrond het uithalend dreinen van een teveel verwend kind een tot de orde schreeuw moest herrie voorkomen maar de gezworenen waren niet van plan er meer aandacht aan te besteden en verhoogden enkel het eigen volume nog werd de herrie niet minder…

soms spelen je vingers gedachteloos met de kleine mannetjes die ons vroeger gezelschap hielden in dromen die de stilte herriepen met een zacht verteld verhaal ik weet dat zij ons meenamen naar de plaatsen waar zij tezamen kwamen met het leven in het bos nog zijn zij er als ik jouw vingers zie spelen en er in de kamer een vage…

ik zag je langer dan ik wist je danste klein creatief uit de vroegere twist je lachte heimelijk retro passend bij de jurk die zich wellustig rond je lichaam vlijde juist je lijf bepaalde de vlotte draaien waarbij ik geen erg had in jouw snel voetenwerk langzaam kwamen ritme en herkenning terug de twist van chubby checker was…

de grootste fout die wij als mens konden maken is het depersonaliseren van het unieke in de mens tot groep zonder talent eigen inbreng ongekend alles graag in dezelfde aanpak en lijn in eenheidsprotocol opvoeding opleiding maatschappelijk positie om voor ieder uur alle dagen maanden en vele jaren dezelfde eenheidsworst te mogen garen…