Netgedichten

netgedicht (nr. 72.794):

De kleur van steen

ze keek
om zich heen
zag een wereld
vol onbekenden
zelfs de kleur
van steen wilde
zich niet meer
aan haar kennen

ook beweging
had zijn natuurlijke
souplesse verloren
in een afacies
samenspel brak
de realiteit in
slecht passende
stukken uiteen

ooit hadden
kleur en geur
in harmonische
balans met de tijd
het bestaan van
talloze generaties
vorm en inhoud
kunnen geven

was leven
ingedaald om er
evolutionaire
volmaaktheid
aan te geven maar
de ego’s zijn ontspoord
uit synchrone liefde
alleen nemen scoort