Netgedichten

netgedicht (nr. 81.268):

Alleen de verte wenkt

ik word gek
van het geschuifel
en gekuch
een voortdurende
stroom mensen
glijdt over de vloer
zonder richting
en beoogd doel

van buiten
is er weinig
over binnen
op te merken
de lange vitrage
houdt mensen
weg van de ruiten
versluieren het zicht

ik probeer
ogen te vangen
maar ze blijven
niet lang hangen
te kort voor een
herkenning en
oplichting van iets
uit vroeger in de blik

ze gaan zonder
gezicht in de laatste
cirkels van leven
niemand die hen
de koers geeft
in omarming of troost
alleen de verte wenkt
nog is de afstand te groot