Alle inzendingen van wil melker

wie speelt nog tikkertje of diefje met verlos alleen in kinderspel gevangen zijn wij volwassenen de klos de knikkers tellen echt er is geen spel meer in het ellebooggevecht de verliezer moet betalen kan niets meer uit het potje halen want het is geen samenfeest die kameraadschap is geweest het huis de auto telt het burenoordeel…

ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen het was eens mijn gift de hoop voor ons samen woorden zijn stil zinnen gebroken de magie is vandaag uit mijn teksten vervlogen neem maar mijn handen de hardheid verloren ze vergaten jouw diepte in oppervlakkig bekoren heb de parel zien glanzen nat van je tranen ik geef je weer zon…

rol de stenen weg voordat je brekebenend vlinders tracht te vangen die jouw pad in alle kleuren blijken te behangen je blik omhoog maakt voeten broos in evenwicht en zonder zicht ligt struikelen voor de hand daar gaat je tand en weer een beurse plek je ellebogen schaven omdat ze je lichaam even niet konden vertragen…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld regent lust neer als wat ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven slechts nachtelijke kilte…

mijn takken zijn gespreid twijgen in een warm hunkeren nog is de wind te koud moeten knoppen zich beschermen in een winters bunkeren ik zie het jagen van de eenden meerkoeten zijn al dagen naar een nest aan het zoeken voor hun eerste leg en ik besef dat de natuur zich niet laat dwingen door de weergodinnen vogels zingen…

keek je na je blik verdween in vele ogen ik riep je naam ruggen bleven blind hoofden stil gebogen ik mocht je schimmig kussen tot de wellust kwam dan ging je weer je eigen gang ik vrijde met je schaduw tot licht onze naaktheid bedekte en zon liefde scheen ik zocht je en wachtte verloren jaren, ongezien ben je er altijd…

ik bloeide in het groen naast jou mijn kleine korenbloem stengelde iets hoger maar ontnam je nooit het licht in samen wiegen op een warme wind hadden wij voldoende zicht wij plukten zon uit sombere dagen waarin de uren leken te vertragen kom groei met mij in blauw en groen jij weet in bloei wat er samen is te…

ik dronk muziek weemoed nam me mee naar oorden waar tranen en verdriet geboren worden ik liet me drijven op golven nostalgie met spijt van dingen die verloren gingen in een vergeten melodie in cirkels donker drijven zilveren tonen trompetten schetteren het koper rood, ritme baart zijn eigen klonen violen strijken lichte kleuren…

ik brak weer pluimen van hun veren af ze stonden plotsklaps in hun blote gat en voelden zich verbijsterd het is geen vogelpest maar slechts de rest die overblijft als schone schijn al jaren aangepleisterd de bolle wangen vallen in en groeven tekenen verval dat was er altijd al werd even niet geteisterd pluimen waren niet…

vlokken zweven traag voorbij weven een gordijn uit stilte aarde ligt er winters bij slapend in het wit van kilte wind is guur en strakke lucht belooft weer vorst van lange duur sloten gaan bevriezen vogels moeten wakken kiezen om te overleven een sneeuwpop met de bezem in de hand is koning van dit land kooltjes zijn…

weer sterft een ochtendblad in kou van winterwind het voorjaar al besproken wordt nooit een zomerkind in pril ontluiken groende het door ochtendzon maar'savond vroor het juist streng buiten we nevelden en koesterden haar blad dat ook een gouden herfst voor zich had maar niets mocht baten zij heeft alleen haar knop…

geef mij je angel en honing kom dichtbij ik streel je tot koning je dood is goedkoop als je mij nu zou steken zo kort bloedt geen leven weef het geel van de maan met de kracht van de wind in het blad van de bloemen de glans zal verbleken als het licht van de zon de nacht doet vergeten we vliegen in rood stuiven meel op de…

in het zachte groenblauw van je ogen las ik weer eenzaamheid hoorde woorden zonder praten het rotgevoel dat steeds uit vroeger overblijft we kozen voor een eigen wereld buiten iedere werkelijkheid omdat onze prille liefde nog moest groeien in de dagrealiteit samen zochten we de wegen in elkaar verstaan kwamen we de hemel tegen…

ik weeg stilte en het valt me zwaar ik kan de druk niet meer verdragen de antwoordloze vragen ik leg ze naast me neer is er nog plaats om gedachten naast gedichten neer te vlijen zinnen moeten ook betijen anders zijn de woorden zonder context waardeloos ik steel lucht in ademloze nood wil decibellen breken alle mensen…

in donkere holen smeden kobolden hun dromen gnomen doen het transport komen verbeelding tekort ik blaas vuur zij wetten ijzers sommige zijn door de toets der kritiek ook geen blijvers vaak roest ook het edelste staal en gaan hun ideeën met de tijd aan de haal er is een museum diep onder de grond waar O2 is verbannen in…

de vagebond streelt bergen rond werp duister in ravijnen vingers van zijn handen slijten jarenlang de tanden van scherpe bergkammen zijn mantel wappert over heuvels en in dalen vertellen vlammen uit vuur zijn verhalen zijn armen zwaaien en draaien de wereld wijder hij is de bevrijder van de wind blaast met wangen vol de wolken…

uit de cirkel van minuut tel ik langzaam de seconden af ze vallen ongebruikt in het graf van de verleden tijd maar in het wenden-keren rijgen zij herinnering in kleur en geur ontstaan de beelden alsof dat heden niet verloren lijkt ik zie me staan laat jaren langs me gaan want gisteren spookt door mijn hoofd er is mij…

wij twijgen samen aan een boom maar takken ieder eigen lente jij bloemt terwijl ik groen als jij je vruchten geeft bloei ik hoogzomer we drinken uit dezelfde stam omdat die ons bekend voorkwam wortelen in zwarte aarde dat wat wij vergaarden gaan we oogsten in de mooiste herfst van ons leven in buigzaamheid zijn wij…

het nest was vol met leven en zo druk door herrie ben je naar de rand gevlucht in stilte gaf je je niet bloot je hechtte moeilijk miste warmte uit de moederschoot je woont nu in je dromen met de wereld in je hand het leven is je overkomen ervaring scherpt je verstand vliegt al zonder vleugels wortels ben je kwijt eens zul…

ik zag een vogel vallen in de vlucht geen lucht kon haar meer dragen de lange pennen ontoereikend nu waren gespreid in hopeloos vertragen de landing was fataal handen niet aanwezig je leek niet terminaal ze waren elders bezig ogen braken in moment vleugels gedrapeerd in wit zo heb ik jou helaas mijn levenlang nog niet…

uitzicht kijkt naar binnen kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden en gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol zacht als je wangen schouders…

kraak maar genetisch materiaal tot op de halve zool zo komt er geen mongool uit aanverwanten ze schonen zich uit angst de bloem niet te zien bloeien die ontluikt uit liefde of nog onberekenend samenzijn is het festijn alleen maar voor de rijken moeten hun mussen havik zijn en gaan ze daarom over lijken er is geen eer…

ik zie zachtheid in een sterk profiel schaduw duidt de randen van je ziel je ogen glanzen en de bloemenkransen dansen op muziek liefde in triptiek mijn paletten klaar de kleuren gescheiden nog zijn vormen en beelden bescheiden ik schilder magie met tijd die verdwijnt jij verschijnt op het doek in het rood van de morgen…

ik steek narcissen in je haar en blauwedruif je kuifje je tulpt rood je mond het groen streelt zacht je vormen rond in het samen wiegen op een zoele lentewind gaan we de winter eindelijk bedriegen ik krokus jou in pril ontplooien mijn warmte zal de sneeuw ontdooien kleur met mij het voorjaar in winters wit komt tot…

speel ik met jou of jij met mij de wei bloeit rood van de papavers het geel is uitgeplozen door de wind, hij blies een duizendjarenkind in vogelvlucht laat zon de lange halmen warmen geen schaduw koelt tot hitte trilt en jij je liefde lacht liggend in mijn armen we hebben van de maan geproefd de sterren laten bleken met…

jij puntmutst mijn bos ik tover kabouters uit hoge bomen op mos hang elfen vleugels op de rug draai de wereld zo een kleine kwartslag terug de wind is weer vrind spreekt met veel stemmen maanstralen landen in zacht verwennen vuur speelt dartel zonder branden en magie vonkt glitters aan de handen liefde rolt haar loper…

nog rolt de zee met voeten in de branding en ruist zijn oeverloze stranding godverlaten staart de lucht uit wolken die de zon slechts grijs doen schijnen de streep van horizon laat diepe troosteloosheid in een verre bui verdwijnen want ik heb jou gevonden in de korrels van het zand jaren sloegen stuk aan strand jij geeft mij…

ik kon niet wachten tot de zon je openvouwde als een bloem je steelde al te lang in groen en loze knoppen mijn lichte lente zal de klokken vroeger stellen op ontluiken dan kun jij eindelijk je hart in eigen kleur volledig weer ontsluiten samen voor het eerst naar buiten proberen om het zachte zomeren te leren…

in een graf vol bloemen vindt de dood haar aards bestaan ze staat een levenlang te bloeien en wacht tot ze gelaten gaan je lachte om de snelheid die hard botste met beton het rode bloed dat stolde na de sprong van het balkon je ontkende de depressie die je naar beneden zoog je liep weg voor de vergiften die de ander op je spoog…

jij kent magie tot in je vingerspitzen woordloos laat je mensen praten in een druk gesprek hun comfortabelheid ligt in jouw reiken omdat de woorden in hun ogen eigen waarheid blijken het zijn geen marionetten je wilt hun zinnen niet naar jouw hand zetten omdat je eindeloos eerlijk bent het eigen van de ander steeds erkent…