Alle inzendingen van wil melker

Tussen verwensend zwart en wenkend wit grijs ik mijn leven. Goed en slecht, het zegt me niks. Alleen maar rottigheid is me gegeven. Getergd en opgejaagd, door niets meer uitgedaagd, zoek ik angstig naar mijn rust. Ze trekken me kapot dat zwart en wit. Grijs is mijn domein maar geeft meer pijn. De onrust en de druk, ik wil ze kwijt…

Ik woon en droom in mijn kasteel . Muren van fictie, torens van kristal gewelven en bogen, een sprookjesheelal. Mijn toren is geriefelijk. Kamertjes zijn knus. De lucht is koel en kleurt en geurt naar bloemen, hooi en zonnig zomerfruit. De ramen open, laten vlaagjes van natuur naar binnen lopen. De stilte is gevuld met klein gezang…

in zacht geroezemoes parelde een hoge lach ik voelde dat je nader kwam wist dat jij me zag je liep mijn ogen in gedachten vol met stilte eindelijk weer samen na eeuwen zonder namen handen vonkten in het tasten naar elkaar we pasten in perfectie liefdevol in elk gebaar we zaten daar waar tijd de hemel raakte een woeste zee zijn…

het kind in je wint weer terrein gaat steeds meer buitenspelen maar jouw volwassenheid houdt angstig nog de teugels kort dat is wat schort in samen weer de wereld gaan beleven we sluiten zo vaak kort omdat die spanning geen verdriet verstaat geen begrijpen draagt van mensen zo dichtbij elkaar die enkel blijheid willen zien die…

ik zag je gaan liet eigen dingen staan ontmoette in zijn ogen een kinderwereld zonder mededogen woorden sloegen terug maar het verbaal verhaal had nog een staartje machteloos sprak het servies zijn scherventaaltje je zag de angst en chaos in zijn blikken, hij was voor even geen partij en blij om in jouw armen zacht te mogen snikken…

je buik is volgeklad met onverteerbaar jij was platter en zatter dan de wereld verbijsterd heb je morgen als eeuwig gezien gevangen stilte met donker vermoord ik heb je gelezen je woorden gehoord…

je buik is volgeklad met onverteerbaar jij was platter en zatter dan de wereld verbijsterd heb je morgen als eeuwig gezien gevangen stilte met donker vermoord ik heb je gelezen je woorden gehoord…

ik zag het paradijs tussen Eufraat en de Tigris en brak het ijs dat Mesopotamië ons naliet ik schaam me niet ook zonder vijgenblad heb ik de wereld lief als jij mijn Eva bent ik weet dat je bent voorbestemd om mij de appel aan te reiken want macht gaat over lijken maar ik herken de slang alweer eonen lang er is geen God die het…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer…

ik ayasophia de Bosporus en keer de rug aan westers denken nu komt de rust terug die deze oversteek gaat schenken in steen heeft wind herinnering gestraald de grond heeft nooit getreurd om alles wat er is gebeurd zij bloedt haar oogsten in draaien naar het oosten ik schop mijn schoenen uit en blotevoet de grond ook…

ik wilde niet dat je het zag de chaos in mijn ogen een seriemoordenaar misschien die gedachte kwam steeds boven een mes lag voor de hand ik zag het bloed al vloeien mijn stem is dan verlamd hij zal me eerst gaan boeien de kamer is te klein de deur moet open blijven mijn ontsnappingskans verkleint als de ramen zijn gesloten ik wil…

ik bouwde luchtkastelen op het strand, versierde ze met griekse en romeinse beelden de slotgracht groef ik in zand ze liepen vol, het water kon mijn spiegelingen niet verwijderen ze bleken holler dan het vaten legen dat de vloed had te vergeven toen eb de golf vertraagde en wij de torens in het schuim weer zagen heb ik de wal gebouwd…

ik heb mijn vleugels weer versteld de flarden opgelapt mijn kleuren bijgesteld en kan weer vliegen je had me weggetrapt ineens was ik oud vuil te min om naar te kijken in blinde haat ging je agressie over lijken je ogen openden het weten niet vergeten hoe het was we spiegelden de uren we braken muren af en liepen uit de pas…

ik ken je in beweging een arm die me groet je haar dat ik in kleur bij anderen ontmoet jij bent in alle weging een vage flits die me steeds spitst op een spontaan ontmoeten in verwachtingsvolle ogen zie ik al je welkomsgroeten ik droom je overal waar stappen zijn gezet onmogelijkheden heb ik naast me neergelegd het lijkt of je…

ze peuren en ze peuteren met vingers in mijn geest ik voel hun koude adem ze zijn al eerder langs geweest ze haken aan gedachten dreigen angst en geven pijn ze laten me geloven dat je hier niet hoeft te zijn een duik, een sprong een stapje meer opzij je bent zo aan de overkant het is heel snel voorbij ze duwen en ze dwingen krijsen…

samen in gedachten zag het wachten in bewegen ogen spraken met een lach stilte bleef zo achterwege eventjes de handen vast in aandacht overwegen een enkel woord of een gebaar gaf richting aan hun leven samengaan was sprakeloos in weten wist geluid een snel vergeten want passie deelde dan de lakens uit gevoelens paarden zich tot…

je spreekt met mijn ziel en wijst naar de hemel je bloedt uit mijn hart in het rood van de pijn je verdriet is nog warm van mijn tranen draag maar mijn naam vandaag zonder schaamte weg met je angsten je hoort nu bij mij…

ik zag je aan de poorten van de hel mij kende je uiteindelijk wel we waren samen vaak in cognito, ik wilde anders maar jij besliste zo gewoon recht toe recht aan ik droomde van intimiteit maar liet me altijd in jouw volheid gaan satan wacht op pegulanten pas later wist ik je verhaal jij had zovele klanten ik brand met jou mijn…

ik probeer de vlammetjes te pakken ze lekken aan mijn hand branden in mijn huid tot waterige vlekken het vuur gaat er niet uit de hitte heeft me beet zet tanden in mijn botten vlees wordt veel te heet het is een schande kijk nu mijn verbrande handen vlammen spelen om me heen ze vinden me heel aardig en loeien door elkaar het…

ik wil het zachte goud van jou gaan gieten tot een beeld de klompjes hebben we gedolven in de mijnen van je hart zo onbereikbaar door de puinhopen van jaren de vele instortingsgevaren zal in vuurvast steen je evenbeeld gaan baren we breken het in samen paren je karaatgehalte is zo hoog dat sommige delen vloeien daarin…

ik moet leven met de schaduw die ik maak ik loop en heb niet in de gaten hoe vaak we mensen raken ik vlieg daarom veel liever op en kom zo van mezelf los ik voel me vrij zij op de aarde ziet en volgt mij tot ik land ze vangt me liefdevol weer in haar handen ik ben langs geweest neem haar mee voordat ze weer zichzelf vergeet…

ik had alles op een rij nu gaat de beuk erin ik heb geen zin meer me te conformeren het is genoeg geweest ik kap wat overtollig is loodzwaar van jaren groeien de takken buigen door maar in het oerwoudgroen kan niets meer bloeien ik heb de grond gezocht in humusachtig duister de lucht rook al verrot ik wortel in opnieuw beginnen en…

ik luister naar naar jou en de vogels je ademt snel in mijn stappen het spijt me om echo's te laten verdwijnen kies voor het licht woorden die schrijnen we dwarrelen dansen de stilte de namiddag rust hoorbaar gezapig verzadiging sust vlieg maar, ik verdwijn in je vleugels op een draagbare wind je zult niet meer…

je wandelt me voorbij jij mooie meid met lange benen ik geef je groot gelijk een kittig neusje in de wind geen vingertje geringd een hondje bij je voeten maar op het bankje was er toch ontmoeten je ontdooide in een zon die warmer was dan jij liet schijnen ik dacht daarvan het mijne speelde met het hondje je stem was aangenaam…

die we uit angst steeds sluiten omdat daarbuiten alles anders is waar ogen niet meer kijken omdat ze zien en dus begrijpen waar geloven zeker weten is en hopen dus verkrijgen waar liefde alles is wat handen kunnen geven voorbij de deur die we uit angst steeds sneller sluiten…

de geest heeft haar schepsels gebroken in de bijbel van toen hebben alleen vaderen gesproken zij dachten gods schip te bevaren op golven die onrust bedaarden vergaten de vrouw in het paren offerden zonen uit een aards paradijs brandden de braamstruik gaven in steen de tafelen gelijk is er verschil tussen lichaam en ziel de man…

hoog in de lucht zie ik je glanzen vleugels gespreid een horizon rijker je ogen waren leger dan de put waaruit je klom vanaf de bodem handen raakten muren voeten klommen geleden weg, ontvelden in het pijn verdrijven wanhoop was je touw de strop zou adem blijken verstijfd van kou wilde je het leven grijpen je bent herboren…

ze spelen op het plein een tent is opgezet de kapél zit op zijn plek en laat de horens schallen de mensen dansen niet alleen een dwaze clown zingt het refrein, jongleert vaag met gekleurde ballen ze kijken maar vinden emoties raar applaudiseren zonder openlijk de handen te bezeren totdat een ijle stem in tegenwind gaat zingen…

een flard gesprek uit een open raam verwaait de jazz een trompet geeft weemoed aan de bas dreunt huizen verder weg en uitgelopen teer verhindert het verkeer te razen de lucht is zwaar van zomer en geel stof de bomen stuiven luizen lekken vocht dat plakt op autoruiten ik voel de hitte zinderen er spelen nu geen kinderen…

waar prooi is duiken gieren alleen wilde dieren sterven om de evolutie te beërven zie de vogels roerloos ver in de savanne waar hitte wordt gespannen tot een klaterende donderbui jij vreet de woorden kaal van mijn verhaal strekt je lange nek de letters proef je pas als je mijn bloed hebt in je bek jouw vraatzucht trekt…