in het loverse gefluister
de ochtendwind is licht
ontduikt langzaam het duister
een mistbank zetelt zacht
in het loverse gefluister
de zon priemt zich een weg
dwingt nevels spoorslags
te verdwijnen laat de dag
in vol ornaat verschijnen
in blauw straalt zij
haar warmte op het land
de witte huid verbrandt
zal schaduw moeten zoeken
te laat voor vele voeten
het rood verkleurt tot pijn
is dat de straf voor een
gezellig zomers samen zijn
Geplaatst in de categorie: literatuur