Alle inzendingen van wil melker

zacht rolde de bal zijn richting uit inlopen of gewoon blijven staan en met een schijnbeweging in de aandacht van de toeschouwer blijven en hen de kans en tijd geven om iets te doen dat redelijke gevolgen heeft voor het verdere spel hij zag hoe het publiek al ging verzitten toen hij in beweging kwam een aanloop nam en de…

nog zijn zij bescheiden hangen niet vooraan maar waar de grote verdwijnen is er voor de kleine weer een nieuwe plaats ook het groen is duurzaam geworden de naalden blijven langer leven zo stekkert hij twee weken langer in de jong groen aanstand wel rinkelen de klokjes glinsteren ballen en slingers tussen vrij dansend…

je vriendinnen zaten met stralende ogen geanimeerd te babbelen over liefdesdingen wachtend op de vonkjes die maar niet wilden overspringen jij bloeide stilte met warme uitstraling in dit joyeuze gezelschap waarvan de groene bloei van de jeugd al even voorbij was en nu in volkleurige nabloei was van rijkere exemplaren voor…

de seconden gaan weer tikken rondom spijtige en blijde blikken introversie vlaagt en klaagt in prikkels over het afgelopen jaar toch glanzen er ook ogen die het afgelopen jaar goed hebben gewogen in belangrijke beslissingen en daar nu de rijpe vruchten van plukken nog zijn de mouwen opgestroopt is de wilskracht niet geknapt…

nog steeds springt de blonde lok voor je ogen als je gezicht naar mij gebogen is dan twinkelen donkere ogen het spannend licht dat zich in vingers en handen bevindt zacht fluisteren we de woorden die horen bij onze pas geleerde liefdestaal in gebaar alleen het oefenen heeft ons te vaak beentje gelicht want wij dachten nog…

geruisloos daalde de immense stilte op de wereld neer decibel voor decibel verdween en nam de laatste echo mee naar het waarheen liet zich raden in eeuwig dalen ver weg van het wanhopig gegil en geschreeuw om communicatie armen klagen de hemel aan met beschuldigende vingers roepen zijn naam maar de atmosfeer palmt de geluiden…

het zonlicht schuurde ongenadig langs een optisch bijna volmaakte huid zelfs het kleinste kratertje wierp zijn slagschaduw ver vooruit het was alsof de maan onder de diepploeg was gegaan en het oppervlak alleen uit kaarsrechte lijnen en scherpe kruisingen bestond daar waar erosie de kleuren licht had gehouden kon men het beste…

ondanks je standvastigheid was er in je houding iets breekbaars gekomen je lach was zachter geworden net als de vroeger voor zich zelf sprekende uitdrukking op je gezicht die maakte in contact een warme verbinding dat een surplus aan innemendheid gaf in een direct toegang tot je diepste geheimen die schatkamerden in je grote…

ik heb de beschavingen in beeld gehouwen gevoeld en gezien griekse romeinse en etruskische lijnen neuzen ogen en monden die in schoonheid hun hemel vonden en lichaamsdelen die het oog deden strelen zij waren trots op hun fysiek verschijnen maar wel in balans niet in de huidige te veel geproportioneerde uitdagende curves naast…

ik heb de beschavingen in beeld gehouwen gevoeld en gezien griekse romeinse en etruskische lijnen neuzen ogen en monden die in schoonheid hun hemel vonden en lichaamsdelen die het oog deden strelen zij waren trots op hun fysiek verschijnen maar wel in balans niet in de huidige te veel geproportioneerde uitdagende curves naast…

het donkerde meer dan me lief was in de klamme kou met flarden mist tussen de bomen ze raakten mij met lange vingers van de grond kroop het vocht lanzaam op en vergezelde mij zo ook de anderen die mij al eerder hadden verlaten maar die altijd rond deze dagen hier waren om even aandacht te vragen ookal waren zij ons al jaren voorgegaan…

ik heb nog niet zo lang geleden het eerste ruimtegruis in de oogopslag van mensen gezien als stukjes aandacht merkwaardig zonder enige verbondenheid met moeder aarde in buitenissige kleuren en adembenemende vorm en outfit nog waren het incidentele ontmoetingen maar hun aantal werd snel groter in modiaal constateren bijzonderheden…

ik waan mij met het trapje hoger weer verder in het exploreren van mijn vergezicht dat zonder te bewegen naderbij is gekomen op de ladder van mijn eys- opener dromen ik wist de aarde rond maar dichtbij gekomen doet de nieuwe verte optisch aan vervlakking het eind- resultaat van mijn waarneming die weer naar een hoger…

zacht zong de zaal het donkerblauwe lied van welwillendheid bewogen armen met open handen omhoog in de ultieme vraag om voldoende response om het steeds verder afglijdend leven weer voor de mens kans op bestaan te geven nog waren er klimaat depots waar mensen het buitenleven konden afgeven in de hoop dat zorg en liefde…

het sprookje ging haar vooruit in sluier traan en satijn met hun schitterend zachte kleuren de jonge huid transparant adorerend waarbij raken al een beleven was en stilte juist de monden voeding gaf aan de spanning van haar fraai gebeeldhouwde aanwezigheid die deze momenten in warme nieuws- en muziek vibraties…

mijn woorden raakten kant noch wal dreven al snel weg naar open water waar de letters hun verbanden met de zinnen verloren zo kwamen zij steeds dieper in het water te liggen verdronken omdat de betekenissen voor het geheel te weinig draagvlak bleken te hebben ik voelde dat ik aan mijn stuk liefde te weinig boeggolf had toegevoegd…

het was geen ticje dat jij had maar als jij mij op een bepaalde manier aankeek verschoot er iets in de werkelijkheid alsof er wat van heen naar terug ging uit stilstand naar een andere dimentie en wij elders waren beland jij merkte daar zichtbaar nooit iets van ik ervaarde het wel alsof er bij jou een warmer filter voor het contact…

vroeger had ik iets waar ik heel trots op was het was mijn schat die ik voorzichtig bewaarde in mijn jaszakken het waren mijn warme handen altijd was er wel iemand die het onderwerp aanroerde met een eigen ervaring vooral de meisjes waren buitengewoon geinteresseerd want jongens waren bonkig en ruw hadden altijd koude tengels…

ik ben moe door het rapen van je schaduw om zo even in je ogen te kijken een stukje van je  ongerepte ziel en zaligheid te zien schitteren door ons contact ik wil je niet claimen of stalken maar je hooguit attent maken op mijn aanwezigheid zonder dat die jou ook maar eniszins beperkt in jouw vrijheid weet mij…

ik vleugel slow motion onder een geveerd wolkendek van slagpennen de ritmiek van mijn trage slagen geeft rust aan mijn vaste bestemming al in de genen vastgelegd in info als de leefsensoren de codes activeren van binnenkort op reis gaan langs koufronten en uitdiepende stormen stromen heet zeewater naar steenkoude bovenluchten…

ze brilde ronde glazen in een scherp getekend gezicht die combinatie vlakten de scherpe en ronde kanten van beide karakteristieken af in de lijnen van haar gelaat contrasteerden de lichte huid en het ravenzwarte scheiding gekamde haar ze lachte innemend en haar ogen speelden met onze verwondering hun eigen geexposeerde…

ik had plezier stiekem even in de winkelruit naar mezelf kijken de hand opsteken en zwaaien betrapt worden en toch doen alsof we van niks weten tegenwoordig is het heel gewoon als jij je eigen projectie ontmoet in de winkelruit glinsterend in video en met een stralende lach of in hologram met een knipoog ze zijn al in optie…

de horizon streepte tussen zwart en licht waar zon ontbrak lichtte zwart nadrukkelijk op er was geen rust in die afwisseling de wolkenrij die boven de aarde hing trilde beweging in dichterbij kwam snel de intense hitte vrij bewogen kerktorens in het ritmisch laten horen van gebeden…

de expositie was fenomenaal het duizelde duizend kleuren nog net vastgehouden door een lijst maar ook de doeken wilden geuren met hun exorbitant hoge prijs het juiste touche van de penseelstreken en aparte pigmenten vormden het uithangbord van de kunstbroeders im excentrieke segmenten geen rationele verslagen aan de muren maar…

ik ken de pijn van de geboorte het verlaten worden de onbereikbaarheid die met woord of daad teniet kan worden gedaan en toch scheurt en zeurt het onwankelbare tegen alle liefde in mijn gevoel aan flarden aan snippers van niks die jij nog vasthoudt anders waaien ze weg omdat er geen levend bloed meer door stroomt in de met moreel…

je kon uit haar woorden de lach al ontrafelen als je in gesprek haar ogen zag oplichten door het innerlijk plezier dat het schouwspel haar bood in het primair beleven want juist in de try-outs vlamden de meest curieuze scenes heftig op scheurden gedurfde gezegdes uit hun verpakking en kwamen artiesten adem tekort dus…

ik zag de sterren niet maar met iedere streel door je haar knetterden de blonde vonkjes het was geen kleurrijk vuurwerk de banen hadden zo hun eigen vorm en dikte van haar in een heerlijke streep hun zachtheid bleef vaak aan mijn handen hangen in uitwisseling van opgelopen contactspanning vaak waaide de wind je scheiding…

ik ben geen keizer apostel volksmenner of dagdromer maar ik heb net als jullie zo mijn gedachten over aarde en leven vooral hoe wij dat doen en waar onze resultaten zijn met de rijkdommen die ons zijn toebedeeld zoals ook de gigantische verschillen dat kan nooit de bedoeling zijn geweest de chaos de kloof tussen arm en rijk de…

ik ben geen keizer apostel volksmenner of dagdromer maar ik heb net als jullie zo mijn gedachten over aarde en leven vooral hoe wij dat doen en waar onze resultaten zijn met de rijkdommen die ons zijn toebedeeld zoals ook de gigantische verschillen dat kan nooit de bedoeling zijn geweest de chaos de kloof tussen arm en rijk de…

nog wat kleine zaken om de stroomlijn van de schepping te volgen en in de goede toon samen te gaan vervolmaken want overal zitten ogen en haken om samen tot verbinding te raken want in tijden van voorspoed komen cultuur en allerlei vormen van creatief zijn tot ontwikkeling omdat de mens daar meer tijd en zin in heeft verfraaiing…