Netgedichten

netgedicht (nr. 6.369):

een gesmeed juweel

ik laat ze door
mijn handen glijden
de stenen en de keien
die ik heb geraapt
een levenlang

voel de scherpte
van vele kanten
het glas dat brak
als ik ze wegsmeet
de splinter die me stak

jij was geen steen
maar een gesmeed juweel
de diamant nog ruw
een stalen setting deed
je glanzen als fluweel

ik polijstte je
het zicht werd zachter
oogde meer facetten
je ving de zon, brak
licht tot kleurige rozetten

jij werd de bron die
zand en stenen scheidde
jij bent de laatste die
ik stapel tussen keien
omdat ik bij je kom