Alle inzendingen van wil melker

ik laat me drijven op de wind hoor in de verte kerkklokken luiden beneden speelt een kind zijn spel lijkt doelloos maar hij lacht plezier zijn oog en handen vinden hun vertier ik zoek de schaduw van mijn vroeger leven speur naar kleur in de herkenningspunten die rotsen kunnen geven land in de geborgenheid van Gaia's schoot…

het was geluk alleen je duim te strelen toen er tranen kwamen spontaan en opgaand in de branding van de zee je nam me mee in golven van verdriet zwemmen was krampachtig de slagen net niet machtig drijven ging nog niet met twee de zon ontspande in koesterende handen de snaar die kwetsbaar maakt wordt onbewust nog altijd aangeraakt…

je lopen heeft iets gratieus het haar blond opgestoken je neusje in de wind de ogen wat geloken je blikt nog lente in de zomerzon aarzelt en kijkt om ik lach het volle licht in je verbaasd gezicht je stem klinkt lichte tonen in herkenningskleur je parfum is herinnering aan eerste kussengeur ik kreeg een hand op armlengte afstand…

de ochtendwind is licht ontduikt langzaam het duister een mistbank zetelt zacht in het loverse gefluister de zon priemt zich een weg dwingt nevels spoorslags te verdwijnen laat de dag in vol ornaat verschijnen in blauw straalt zij haar warmte op het land de witte huid verbrandt zal schaduw moeten zoeken te laat voor vele voeten…

je streelt met licht als koude mist het strand vangt met een klamme hand ik vlucht en zoek je warmte op het land je brandde in het glooiend geel van franse heuvels zonnebloemde kleur verliet me in de onweersgeur van pasgevallen regen je straalde opwaarts in het gletserwit helderde de kale wand sloeg onverwachts toe met lawines…

ze branden in mijn lijf vingers zonder handen ze graaien en ze woelen bepalen wat ik schrijf tasten naar gedachten die ik liever nog laat wachten raken aan emoties die ik liever niet ontbloot zie halen alles overhoop wat reeds geordend is waarmee de dagen zijn gevuld in het stille leven van geduld jij hebt de hand in de chaos die…

ik vouw schaduwen tot zwarte vogels die ik oplaat zonder hoop ze zweven mijn cel hun snavels pikken gaten in mijn aderen transformeren me tot hel de horse gaat steigeren en de sneeuw verbrandt ik huiver van genot zo maakt de hemel me kapot ik schilder muren met het koppig bloed dat schimmen plet tegen de stenen ze ogen…

in Cheops zag ik jou stenen wentelden in bloed bedolven hakkers zonder moed werden sfinxs gericht in regio's in hun mortale odes aan de farao's jij was erbij ik vond je in eonentijd ze raakten hemelpuntig de slaven vloekten meer dan hel menslevens waren niet in tel gebalsemd en gewikkeld in de lagen van die tijd geschenken kenden…

de bloemen bloeien dood verschieten in de mooiste kleuren vlammen op in rood vervliegen in de wildste geuren eenmalig springt het zaad voor even het seizoen ontstegen een korte sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben…

zon brandt openingen in de tijd zie profeten het volk laten weten dat de schepping eindig is ze spiegelen een eeuwigheid die verder reikt dan ondermaans bestaan slechts doden pleiten hun gelijk geloven is de boodschap die geschreven staat in steen hopen op hiernamaals want waar moeten mensen anders heen bezit en macht nemen zij…

op de rand van mist vernevelen de koppen maar de geluiden komen naderbij in vreemde talen gonst de strijd in paardenlijven mij voorbij de smaak van bloed en vettig tuig kreten rauw en ruig het schreeuwen en het doodsgereutel brengen mij de sleutel van de tijd ik zie ze gaan met rossen op de vijand af het godenvuur in ogen…

ik zag je handen de vingers gespreid een eerste ontvangen tot open bereid ze dansten en speelden op maten lichte muziek ik raakte en streelde het nog verboden gebied ze hoorden ons spreken zochten angstig elkaar verkrampten tot vuisten in een woedend gebaar verstrengelden later in bezworen gevaar warmenden en troostten in berusten…

waarom vlucht je voor de vrouw in jou ontloop je koesterende blikken omdat de heimelijke vragen je op dit moment niet schikken na het jarenlange stikken in verdragen van elkaar complimenten en geschenken hadden slechts een doel ze waren niet voor jou bezit werd je, zijn vrouw geen oog meer voor je eigenheid het kleine leven onder zijn…

je bent uit licht geboren ogen sprekender dan woorden in fijne lijnen tekenen de jaren je liefdes en de kleine pijnen ik penseel geluk in de kuiltjes van je wangen om daarmee de warmte in je glimlachjes te vangen in zachtrood bloeien sensuele lippen open het puntje van je tong heeft deze weg ondeugend veel gelopen je houding draagt…

in je ogen zag ik hoe gedachten dwaalden in het niemandsland zonder gids op nooit betreden paden, geen namen bij de hand we dreven zonder zicht op de schaduw van het licht dat in de oude wereld was gebleven zelfs woorden hadden hun betekenis vergeten er was geen angst het vreemde bleek vertrouwd in het ervaren ontmoetten ander…

ik raakte je een rots waarin de tijd gebroken was je gezicht weerbarstig in het licht dat steen al eeuwenlang gekoesterd had je lijf pas opgestaan nog rankend uit het paradijs ogen die maar net hun schepping zijn ontloken lippen die nog nooit een woord hebben gesproken je stem verlost ons uit stilzwijgen parelt woorden die ik niet…

het kleine afscheid dromen iedereen is weer gekomen om te zeggen wat er speelt de zon het strand de zee ik neem hun woorden mee als dadelijk de golven brullen dan kijk ik terug zal me met bruin omhullen ja, ja mijn brede mooie rug weeg woorden die gesproken zijn in het kabbelen van de vloed hun warmte deed me goed in koude onderstromen…

je was een knop die lente nodig had de winter al ontloken de groene bladeren nog niet gebroken wachtend op de zon ik zie je opengaan voor het eerst spontaan jezelf gevend in wat al die tijd verborgen is gebleven het wordt hoogzomer in de geur van eigen leven je wiegt in wind van warme woorden schrikt van het gevoel dat je ook anderen…

er is geen pijn en nooit gemis je bent zoals een ander is jij hebt geen benen nodig ze lijken eerder overbodig en staan soms in de weg van jongsaf aan was jij het kereltje dat aangaf wat je wilde je schreeuwde niet of gilde maar zette de omgeving naar je hand stad en land heb je bezeild, je hoefde niets meer voetstoots aan te…

het is zomer maar je afgrondt me met vergezichten die de sneeuw verijzen de gletsjers tussen ons doen groeien in hun eeuwige verblijven ik pluk bloemen en de kruiden die zo heilzaam zijn laat zinnen groeien balanceer met woorden op een nog niet uitgesproken lijn ben jij de rechter die het evenwicht bepaalt afgrond of de hemel…

ik heb je lief en jaag de duivels weg die van je houden laat ze de waarheid op de bijbel zweren die ontrouwen het zijn valse goden met geschenken die je doen denken aan liefde die je warmen met ogen je een gouden toekomst beloven je zwaait sluiers en onthult voor wie wil kijken er is niemand om te vergelijken vrienden heb je al genoeg…

ik zag je over golven stappend een frisse oceaan je kwam aan land een glimlach vroeg mijn hand ik gaf je strand, een branding om te kussen je rankte hoge benen borsten strakten fier ogen die intussen verder keken dan ik ooit van iemand zag we lachten in verstaan nat dook je in mijn armen om er niet meer uit te gaan je bent mijn…

de warme wind draagt zomerse geluiden bijen snorren speurend rond de mier verlaat de grond op zoek naar andere bruiden een kerktoren rimpelt horizon laat zachte tonen luiden nee, niet weer uit Muiden we breien uren aan de dag totdat het duister mag in schemering komt licht zijn eigen schaduw tegen in overwegen besluiten ze de nacht…

ik voelde hoe de bloemen in mijn hand verwelkten hun kleuren ongezien de geuren niet geroken ik keek nooit om liet mijn schaduw zelf lopen bleef hopen en zag enkel zon, een maan die scheen tot zij verdween en geen kwartier meer kende licht de ochtend niet verwende de dag in nacht vergleed een duisternis bekleed met kilte maakte…

ooit was je vrij ik kende nog niemand je vloog zonder binding, ik aarde een zoekplaats voor mij in steden schiep tijd ruis van de mensen hun ziel en de lijven gestapeld in hoge verblijven de wind zong het blauw van de hemel, je wolkte in dromen een einder voorbij, bleef tijden onvindbaar voor mij ik voelde je adem versnellen…

ik zoek je in de ochtendmist die alles wist van gisteren ik ben je kwijt geraakt in de tweestrijd van je hart je kon het niet meer aan en moest me laten gaan ik wacht op je bewegen in flarden grijze kou je jas van bont omvat het lijf waar ik van houd handen die me warmte geven ogen die me weer doen leven lente bracht wat bloemen in…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden wacht de scherpe beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de zachte lijn van je gezicht schaduwt in het licht je haar is zwart van chaos in zijn pieken er in kroelen is genieten nog sluier je je angst wacht gelaten op de uren…

ik heb je kleuren van het doek geschrapt de jaren laag voor laag behoedzaam weg gekrast maar voelde hoe je pijn me in de vingers sneed ik weet nog hoe je was heb je altijd kunnen dromen zag je weer tevoorschijn komen in de speelse lijnen van je jeugd met ogen altijd stralend blikken vonkend van verhalen we schetsten stukjes leven…

mijn voeten zijn aan het ontsporen het rechte pad is te gebaand ze doen alsof ze niet meer bij me horen hun stappen zijn niet meer meegaand ze aarden in verschillende tijden één loopt achter de ander voor heden wringt zich tussen beiden maar dan gaat de snelheid weer teloor ik wil vooruit laat ze niet schuiven hun scheve…

je rood is bloot en zeer verleidelijk het vangt mijn oog terwijl mijn hand je snel zou willen werpen je nodigt uit tot dribbel met een korte stuit in het rollen wil je mij graag dollen ik schop je niet het zachte van je huid vraagt meegaande streling stilstand is voor allebei een toeslaande verveling je bent geschapen om met mij…