Alle inzendingen van wil melker

als kind wist ik al wat ik miste toen ik voor het eerst iemand echt in de ogen keek een moment dat ik nooit vergeet omdat wij die blik samen deelden in deze uithoek van het universum jij die mij voor het eerst iets van mezelf gaf het diepste besef dat wij deel zijn van dit geheel dit bewustzijn delen de volheid van dit gevoel…

er was een lief patroon in elkaar begroeten geen officieel formeel proces maar een warm ontmoeten met elkaar in de ogen kijken en dan verbaasd naar je nog steeds jeugdige uitstraling geen woorden maar een licht hakkelen door zoiets gaafs en verrassend in iedere keer hetzelfde ritueel zonder spoortje gewoonte in een zo pure verbazing…

ik wist pas later haar bloemen te staan gevormd door haar handen in sierlijkheid waren haar kelkjes ontstaan sprankelend lentelicht was met haar kleuren begaan de geheime plaats van deze pracht weerkaatste in glinsterende ogen toen jij mij daar bracht wij verzorgden het paradijsje tot een oase van schoonheid omgeven door…

ik donsde kleurde zacht de liefste vormen geurde verleidelijk naar knuffelbeest zat altijd in je tas op een gepaste plaats niet direct in zicht maar toch bijdehand als het echt nodig was in uithalen met scherpe punten en wat pepperspray ja mij neem je niet zo mee tegen een bakkie thee zeg ik ook vaak geen nee maar geen…

ik vleugelde het licht van de zon beteugelde liefkozend haar warmte door met schaduw en wind regulerend de natuur te bedelen met de benodigde golven groen die naadloos pasten in het jaargetijde van het seizoen juist daar waar de zon moeilijk door begroeiing de aarde bereikte flitsten helende stralen langs stammen en takken…

ik heb ze gezien de ondoden van deze wereld ze gegroet in de taal van elkaar niet meer delen fragmentarische stukjes wildgroei in de smurrie en verrotting waar stilte en stank het hoogste woord hebben omdat niemand meer luistert wat verbonden was rafelt en verteert stuurloos waar contact stagneert nog rest het incidenteel opvlammen…

de plaatsen zijn gekozen posities verdeeld als de decibellen hun adem krijgen hebben drums hun eigen feest ieder event heeft zijn eigen hakken in de grond als de geboorteschreeuw nog horen wij ze niet binnenkomen licht lentegekleurd jeugdig ontluikend de lach en vlag in ontspanning fladderend mee verwachtingen zijn hoog gespannen…

lichten zochten wegen met heldere bundels sporend verdwenen in de zwarte nacht zonder elkaar te kruizen met een uiteindelijk dood en verderf zaaiende klap de stilte was elektrocuterend de batterijen branden hun eigen hete tune om de laatste laadpaal werd gevochten door mensen die nog verder wilden de blinde paniek van de…

ik zag op het wiegen van de wind de gele schicht van een verre bloem zo op de grens van horizon en opgeschoten weidegroen zij markeerde in haar ludieke intrige het einde van de nog zichtbare wereld haar grootsheid dwong mij in gepaste eerbied dichterbij te komen haar droomgrens te raken om van van wind en wiegen met zonnebloem…

als mensheid zijn wij aan het begin van de schepping begiftigd met een aantal hulpverleners die met ons gestalte en vorm hebben gegeven aan het ontstaan van leven en de eigen maatschappelijke ontwikkeling van ons bestaan hier op aarde dat opgetuigd was met alle mogelijke toeters en bellen als natuurlijke hulp die zich specifiek ontwikkelde…

ik heb de vrienden om me heen gezien in alle staten van ontbinden de vagen die weinig verantwoordelijkheid wilden dragen en een dieper contact uit de weg gingen waarbij het afscheid minder pijnlijk was de echte die in samen steunden elkaar de hand reikten bij onverwachte dreunen ook waren er de seizoeners die bij gelegenheid altijd…

de stemmen waren overal ze raakten geen oren maar ieder kon de woorden horen in zijn gedachten op een meegaande manier verzet tegen de boodschap had geen enkele zin er was steeds de boodschap tot die voltooid was en de zinnen hun verhaal aan ieder hadden verteld er waren geen identieke story’s alles had betrekking op het persoonlijk…

iedere dag trek ik mijn aardejas aan schud eerst het weer van gisteren eraf en ben benieuwd wat er voor vandaag al op ligt maar de laatste dagen kost het passen moeite alsof hij door de komende herfst krapper wordt ondanks het fruit en de schitterende oogstkleuren de souplesse is er ook al niet meer bij het uitgaan alsof de…

de schepping was voltooid overal waren de klokken gaan tikken op het uur nul omdat de mensen anders zouden stikken zonder zuurstof bomen zon en natuur het raderwerk was universeel onvervangbaar door de mens waren er ongewenste haperingen waarna verval was ingezet met kains ezels kakebeen dat abel had neergelegd…

het was de laatste druppel bloed die uit de mensheid werd geperst voordat de aardjuwelen zichtbaar werden helder vonkten ze al tussen het stervend rood waar zij weerkaatsen in afnemend vurige licht van de exploderende zon het restant van wat eens de machtige mens was geweest is nu geslagen met de zeven plagen leeg gebloed in een…

ik heb scherven geschoond in stromend zwarte regen maar kwam geen enkele weerkaatsing van stukjes licht tegen wel dropen druppels rood langs blote vingers op glas in de plas waar zij oplichtend stevig kleurden in zwart…

voorzichtig slipperden wij over de hete stenen van het trottoir beneden glinsterde het lichte zand tegen de robuuste rots boulevard de vormen van het spel anderdaags leverden een fantasierijk strand om zo op te duiken toch moesten wij eerst tot een mooie plaats besluiten moeders had hoogte gekozen een goed zicht op het…

ik wist dat als hij zou ontwaken hij zich psychotisch kwaad ging maken waarbij redelijkheid zich weer zou omdraaien in het al te vaak gedolven graf het gaf geen pas zich zo te laten gaan geen schat te zijn maar de remmen los dan ziet hij door woede geen bomen maar het hele bos op zich af komen bladeren wuifden takken bogen…

er zitten breuken in de aarde hun lijnen zijn de bekende gevaargebieden waarvan de korst naast warmte ook gassen en invloedssferen lekken die een pittig gevoel van desoriëntatie geven dat je meeneemt als schaduw en vervaging in de neerslag van een andere vreemde realiteit altijd is er even in confrontatie de strijd van eigen…

ik opende als baby peuter kind had altijd een glimlach omdat men mij dan aardig vond ook vingertjes pootjes en handen voor een aai in plaats van die nat warme kussen met tanden ik heb ze allemaal goed onthouden kinderen mannen en vrouwen toen ik kon praten ben ik ze gaan vragen waarom waren jullie vroeger zo aardig voor…

soms keken de dagen mij aan met ogen van meer dan een week geleden de tussentijd was me dan volledig ontgaan kleurloos zonder fantastische vormen inhoudsloos als een uitgelezen boek met langdradig scene achtig verloop het ingeblikt applaus weinig verrassende intermezzo’s of verbazingwekkende hoogstandjes van de eenling die een…

ik wist dat zwart op het doek langzaam donker en voller werd dat kijken verdween in ogen die bijna niets meer zagen in vervagen probeerde te contrasteren met het wit van schaduw maar er was te weinig licht heb de penselen en het mes weggelegd ben het leven met warmte gaan strelen maar de warmte die er was bleek te weinig…

voorzichtig kleurde stilte haar vocalen in kleine perkjes medeklinkers op de grote groene wei veelkleurigheid en een walhalla van geur schiep hier de hemel voor tal van bestuivers vaak onbewust ook in rust kunnen hoofdzaken tot een prettige bijkomstigheid raken als rijpende vrucht…

over alles was goed en diepgaand nagedacht ook over de verschillende trappen die diverse groepen te nemen hadden triggers en immuniteit in levende organisaties ze waren er maar nog niet volmaakt wilden allemaal graag eeuwigheid ook bij de mens daar waren ook fouten binnen geslopen want zijn arrogantie sloopte de schepping…

het neusje al vroeg in de wind de blik op oneindig en toch nu al de zorgzame instelling voor hen die dat nodig zullen hebben op tijd onderkennen haar gevoeligheid voor deze mensen is intuïtief met een direct aangepaste woordenschat die zorgstandaard is in een communicatie waar met een half woord de hele situatie meteen duidelijk…

ik heb altijd gedacht dat zaken en dingen apart in de wereld staan omdat zij anders zijn dan gemiddeld een klein verschil met de rest toch een eigen streven totaal afwijkend van het gemiddelde van mensen naar schoonheid in perfectie en status het klassieke beeld onderscheidend en passend bij leeftijd het belangen gebied…

waar proef ik dat jij geen artificiële intelligentie bent een ai maar dan zonder eigen naam je rijmt technisch goed je zinsopbouw lijkt menselijk maar toch mis ik het kinderlijke dat speelse dat volwassenen pas durven laten zien als zij het echt ooit aan den lijve beleefd hebben dat laatste stukje onderscheid kan een ai niet…

ik liet mijn blikken langs je gaan moest echt twee keer kijken voor ik alles weer goed in het geheugen had staan elkaar echt zien was alweer even geleden speels in een klein tussendoor vaak met een half oor of visueel met spreken toch te weinig contact er gaat niets boven de a-live ontmoeting met knuffel zoen en warme lach…

kleur muziek en mensen in alle soorten en maten trokken de aandacht met diensten en koopwaar die zij te bieden hadden in de mêlee van wat kermis was en altijd geweest is uitbundige vrolijkheid met gezang in een jubelklank omdat er overal zoveel moois is via een geheime wat morsige entree kwam ik in een met stilte beladen ruimte…

hij was een meester in het verleggen van verantwoordelijkheden die hij pas als laatste redmiddel naar voren bracht daarvoor speelde hij menselijke zwakheden tegen elkaar uit door ze alleen al te benoemen met een achteloos gebaar geknipt en geschoren kwamen zij timide onder het mes vandaan dachten een deal te hebben maar hij had…