Alle inzendingen van wil melker

ik heb je gezocht in mijn bestaan de rechte muren gaven me geen ruimte ik voelde wel wat liefde langs me gaan een zachte streling die ik zoeken moet in kieren en in hoeken die ik anders oversla die veel gezichten kent en mij ontwaken doet de ogen had ik nooit gezien wel het tasten van vingers die mij raakten die van mijn hart…

ik zie je op de vlakte een stipje in het wijde land je blauwt in wilde bloemen zoekt stenen naar je hand in het ronde van verweren strijk je langs de eeuwen heen voelt het hoekige proberen om de tijd nog even te trotseren maar water en de wind geven het kind der schepping niet de kans zich te bezeren door een noodgedwongen leren zo…

je loopt met vleugels en je lacht de wereld is je vlinder die vliegt in al zijn kleurenpracht je voeten zijn wel zwaarder dan je dacht je zet ze niet verkeerd maar recht vooruit toch voelt het stroever het dansen is eruit soms ga je onderuit over de drempels van vroeger ik reik je de hand laat je weer vliegen ontplooi je maar, er…

je adert in marmer jouw lijnen verfijnen is eeuwenoud kunst en maakt de polijster niet armer ze breken je leven uit steen halen kleur uit je groei en het bloed dat je eens hebt gegeven ze schuren je ziel en lossen emoties verkwanselen je geest voor hun eigen negoties maar ik voel je huid op de dorische zuil zie het verloop van…

ze keken al mijn kleuren grauw de lucht droeg minder vluchten de wind verkoelde snel tot kou er was geen zon in spiegeling donker rimpelden de poelen ik had er ook geen zin meer in maar in jouw hand bloei ik weer op en schoon het vuil van vleugels je kijkt me aan en fluistert zacht dit kan niet door de beugels ik schaam me en het…

sluit maar je poriën verhard snel je bast laat je bladeren gelen zet je wortels vlug vast want in een herfstige wind oogst de zomer haar kind in de val van de tamme kastanje nachten gaan lengen kou voelt naar vorst die de ochtend versiert met haar ijzige franje is jouw hart nog open in een nazomerse gloed het roodkoper van herfst…

ik tel de stappen in mijn cel breek nu geen muren die vrijheid ken ik wel nieuwe wanden transparant als glas ze houden je niet tegen op weg naar groener gras betreed een nieuwe wereld waarin wel alles mag alleen je bent vergeten hoe jij jezelf ooit zag raak maar aan het nieuwe vol liefde en een lach maar wat je achterlaat bepaalt…

ik slaap met rood en goud de zon is al zo oud maar ik ben jong en kan haar licht niet missen ik lila me in slaapgewaad voordat ze me verlaat en lamp de kleuren vast in mijn boudoir ce coir laat de nacht maar gissen die zwart de randen van satijn waarin mijn zijn zich heftig weert omdat gevoel zich graag naar buiten keert op het vingerlichte…

ik zag de ogen van de schreeuw haar blikken woordloos van verlaten de laatste stap brak af bewegingloos ervaarde ik haar zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild…

laat me in je armen slapen even van de wereld weg om mijn gedachten bij elkaar te rapen over wat je hebt gezegd mijn hoofd tegen je borst je armen om me heen ik wil het kloppen voelen de stilte maakt me zo alleen ik denk nu niet aan morgen dan zijn je handen weg je gaat uit mij vertrekken ik voel je als een lege plek je woonde in…

ik zal mijn vingers niet meer buigen en haken aan wat leven geeft die tijden zijn geweest ik moet ze strekken om de dood het grijpen te beletten anders viert de jager snel zijn feest ik zie het gras nog groener dan het was struiken in hun vol ontluiken terwijl mijn herfst ze moet sluiten de dagen korten maar er is meer licht in…

Ik las je in Aztekenassen wandelde over besneeuwde passen in het Andesberggebied jij was mijn griet in poncho je donkere lach vereeuwigd in de kinderen die je bracht jij was de tijd als zand in eeuwig golvende woestijnen de piramides lagen zuiver op de lijnen die ik in de verre ruimte zag daar vond ons nageslacht een dood die leven…

ik zag het schreeuwen in je ogen je mond het zwarte gat dat woordloos open ging en groter werd, de wanhoop die toen aan me vrat je nam je wereld mee van zwijgend handenreiken de korte liefdeblijken in het weten van elkaar we golfden en pasten wisten van tweeduizend jaar geschapen als een paar in wissels van de tijd ontspoord en…

er is een boom geveld die woudreus wilde worden door zijn overvolle bladerkroon waaide waardering en vaak hoon de schaarse vogels piepten lief vergat de stam te dichten tegen iedere storm bestand ving wind uit hoge bomen had de kracht niet in de hand en smakte met een klap tegen het land dacht zich Jezus van professie claimde dichtkunst…

in stenen bikken brand ik zonder blikken het verleden schoon door op het heden te gaan tikken bloed vloeit rood in raken als ik de dood weer tegen kom en haar herinneringen los moet laten tijd verwijlt in dromen van de mensen ik zie hun wensen die ik afneem van de steen ik restaureer maar krijg de geest niet meer gevangen…

ik zag je trekken ronden van hard naar breekbaar zacht je mond heb ik gevonden in een kus zo lang verwacht armen die nooit mochten voelde ik plotseling om me heen zij die altijd warmte zochten waren nu niet meer alleen handen tastend in een nieuw gevoel geopend door verlangen je warme lichaam wist het doel het liefdesweb heeft ons gevangen…

ik ploeg en zaai vind mijn draai in het oogsten met de zeis ik maai met korte streken de strohalm is taai een karwei van enkele weken als het gewas zijn bloemen heeft is één zwaai genoeg omdat het leven zich dan overgeeft je lijkt verbaasd als ik je nader kijkt naar omhoog en roept de Vader je bent nog niet volledig uitgebot…

ik proef lente in je herfstkleur voel de warmte nog in zomers leven zie de zon en ruik je geur je opent voor me in een voorjaarskleur ik zocht je bron om me te laven jarenlang verborg je je talent en vele gaven er komt geen winter meer de kou zal je niet deren sneeuw en ijs zijn slechts plezier jij laat je niet bezeren herfst…

ik heb de steen gelicht woorden eindelijk ontcijferd je beitelde in tijd de laatste dagen van je ongelijke strijd ik rook het bloed en las van een familietwist schuld werd zomaar zonder reden uitgewist in tradities die de norm bepalen en zich zonder vragen al generaties lang zonder kritiek blijven herhalen schuldigen vermoorden…

zal ik je oogsten voor de regen vlaagt en wind de bladeren verjaagt je kleurt nog zomers in de lage zon de late warmte doet je bloeien ieder straaltje is er één zij zullen jou uiteindelijk tot volle wasdom laten groeien je rijpt nog sneller dan ik dacht geurt zoeter dan de herfstnacht naar jou verlangen smaakt zo zacht verleidelijk…

ik zag je kleuren in koraal langs metershoge riffen groen ging over in topaal dat donkerde in kliffen ik dook en voelde kartels langs de rots je gaf niets bloot in stof vond ik je trots een school van meer dan duizend vissen die dansten op muziek alleen wij het publiek ik joeg ze achterna en dook de afgrond in voelde hoe je me…

ik vang voor jou de tonen componeer het zachte lied dat speelt in al je dromen wiegt in bloemen die je ziet het is een wijsje dat ik in je ogen zag je zong het als klein meisje toen ik jou mijn schaduw gaf je stem is het orkest je woorden de vocalen je lach vult aan wat rest in een schitterende finale je bent een brok muziek…

zon speelt door je haar en licht het op in warme tinten het lang gevlochten in een staart opgebonden met zeeblauwe linten ogen raken aan mijn strand je hand vrijt branding langs het zand lippen nodigen me uit je mond is lente en je stem zingt het hoogzomerse geluid ik duik in oceanendiep laat me in jou verdrinken jij bent…

ik zie licht met schaduw vrijen in de ondergaande zon schemering laat hen betijen de dag is bijna om vogels fluiten voor het laatst hun schitterend lied op hun rustplaats aangekomen kunnen ze nu rustig dromen een vijand is er niet zo valt de avond voor een nacht met sterren rond de maan niet onverwacht ogen wennen er al aan…

moet ik de zegeningen tellen die de tijd aan mijn verblijf geregen heeft heb ik eigenlijk wel ooit bewust geleefd handen die me groeten de verwondering in ontmoeten ogen die in liefde naar me keken ben ik kleine dingen soms vergeten waren ze niet van belang of plakte ik ze achter het behang laat ik de balans opmaken van de dingen die…

ik speel met vlaagjes wind en draai in lucht mijn hoosspiralen met warme lucht schrijf ik in zand mijn kleine droomverhalen het overzicht vlecht ik van schaduw en het licht van zonnestralen ik vlij de sprookjes op de laatste zuchten voor de wind gaat rusten en de avond ze komt halen lees ze als je kunt in het nazomerschemeren…

ik zie het mes de gaten in mijn lijf het isotopentijdverdrijf dat cellen lam slaat door ze te bestralen de gezonde zullen het wel halen de rest gaat dood verkleurt van rood naar grijs en grauw in ongenezelijke rouw ik ben geen wandelende bom die barst na de halveringstijd de geiger blijft in veilig tikken het leven geeft me nog…

ik plak je poster op een kale muur in neonlicht je lijnen maar krab je ogen uit ze keken in mijn ziel ontdekten mijn geheimen je lichaam voelt koud aan ik laat mijn handen gaan langs neus en lippen die zich vochtig in rood plooien je ranke borsten die gepunt mijn wellust dorsten ik scheur de benen van je lijf omdat je die genomen…

je raakt terwijl ik door de branding stap jouw voeten in de oceaan zijn slechts een zee met golven en wat wittend schuim van mij vandaan lange benen stappen trots door zand en op de rots je blik voorbij de horizon treft mij in ondergaande zon gedachten dansen rood geboren uit dezelfde schoot je beeld wordt zichtbaar in de schemering…

in je gebaar ervaarde ik je lach een zon die scheen in golven je was het hete zand de branding die in wittend schuim ons bijna heeft bedolven we zagen schepen zeilen op een horizon en gokten waar het water en de lucht begon je huid voelde mijn handen en weersprak de tijd ze brak met vroeger alle banden ze ademde de vrijheid die…