Netgedichten

netgedicht (nr. 72.456):

Het bankje

we droomden
liepen als vanzelf
het pad van deze
geweldige zomer
op zoek naar
wat stukjes geluk

de bomen kleurden
toen nog in groen
je lach tussen
bloesemende ogen
het herfstig tafereel
toont nu teveel geel

het bankje voor rust
met het kapotte plankje
gaf de smaken weer
terug van hartstocht
en haast liefhebben
ging vaak veel te vlug

waar we ooit in een
wolk van vlinders
elkaar eeuwige
trouw beloofden is
de laatste pauwenoog
net weggevlogen