Alle inzendingen van wil melker

als ik nog zachtjes waak en bijna droom begint het rammelen van vreemde zaken zij schuren tegen elkaar in het traag verplaatsen over een ongelijke vloer die bekrast wordt met witte kruimelige strepen in een koud vochtige stilte die door gedrup van stinkend rioolwater een smerige lucht verspreidden ik daalde af op gladde…

ik had de ezel in de zon gezet het linnen vochtig door ochtendlicht spande meteen schildergerei om me heen gelegd dan kon ik er direct soepel bij in een degelijk ouderwets boers tableau een stukje dijk geknotte wilgen in een lege wei halverwege de boerderij met stal wat verdwaalde bouwvallige oude schuren een heerlijk…

ik keek het rijtje langs smartphones in de hand de oortjes verbonden luidkeels sprekend met open monden de hoofden geknakt in lange wacht de bloem der natie met alleen schermogen schouders al rond gebogen de bus heeft de gnomen en hun wereld meegenomen om ze elders te droppen als ledenpoppen hun monologen zijn niet te…

ik heb afstand genomen van alle vreemde typetjes en gnomen die met menselijke activiteiten nog steeds onder ons blijken te wonen zij volgen de gewone habitat verdoezelen hun eigenaardigheden raderen vrijwel probleemloos in onze maatschappij zonder storingen hun optredens zijn vaak individueel in kleine kring van accepteren…

wat heeft een foto ons nog te zeggen over gezicht en blik waarmee de wereld wordt bekeken ongegeneerd kijken met vrijblijvend commentaar zonder enige kennis en dan oordelen en vergeten maar alleen in het extreme het ongeziene zit handel maar blijkt toch vaak een fopspeen na een bal demasqué…

we kunnen geen puzzels meer leggen wij hebben brokken gemaakt in onze vorm en kleuren ideeën zonder duidelijke woorden en uitleg wij zitten ermee omhoog aanleggen lukt voor geen meter veranderen voelt als pijn van een nederlaag want aanpassen is allang een heel vies woord geworden en onacceptabel het standpunt en het…

brekend toont aarde zijn innerlijke kracht waar macht dat snel heeft toegedekt met monumentaal de plek zendt golven uit die verbindingen vormen met een geometrisch netwerk dat reikt over de wereld communiceert met energetische symbolen en tekens knooppunten werden steden met centrums van belangrijke zaken in de maatschappij…

zij dartelden lichtvoetig op het zachte mos vleugels veelal opgevouwen en toch zo af en toe heel even frivolig los ze speelden met de stofjes in de zonnestralen die kierden tussen de machtige stammen van eeuwenoude breed uitgegroeide eikenbomen wat klein publiek zat ademloos kijkend onder grote bladeren te genieten van voluit…

de manier waarop jij naar mij keek maakte dat ik alle andere blikken van jou vergat het was geen vluchtige flits of weg dwalende kijk het was of jij mij nu eindelijk volledig begreep en in een oogopslag bleken alle vooroordelen weer even herijkt voelde als een nieuw begin in de opruim van puin en het inslaan van links liggende…

blond klauterden lange ledematen uit het rek geen stormwind en hagelregen hield hen tegen alleen om twaalf uur werd er gegeten vaste prik voor wie er te laat zou komen kon alleen maar van de resten dromen dat broodjes overgeslagen werden kwam zelden voor ja tijdens het ongeluk door alle drukte op het onbewaakte spoor onder…

ook wij hadden ons sprookjesboek ook daarin kwam vaak niet alles goed natuurlijk was jij niet altijd de schattige prinses ik maar zelden de grote tovenaar daarvoor deed ik altijd te raar wij speelden het naturel zonder verkleedpartij en muziekinstrumenten een spel zonder knikkers de waarheid kenden wij waren ontdekkingsreiziger…

in de verte zag ik je al komen op lange benen die altijd dansten in mijn stoutste dromen je liep langs zonnestralen deelde gratis warmte ademde frisse schaduw van de zonlicht contrasten in regenboogkleur de laatste stappen kwamen niet vooruit alsof wij blokkeerden we waren bijna huid op huid en nog verdwaalde verklaarde liefde…

zacht vlagen duizenden druppels waarin stukjes lente hun kleuren al dragen in het regenbooglicht van voorbije dagen geurtjes verbloemen de namen van bloeiers die al zon hebben genoten in vroege en latere uren op de dag zij lachen mild nat onttrekken zich voor even nog aan het gebeuren net op en vlak boven de aard dat al licht groeiend…

in het sociaal en maatschappelijk verkeer moest en zou de mens alles uitproberen liefde leed en razernij helaas spreken emoties de daders snel vrij jouw ogen zijn niet blauw meer maar bezoedeld met afval grijze wolken jouw inhoud is leeggezogen en vol geperst met gif met lekkende gaten in de atmosfeer de natuur is hopeloos van…

nog kan ik de stap niet maken om de grijze rolsteen aan te raken die zijn graf blokkeert waar nimfen hem in witte doeken hebben gewikkeld zijn wonden gereinigd van het kwade gif en jaloers venijn ik heb zijn tocht gelopen op de vrijdag na het avondmaal in gethsemane waar judas zijn verraad pleegde voor het haangekraai…

overal waren de kapelletjes warm en walmden vele kaarsjes dansend licht dat vrede sticht waar het buiten guurt weten mensen hun huis en haard met de feestelijke tafels gevuld met allerhande lekkernijen bier al koud en wijn op temperatuur met de hand op het hart vol goede voornemens belopen zij weer het goede pad…

op de randjes van slapen en dromen lijken vrome gedachten samen met maanstanden onze geest heel behoedzaam binnen te komen historische verhalen uit diverse religies leggen hun mystiek geweven patronen aan ons voor als deel van het religieus te beleven geheel dat heilige schriften hebben vastgelegd van iedere tijd en die…

zacht en vlagend grijs gordijnt de regen in somberbui waar zon de druppels altijd doet glinsteren speelt de koude wind met lichte onderkoeling het voorstadium van hagel hangt nog in de lucht die vriezend zucht wij zijn niet tegen dit plagen opgewassen ook niet tegen de smerige opspattende plassen die ons met vuil benatten…

we plakken stukjes duister aan elkaar om het licht geen kans te geven te zien wat wij alzo meemaken en beleven niet alles werd natuurlijk zo naadloos afgeplakt ook wat contrast kreeg zijn kans voor nauwelijks herkenbaar toch een vrolijke sjans stemmig werd de ruimte schaars verlicht de oplichtende bordjes uit waren…

mag ik even onder je vleugels schuilen je vragen mij te dragen op deze lang scherende vlucht van het leven samen met jou proeven van de stilte die reikt voorbij het rood van de avondzon die golven glinsterend licht laat rimpelen ben bezwaard met zorgen die ik niet heb opgeborgen ze drukken mij naar het zwart van…

ik zwaaide mijn handen al zwart van de aarde uit het graf dat ik aan het graven was zij liepen nog in stilte hun rondes tot ook zij de tekenen waarnamen dat ook hun tijd gekomen was vertraagden hun passen in besluiteloosheid om alles te rekken wisten uit ervaring dat bewegen nog leven was…

er was geen boek met een versleten verhalenlijn zij zat alleen in een gewone stoel op het toneel te praten tot zij haar hand had uitgestoken en wij hem hadden gepakt om met haar mee te gaan naar ver onbekend zeker als het om van binnen uit gaat dat liet zij zien in blik en lichaamstaal zij regisseerde ogen hand en…

ik keek naar haar lach daarin hoorde ik geluiden van dingen die ik helemaal niet zag raakte haar hand en volgde de lengte van vingers tot aan de eerste polsband las daar haar levenslijnen die in meervoud alle eindes onzichtbaar lieten verdwijnen…

zien is evenbeeld van gaan geworden we zijn overal en waar geen weerstand is blijkt ook afstand te zijn verdwenen in de wereld is delen van die wereld zonder enige limiet van de kleinste moleculen en atomen tot megazonnestelsels maar zonder werk hoopt de energie zich op in de status energetica die potentieel geladen is met…

jij lette altijd op mijn stappen maar in een gelijk ritme kwamen wij nooit hoewel als ik mijn lengtes regelde dan paradeerden wij wel tikje kunstmatig even schikken was er van jouw kant niet bij jij kon dat helemaal niet dat moeten benauwde jou het bewegen door een ander te laten regelen was fobisch…

er was warmte frisse vlagen dansten kleuren om de eenheid van binnen met buiten te laten zien we wolkten substantie zonder gewicht lach en plezier eigenden gezicht in komend herkennen bij het nieuwe spel van communicatie zonder aardse zintuigen dat ons in eenvoudige algoritmes werd geschonken als eigen leven lijkt ingewikkeld…

nog zijn er restanten van de anderhalfwereld in onze tijd relikwieën als sprookjes voor ouderen en kinderen vergeten is dat ook zij ooit hebben geleefd en hun zielentaal is opgeschreven bij feesten en evenementen goed en kwaad is gebleven maar de mens vond het sprookje een irritante fantasie die door machthebbers misbruikt werd te…

de opstand van het vlees komt langzaam van de grond het beest loeit knort vergadering uit niets gaan er stallen in de hens de oorzaak ligt weer bij de mens insecten virussen bacteriën nog nauwelijks met het oog zichtbaar geven infectiekans tot de dood volgt remedie is nog niet gevonden geen winst bepaald dus behandel- nood niet…

de mens opgroeiend in het pas geschapen land voelde zich alleen zonder band en kreeg steun op het spirituele vlak hoe alles in elkaar zat over zijn ziel die geen menselijke authenticiteit bezat maar op geestelijk terrein de kenmerken van een engel had en in gevaarlijke tijden bewaarengel waren omdat er dan een extra laag sociale…

de bezielde mens heeft altijd in aanzien gestaan en waar de gewone mens nog met hun engel konden omgaan had de bezielde een opdracht te vervullen net als bomen en planten in hun eigen biotoop op weg naar zon en energie waarbij schaduw en wind harmonieuze contactpunten waren van het dag en nachtritme binnen de jaargetijden die…