Alle inzendingen van wil melker

jij hebt weer de stenengloed speelt met licht en stukjes universum ja daar waar men zomers de zon treft is het een drukte van belang in het verre heelal dat veelkleurig licht uit alle frequenties weerkaatst met ook misschien de geheime nog niet ontcijferde verborgen boodschap ik houd van jou je te zien in het…

ik zag je wist meteen uit je ogen je lach te lezen die warmde in liefdes eerste lentewind we liepen hand in hand alsof wij dat zelf hadden uitgevonden in liefdes kleurige vonkenregen samen dollend door pure schoonheid die overrompeld in onze ogen geen grenzen kende wij hebben het woord verliefd weer een eigentijdse inhoud…

ik dacht je in mijn handen te hebben uiterst breekbaar doorzichtig kristal je draaide warmte in veelkleurig verval in handen die zichtbaar waren en jou koosden zonder behoudende grip wilde je opgooien terug in je vlucht nog keek je om in een pijlsnel verdwijnen om een keer luid de schreeuw te doen van beiden…

ik ben weer tegen zwart aangelopen terwijl ik wit open hield de doorstroom van kleuren is gestopt omdat wit en zwart geen echte kleuren zijn zwart is een reflectie en wit is de kleur van alle kleuren samen in wit licht…

het enige foutje in de schepping was de mens gods wens om de wereld in snelle ontwikkeling een boost te geven was het goed beter best principe waarbij geld en macht wederzijds uitwisselbaar zijn goedkeuring kreeg in deze wedijverwereld er is alleen plaats voor het beste ego en samen is onbestaanbaar omdat de dood…

wij hopten van bloem tot bloem lieten hun mooie harten leeglopen in zoet bedwelmende geuren en kleuren wij dronken schoonheid in werden samen een in zinnen zo dat opgwonden blaadjes geexalteerd wuifden in het voorjaarsfestijn dat wij deze dagen vierden met de wind die onze namen riep voor een kleine presentatie met bijen en vliegen…

wij schrokken niet meer als de sirenes loeiden en lege straten de echo's keihard weerkaatsten waar zwart en legergroen de stad stukje bij beetje liet verdwijnen door drones en ander tuig de oorlogsdreiging bracht tal van nieuwe technische snufjes als bijvangst van andere ontwikkelingen waar leven en bewegen onzichtbaar is voor…

ik hoorde weer de kleine gesprekjes die ik vroeger voerde in mijn jeugd met zand op het strand waar de wind de hoge tonen lieflijk vlaagde en de zwaardere korrels vertraagde tot een pittig harde massage in het rollen van de golven schuimden boodschappen hun berichten uit verre streken naar het geheugen van de aarde waar ze als data…

Alleen met pijn in mijn hart kan ik jou mijn schuld terug betalen van het niet doortastend zijn wij dachten zo het paradijs in te stappen dachten dat de wereld echt op ons zat te wachten verliefd a la moment er was veel te regelen wij aten het wittebrood aanbaden de zon zonder zorgen en leefden beseften langzaam maar…

je was maar een woord toen ik jou hoorde verloor jij jezelf viel metalig rinkelend rollend op de vloer je bekende toen al kleur door een kleine slis aan het eind van een lief klein zinnetje dat niet echt meteen af wilde zijn dat mijn aandacht vast wilde houden met een van ondeugd haperende ademhaling voor een ogenblik…

ik heb ze zelf geplant de kleine leugentjes om bestwil snel hebben wij ze laten bloeien in de borders van onze tuin ook deden wij samen het onderhoud om trouw bij elkaar te kunnen zijn rond de struiken schoffelden wij het onkruid weg en harkten het gevallen blad er was een kleine vijver voor onze droomvissen die wij nooit…

zij flitste lachend voorbij nog voordat ik de diepte in haar ogen heb kunnen peilen zij was er onaangekondigd nam zichzelf als suprise mee naar huis net bekomen van het onaantastbare moment haar te zien en te accepteren haar warmte weer intens te ervaren om samen het hemels moment van weer een edelsteen aan de ketting van geluk…

er werd geleefd naar vrome wensen door lieve mensen aan de buitenkant toch was er ook de straffe hand die oordeelde zonder onderpand slechts wikte en woog zonder weerwoord onkreukbaar in de uitleg van goed en kwaad en wij warmden ons met aangeleerde waarheden die de wegen plaveiden naar hemel en eeuwig leven voor kinderen en…

ik betrad het zwarte gat met de stalen monsters en accepteerde hun zwijgen uit eerbied en pure overmacht juist hier waar de communicatie tussen lichaam en geest zijn olympische hoogtepunten beleeft als kampioen of mededinger ik streelde de mastodonten bij hun lassen de zwakke plekken stofde ze af zodat zij in winnaarsroem…

ik heb de zakken klaargezet met brokstukken uit mijn leven die ik nu met carnaval aan een aantal leuke passanten zal gaan geven zomaar een presentje met liefde afgedankt want zonder deze zakken is er met mij niets meer aan de hand dan zal ik weer extra blij zijn opgelucht zelfs de grijze zijn al gesloten het verdriet is…

hij wist dat hij anders was zag verbazing in vreemde ogen voelde antwoorden waar hij niets mee kon en toch was er warmte en begrip hij wilde weten wie hij was waarom hij anders was en wat dat andere eigenlijk in hield waarom het hem buitensloot waar velen probleemloos aansluiting vonden hij spiegelde veel zocht in vergelijken maar…

nog pruttelen fossiele zonden tot ze in stukjes uiteen vallen in de grote pan religie ooit waren aanbraden en dichtschroeien het geijkte credo voor een mystieke smaak nu is het vlees met te veel vet doorregen te vaak en te rijk gevoed en te weinig bewegen is hoofdbestandeel geworden van onze maaltijd en geeft de boeren…

intens gloeit en loeit het vuur van verlangen in het naderen zonder dichterbij te kunnen komen in afstand gevangen waar samen het onhaalbare eindpunt van rekken en versmelten is zelfs de vlammen reiken hoger in dieper verlangen hun zwepen zijn de pijn van nooit verenigd zijn daar waar losbandigheid tot het laatste gaatje…

waar de geboorte schreeuw nieuw leven raakt laat zij de wereld schrikken in het verlaten van de relatieve warmte op weg met de nu al grijpende vingertjes die dingen naar meer houvast dan vruchtwater alleen waar zwemmen je leven was…

voorzichtig brak het water licht van de zon sproeide nevels van omrollende golven hun kleine regenboogjes in vele kleuren rond die dansten op het oeroude ritme van eb en vloed waarbij het donker rode bloed strakkend wegliep in een spiegelgladde horizonvloed…

hij zag de cumulus jagen langs de hemel zwart van het water dat pas later een geweldige stortbui met hagel zou worden de spanning zat al dagen in zijn kop en eiste een snelle ontlading die in het rennen te weinig ruimte had gegeven in de snelste route die hij had gekozen en die hij eerder al met tal van obstakels had verzwaard…

ik had zo graag een clown willen zijn met een lief publiek om mee te knuffelen even de diepte in te gaan en dan weer met een lach nog hoger dan bovenaan wat mij het meeste trekt is samen gaan voor de enige echte traan die in alle ogen blinkt al vanaf het begin waren wij verbonden op drassige gronden die eigenlijk te…

zijn woorden lachten om de kapot geschoten werkelijkheid de doden en kreupelen die hem beschuldigend aankeken met de pijn van verwoesting van wat eens hun jeugd was geweest maar hij bleef steeds hun waarheid verdraaien nooit zouden zij op voet van gelijkheid met elkaar naar oplossingen zoeken en zo genoegdoening geven…

de woorden ontglipten mij steeds in een overigens uitmuntend vers ik knoopte friemelde schoof en kookte uiteindelijk van woede omdat het geen goedlopend geheel wilde worden ik heb het losgelaten zoals god dat deed in ieder voor zich en toen werd hij ineens naarstig gemist in de waterval van talloze mogelijkheden als vaste rots…

ik heb altijd al moeite gehad met stereometrische figuren ik zag de inhoud nooit binnen de aangegeven lijnen in een verdiepings hoofdstuk werden er figuren gespiegeld toen ben ik maar heel vlot afgehaakt voor mijn BETA kraakt tot de werkelijkheid mij echt te pakken nam men vroeg mij om stand in te zijn voor een dode in een kist…

nog wist ik ze staan hun kleur en schaduw waren niet vergaan na lente's zoen ze bolden in wit en spruitend groen net iets boven de warm vruchtbare aarde van toen waar ook de bruine randjes van de scherpe winden nog charmant verdoezeld hun plaatsjes vinden na dagen mist zijn de knoppen eindelijk gezwicht voor het warme…

ik heb iets met schouders altijd al gehad maar als je ouder wordt lijkt de irritatie groter heel vroeger stond ik in de spiegel te kijken of mijn ene schouder hoger uitstak dan de ander ik kon daar maar niet achterkomen pas bij de revalidatie borstkanker operatie bleek dat er een en ander fout was gegaan de aanhechtingen waren…

er is niets bekend gemaakt niet door volgers en influenzers maar ineens is magie weer volop in zwang het ongrijpbare buitengewoon vreemd en licht beangstigende met onbegrijpelijke rituelen in mystieke toelatingsscenes zo ook de strikte geheimhouding dwingt in onderlinge verbondenheid tot tal van verplichtingren Magie is er…

hoe zou het zijn om een tijdje zonder directe sturing te leven en alles wat wij niet weten te moeten vragen proberen of ondervinden wat zijn de belangrijke zaken die leven buitengewoon interessant en meer dan uiterst aangenaam kunnen maken onderzoek van de levensbeschouwelijke stromingen is een must waarbij ouders bij mens…

wind loeide stoeide met wolkenrafels voor een open plek om de zon warmte te laten schijnen op de bijna al geknakte ruggen door energie gebrek in een liefdevolle koestering met vaardige handen zij die altijd geklaagd hebben over de hitte van hun schaduw lopen nu voorover te zoeken naar hun beeld in het veranderlijke weer lijken…