Netgedichten

netgedicht (nr. 81.015):

Kleurig mozaïek

ik hoorde
in zacht
geritsel wind
en losse bladeren
in een onooglijk
bergje bosafval
dat mij nooit

opgevallen zou
zijn als haar kleurig
mozaïek niet
omringd was met een
kring paddenstoelen
die alles terugbracht
tot de elven en

kaboutertijd
met meerdere
plekken die iets van
bewoning hadden
duidend op leven
zou de aarde
leven toch nog

een kans geven en
dat voorzichtig in
alle behoedzaamheid
aan de grote vijand
mens laten zien
nog ongezien niet
geweten misschien

dat de mens
nog iets van een
morele standaard
heeft om deze
kans realiteit
te laten worden
in overleven