Alle inzendingen van wil melker

jij hebt in een vorig leven ooit voor engel gestudeerd toen het vliegen verleerd bent op zeker cum laude gepromoveerd in het aanschijn van de heilige heer niet dat ik daarop lijk maar ben wel geschapen naar zijn schitterend beeld en vergelijk mijn rechter schouder is jouw vaste plaats omdat alles wat links is ook altijd…

het strak buiten beton zag grijswitte tinten wind striemde iele bomen zonder blad in de beweging van het graf de seizoenen voorbij jij had je al gehuld in de nog volle herfstkleur rijpte in een eerst zoetig fermenteren jij blikte mijn entree ik ging als een kind blij mee mocht ik dan toch het eerste stapje proberen…

het kijken is anders geworden een intens begrijpen maar dan zonder woorden waar begrip altijd de lach kleurde is nu de blik het nieuwe gebeuren wij zijn terug kunnen niet meer over de brug komen om samen te dromen het afstand houden raakt ons tot in het diepst van onze ziel daar waar ieder zijn essenties heeft geborgen tegen…

het licht is afgenomen net als de schaduwen van je dromen je bent eindelijk de kleine lettertjes tegen gekomen die jou vroeger met angst beloonden met jeugdige speelsheid heb jij die bestreden jn jouw lach weerklinkt een vrolijk heden ondanks mooie zomers donkeren de maanden en doet de tijd zich steeds meer gelden…

jij kende door het strijken van handen de meegaandheid van letters en woorden naar alle standen soms waren ze tegendraads en werd hun plaats ter discussie gesteld door de rest van de aanwezige tekst dan zat jij met de handen in het haar omdat vaak het ritme en de klank zo goed pasten bij elkaar chaos in alfabet en syntaxis…

we bewogen op aangeven door wimpers van je ogen in het ritme van geneuriede mantra's in het spel van stemmen ineens was daar de eerste vocaal in alle helderheid gedurfd in onderscheid en sprankelend kwetsbaar zijn frêle tonen voegden inhoud aan de muzikale omlijsting toe in verbinding klaarden akkoorden de melodie tot…

in haar lach proefde zij de geuren die haar ogen in kleuren zag het kleine krullen van de lippen die samen met de tong de romige smaak aan papillen gaf zij was thuis in het alfabet van gerechten met een exquise bite en nasmaak de volle mond was een faux pas voor de streling van zinnen van de geëerde gast de franse keuken…

wij zijn onverhoeds het luchtruim ingedoken met gedachten als vleugels en ogen al de horizon voorbij eindelijk totaal vrij alleen de lach legt beslag op de koers die wij willen aanhouden in de chaos die ruimte ons biedt met als baken ga en geniet vervluchtigd driften wij langs stelsels en sterrenhopen liggen lui op zonnewind…

nog lacht zij maar het stralende heeft iets van zijn twinkelingen verloren alsof er geen nieuwe meer worden geboren toch flitst energie en humor in ogen die op een feilloze en jarenlange communicatie kunnen bogen zelfs ongezien wel sluiert er vermoeidheid in contacten doet alertheid een paar stappen terug in het flitsend attaqueren…

kinderhandjes spelen met licht tekenen uit schaduwen een sprekend gezicht ogen gefascineerd door het vingerspel in klein bewegen schrijft motoriek het eerste coördinatie lied een mantra vol tevredenheid in het tijdloze moment van leren en weer proberen dan breekt de lach alle concentratie in het zorgenvrij gebied er is geen…

zij weet van het hete bloed dat al generaties lang door de aderen stroomt de korte lontjes het warm gemoed wandaden die te snel worden geschoond het is eigen in voor en tegenspoed maakt geen vrienden tenzij belonen dat doet zij dwaalt door de koude gangen van het slot dat eens geliefd was door zijn feesten het is leeggehaald…

ik ken je dialoog de tussen hupjes voordat jij weer onze passen loopt in een ambitieus gesticuleren een stuk vitaliteit waarin eigenwijsheid moeilijk is af te leren zonder op tenen te stappen of op de rem te trappen competentie spreekt met overslaande stem onderschrijf jij met gebaren de finesses van het wereld overstijgend plan…

ik keek naar vingers die dansend over de toetsen vlogen in een weergaloos spel van snelheid en souplesse een staccato rood touche van gelakte nagels bracht leven in de brouwerij van woorden tot bruisende zinnen het is probleemloos spelen in de eigen lettertuin zonder visuele controle van ogen die met een dromerige lach in de…

ze hongerde naar nieuws met een absurde betrokkenheid geeuwde en kon haar stress niet kwijt in de warmte van samengeknepen handen kortsloten vingers de spanning vloeiden ladingen af die slecht waren voor het hart daar waar beweging ooit als remedie de  nervositeit suste werd dat snel vervangen door rusten de uitsluiting komt…

haar ogen schaduwden nog licht waar donker het alleenrecht had zelfs het zwart van duister bezat zij kierde opening en stroomde vol lef binnen in wat nooit zichtbaar was al vanaf de allereerste dag hier had de schepping zich ontbloot zonder pottenkijkers uit de donkere schoot van het universum…

jij kent nauwelijks drift het tomeloos jezelf laten gaan waarbij vooral niets in de weg mag staan pas als jij de ruimte krijgt woed je alle boosheid uit dan stormt en hagelt het dwars door de ruit tot rust gekomen ben je nog verbaasd dat jij verder bent gegaan dan in alle dromen die…

ik heb je zien kijken met een mengeling van verbazing en ontzag in je verraste ogen jij kent de onwaarschijnlijke wondertjes die samenhangen met een warme ontvangst van jouw blik waar actie en reactie voorspelbaar is gaat veel van het mirakel verloren in de altijd aanwezige sceptische mist…

jij hebt naar je handen gekeken vingers die veel hebben glad gestreken het werken gewend maar in het minnekozen niet op waarde gekend het is de warmte die afschrikt in het totale overgeven ieder wil nog even een eigen stukje privé leven kom je te dichtbij dan voelt dat niet…

je draagt vaak wit omdat een andere kleur zo uitgesproken is het zet je zonder groet of weerwoord met een oogwenk in de hoek die jij nooit zal kiezen omdat de voorgrond altijd jouw domein zal zijn waar jij in chique wit de meest geschikte primus inter paris gaat blijken…

donker duwt de avond het laatste daglicht voor zich uit in het langer worden van schaduw verliezen kleuren hun huid nog schijnen spaarzame stralen hun lijnen van de laagstaande zon in het langzaam doven van boven speelt nacht zijn speldenprikkend spel in een voortdurend bewegen komen lichten elkaar tegen in een vast decor…

in geschoren groen geurt het gras naar toen jij in je blote voetendans een lach vol sjans armen die nog verder reiken dan ogen willen kijken de wereld in een felle draai sensueel vonkt fraai waar adem het gemoed overstijgt kust stilte het vermoeide lijf tot hakken weer uitdagend hun opzwepend ritme klakken en blikken…

we hebben de bellen getest waarin we zaten afgesloten van wereld en de rest de unicub bleek niet stuk te krijgen door jaloerse grijpers en geweld nano wetenschap heeft ons eenzijdig doorlaatbaar materiaal verschaft om beveiligd te leven we kunnen de omgeving in en terug de unicub sluit al het andere rigoureus buiten soms…

ik heb de lijnen zien verschijnen in je ooit rimpelloos gezicht heb ze mogen lezen jij was niet voor een strakke huid zonder verleden in samen ervaren lazen wij de jaren in hun zorgen en diep verdriet maar nooit zijn wij de ogen vergeten waar een zee van lach zijn rimpelingen gaf die de gezichten deden glimmen van vrolijkheid…

we droomden liepen als vanzelf het pad van deze geweldige zomer op zoek naar wat stukjes geluk de bomen kleurden toen nog in groen je lach tussen bloesemende ogen het herfstig tafereel toont nu teveel geel het bankje voor rust met het kapotte plankje gaf de smaken weer terug van hartstocht en haast liefhebben ging vaak veel te…

zij rondde heel makkelijk haar woorden door een subtiel touche in de adem die vocalen hun volheid gaf nadruk lichtte op in de begeleidende blik die even twijfel aangaf zonder bedoeling met schrik haar kleine side-passes gingen altijd gepaard met een innemende lach die vooraf al goedkeuring had in haar scala van lichaamstaal…

ik zag hoe jij lachte naar de laatste vlammetjes in het vuur jij kende hun levensduur jouw adem blies nieuw leven in de ziel van wat smeulende resten wakkerde geesten aan om verder te gaan zoals zij vroeger loeiden in rood en blauw samen vloeiden tot de immense hitte van gods smidse waar weerbarstig ijzer gebogen werd…

in het wit van de wereld speelde licht in kristallen brak op het raakvlak en vuurwerkte in megakleur zijn rechtlijnigheid de schittering plezierde het kind door de klimmende zon die in warmte won van de kou kleur transformeerde tot weerkaatsing van hemel in blauw nu dansen stroompjes met twinkelend jeugdig geluid in hun kersverse…

de laatste adem zal mij niet ontsnappen samen gaan wij ooit uitgeblazen worden onder illuster gezang van vele koren het wordt geen welkomstlied want bladpapier zingt bergen en dalen waarin emoties juichen en huilen in hun verhalen terwijl tijd mijn geschiedenis op een kerfstok schrijft dirigeert hij de jaren in voor en tegenspoed…

ik lijk gevangen in een hype over hangen de kale schuur met een touw om mijn nek word ik gek heb alles wat ik wil niet in de goede volgorde maar gemiddeld toch wat meer dan een ander wenst alleen in geluk scoor ik geen tevredenheid en dat ligt echt niet aan een grote mate van hebberig zijn ben altijd betoverd door liefde…

ik zag haar ogen lachen zij schoof gekleurde delen in elkaar zonder dat zij vloekten verbazingwekkend snel vouwde en boog zij uiteinden tot hoeken in een vrijwel leeg heelal schiep vormen zonder dissonanten in harmonie naar alle kanten met als enige leidraad het spectrum van aard na alles en de zevende dag had zij het gehad…