Alle inzendingen van wil melker

al het plezier in je lach en ogen is gelabeld veilig geringd en opgeslagen in hun mooiste herinnering jouw caleidoscoop vol liefde en warmte maakt haar eigen vorm en kleur vol pure vrolijkheid die ooit samen intens is beleefd jij bent wat je geeft zonder misverstand recht door zee naar de havens van hun harten om daar het…

zon groende het bos van kruin tot het mos in een samen ontwaken jij zette voorzichtig de bezem opzij knapte wat takjes om meer snelheid te maken jouw blote voetengaan liet geen sporen na in het zachtste tapijt ooit alleen pluizen die wilden verhuizen haakten aan omdat heksen alleen voor vruchtbaar gaan jij hebt mij…

jij stapte op treden die kleurden lichter werden naarmate jij steeds hoger kwam die interactie liet jou zomaar in het gewichtloze verdwijnen zonder dat jij er gekleurd op had gestaan zo is het ook met je schreden gegaan al ras nam de snelheid toe tot ook jij het niet meer kon bijbenen maar wel kon jij uitstekend je handen…

jij bent ooit fee geweest in de nadagen van magie toen mystiek nog te kerke ging bij de hoge hiërarchie jouw verschijning is altijd een feest geweest in feeërieke kledij waarbij jij wit opende en alle kleuren ontsloot in tutu speelde jij klein ballet met vederlichte danspasjes als kind gedragen door een dartel wervelende wind…

langzaam pakte de dikke grijze mist mij in ik kon nog net mijn hand voor ogen zien in duizenden lichtspikkels werd het inkomend licht gebogen tot een feeërieke schijn voor de ogen er waren geen geluiden meer van buiten door demping was de wereld afgesloten van het leven de vochtigheid benauwde mij maakt het ademen zwaarder…

ik wist dat jij de hoedster was van vele goudgerande schapenwolkjes dat deze volkjes het blauw als leefgebied hebben geadopteerd samen met hun vriend de wind die blind vaart op wat jouw handen hem hebben geleerd jij opent in het ochtendrood waar de wol nog bol staat van de warme nacht pas als de zon zich na de klim weer hoger…

ik heb je geschapen uit de mooiste stukjes die een puzzel hemels maken niet in een zesdaagse en dan de zevende dag een noodzakelijke rustpauze vragen maar levenslang kijken en in die tijd vergelijken of de expressie van leven echt alles heeft gegeven geen beeld maar wel in het leven staan met interacties vol emoties op…

rustig draaiden dromen je ogen naar binnen ontspanden spieren in je gelaat tot een vredig resultaat nog krampte er onrust waar de balans zich nog niet goed heeft gezet naar het feest in je geest in later praten vertelde je waar jij was geweest de deur van hiernaast stond uitnodigend open jij bent naar binnen gegaan in het toch…

in donkerrood warmde zich de eeuwenoude stenen muur met het vuur van de zon met kruimels cement had zich het minuscule leven al jaren verwend in krenterige symbiose zij kende de kleur van seizoenen wist dat wind met stormachtige vlagen haar bloempjes tot toekomst zouden maken jij hebt met de wallen gesproken en stukjes geschiedenis…

nog lang zweemde de lach rond je mond toen jij met de kleine had gedold vuistjes met vingertjes bolrond onderstreepten ook met de mond zijn plezier het ogenspel was fenomenaal snel joeg de hoogste tonen onverwacht in jullie lach om dan rustig uit te golven en te wachten op de volgende vloed die nog veel hoger moet…

je hebt het leven gewogen negatieve lijnen verbogen om in balans te blijven kende het peilloos diepe ravijn voelde de greep van verwurging nabij in uitzichtloze tijden tussen het werk van je handen en de blikken in je ogen heb jij liefde gegeven in mededogen het heeft je gesterkt de rug gerecht jouw aanpak was uiterst subtiel…

ik zag in je lach het kloppen van je hart lippen welfden in rood de kracht die jij van binnen had gebogen lijnen verfijnden de intensiteit van de liefde die jij gaf in het zwoel van je ogen ben ik voor jou tot in het stof gekropen niet onderdanig maar vol adoratie van jouw lieftallige vrouwelijkheid…

ze keek om zich heen zag een wereld vol onbekenden zelfs de kleur van steen wilde zich niet meer aan haar kennen ook beweging had zijn natuurlijke souplesse verloren in een afacies samenspel brak de realiteit in slecht passende stukken uiteen ooit hadden kleur en geur in harmonische balans met de tijd het bestaan van talloze…

nietszeggende woorden laten we gaan wij kunnen elkaar verstaan over en weer begrijpen zonder misverstand in lichaamstaal toch spiegelen wij niet op hetzelfde gebeuren vergelijkbaar verdriet het raken zit in de diepste contacten die herinneringen maken in het toentertijd beleven is onze referentiematrix goeddeels geschreven…

wind lispelt vage woorden door het schaarse blad zij zijn nog uitverkoren om de boodschapper te horen als dadelijk ook op de schoongeveegde grond de mededeling komt jij lacht en ziet takken driftig zwiepen in hun schrijverij net als het blad horen zij er in samenspraak ook helemaal bij ik zie jou de stammen met liefde omarmen…

in de lieftallige boog die jouw oog beschreef als een hoela hoep voelde jij je eindeloos goed in de cirkel van bewegend verlangen weet jouw gratie zich nooit gevangen wat uitdagend leek bleek een tot in de puntjes geregisseerd spel van kan ze het niet of lukt het haar wel waar souplesse overheerst zal jij toch eens de bocht…

ik voelde jouw vingers langs mijn huid glijden de kleine stops in het even verwijlen voor intensiever contact je volgde de wegen van wind en de zon raakte reacties die bruinend gezondheid gaven ogenschijnlijk bleek de verdediging goed maar onder de huid verscheen de kleine sproet zij hoorden daar niet thuis de schraalheid…

jij hebt met subtiele hand en lange armbeweging geluiden aan elkaar gevlochten met een rode draad als toon daaromheen vibreerden golven rapten teksten hun akkoorden vloekten dissonanten in een straattaal die hier niet hoorde in de veelheid van muziek knoopten losse einden snel weer hun begin in eindeloze mantra’s en repeterende…

vaak heb jij de aarde gekust maar ik heb je nooit zien breken buigzaam onder storm en lieve lust want iedereen mocht alles weten je groeide naar een knipogende zon maar hebt je afkomst nooit verloochend jij was meer dan mijn rots in de branding ik strandde dan ook in hemelse verwachting…

waar jij ook ging er hing altijd een frisse bloemetjesgeur waarbij jouw lach de letters vormden van kleur en geslacht die deze geur gaf significant was de kleur die ook overeenkwam met die van je ogen in het zee blauw beloven…

je krulde verguldde met schoonheid de mooiste bogen die jij met liefde tot kunst wilde dopen jouw shine zorgde voor kleur vorm en weerkaatsing in een volmaakt spiegelend bewegen in de eenheid van leven met geven en nemen ben jij een groter monument dan ik ooit heb gekend…

ik heb je stilte uitgepakt een lach en wat verdwaasde blikken een haardos zonder grote klitten ledematen die hun onbalans bewijzen door de grote ruimte die ze bewegend eisen de tierelantijntjes zijn verdwenen het extravagante heeft zijn langste tijd gehad net als het sterk gekleurde flamboyante dat jij nu afspoelt in het groot koudwaterbad…

jij hebt mij meegenomen naar het stilte carnaval dat ooit zal komen met zijn duizend en nog meer dromen vol warmte en plezier ingepakt staat het nu hier de thema’s zijn nog actueel de kleur en glans schitteren als nieuw en in een zacht resoneren voel je dat ze ieder hun eigen energie genereren in de optocht zullen ook gaten…

ik heb jouw oogstrelende kleuren al gezien ja die zonder pigmenten in een eerste glans van nano en energie uit nieuwe elementen zij spelen met en in de atmosfeer zoals ook wij delen in en deel zijn aan onze leefomgeving sprankelen zij in harmonie met een totaal andere biosfeer in ons nieuwe samen zijn identiteiten gelijk maar…

In mijn bedje vol zonnestralen gevlochten uit laagstaand licht luister ik naar winterse verhalen uit een lang verleden tijd toen er nog rijm lag op daken en herdertjes bij nachten lagen wij takken van de kerstboom zaagden voor het maken van kransen in de weken van advent want ooit zijn wij nog heiliger dan de paus geweest was…

zacht kleuren de jaren die ik In je ogen zie de diepte van je lach een huid vol seizoenen waar zomer nog bloeit en oogst naar volrijp groeit geen spoor van winterse stramheid van leden door kou en gladheid van heden je straalt een vrolijk sportieve ambiance die nog tot in de late uurtjes kan dansen klaar voor een echte winter…

zij hebben hoofd en handen gescheiden meten temperatuur om koorts te bestrijden een subtiel gegeven dat verschil maakt tussen dood en leven waar de gevolgen van besmetting zwaar wegen zij zijn veranderd minder open en de spirit is verdwenen wel is er in de lach een nieuwe diepte verschenen de motoriek kent niet meer de geestdriftige…

ik heb jouw zwaaien begroet met een extra klop van mijn hart en opgewonden warm bloed alsof je lach de loper uitrolde waarop wij als jong stel holden en later liefjes dolden jij waaierde energie naar alle kanten uit met een surplus Dat iedereen deed dansen tot het gras zachtjes kraakte omdat nachtvorst de sprieten van een een…

ik dacht de juiste weg voor jou te weten breed opgezet met lente bermen bemeten die snelheid door kleur en schoonheid doen vergeten in een rustig zoeven op lands wegen gingen wij op pad de bestemming bleef nog een zwart gat we zien wel hoever de wereld in ons plaatje past op de bonnefooi zijn wij gestrand aan de rand van…

vaak kwasten penselen randjes verf tot eenmalig ongekend geluk waar verf onopzettelijk pigmenten raakt die altijd al contact hebben gemeden die nu onbekende kleuren laten zien in een onvoorspeld schitterend vermengen dat zijn de kleine wondertjes die zich op het witte doek in alle stilte manifesteren er zijn geen tweede…