Alle inzendingen van wil melker

we hebben alles al gehad gaan voor het laatste evenement met vrienden en bekenden ook van feesten lang geleden we hebben alles gedaan gerookt gesnoven op talloze manieren gedronken en genipt gekleed en heel langzaam uitdagend gestript maar de spiegel toonde keihard steeds hetzelfde verlopen gezicht altijd leuren en…

weer hoorde ik het volle geluid van de kerkklokken zij die uittraden werden meegenomen in de interferentie van geluidsgolven alleen het stoffelijk zijn werd uitgestrooid over bos en wei om dicht bij de natuur te zijn gevlaagd door de wind die met lichte onrust over dit zielentransport waar het vaak aan communicatie schort als…

er sprankelde altijd wel iets bij jou in de lucht als jij er was een onverwachte flits zonder donder of iets onnoembaars in rood en warm feeëriek verlicht als ultieme surprise in muzikaal onthaal rondom jou knipperde en knisperde magie in velerlei kleuren met de lach die jij spontaan losliet die zich ontwikkelde tot een aimabel…

we hebben ooit de wereld verkend luchten lachend verschoond nadat zonnen waren ondergegaan terwijl hun kleuren nog op ons netvlies bleven staan ja wij de aanstormende jeugd barstens vol energie en vernieuwend elan opboksend tegen depressies waar de vorige generaties nog in woonden die van een andere toekomst niet konden dromen…

zij hebben de schat aangeboord van nooit gehoorde woorden daar waar klanken letters en zinnen zich tot taal worstelen zingt emotie tussen de regels zijn tweede stem traant gevoel zijn overvloed in talloze talen en dialecten om maar met elkaar te communiceren niet altijd even goed verstaanbaar want talen slijten in…

ooit zullen de echoputten van normen en waarden geleegd worden in het corona testament door eigen evangelisten ooit zullen de generaties veel samen praten in het kiezen van de papa die het nieuwe leven organiseert ooit zal de verloren muziek uit de coronatijd zijn plaats weer rechtens innemen op tal van hitlijsten en stromen evenementen…

zacht en liefdevol wordt mij de wereld ontnomen natuurlijk telt mijn mening wel maar wordt pro forma meegenomen waar het echt omgaat is al lang klaar de tijd van overleg en ongelijk is voorbij meesmuilen voelt niet vrij dus gaan zij door zetten de tijd voor even stil om hun besluit met hamerslag te effectueren als…

ik wist dat jij het middelpunt van het heelal was las het in je ogen zag het op je gezicht het was vooral de rust die jij uitstraalde in een universum dat holde en tolde met snelheden van geluid en verder sneller dan licht zelfs de tijd was daarvoor gezwicht omdat het begrip uren dagen maanden en jaren het enige dat geschikt…

ik wist dat als ik zou loslaten mijn vlucht de aarde zou verbazen geen geschreven of angstig open gesprek maar meer verlamming aan de grond genageld in het zien gebeuren het besef dat je niets kunt doen dat is het volle leven in actie waar iedereen zijn focus op heeft zo gefixeerd dat men het echte leven totaal…

ik heb je gemist de resolute stap in het doelbewuste gaan van het neusje uit de laan je karakteristieken zijn voor intimi herkenbaar het bewegingsbeeld heeft een joyeuze cadans zodat het lijkt of jij danst wind en wolken zijn voor jou gemaakt omdat zon voor het juiste comfort zorgt die met licht en schaduw het spel contrasteert…

lichtvoetig kwam jij binnen trippelen je lach legde de loper al meters voor je uit onbevangen keek jij iedereen aan groette op persoonlijke wijze waaide frisse wind langs warme lijven er waren geen regels protocol of gebruiken hier onder vrienden kon ieder zich op eigen wijze gedragen en uiten ik zag ze jou steeds dichter naderen…

jij vroeg en ik heb toegegeven hopend op een juiste balans dat jij ook zou geven helaas stond teruggeven niet in jouw hand jij wilde vooral niet de handelskant jouw ethiek in deze was ook de mijne niet ik gaf ook niet om terug te krijgen wel omdat geven beter voelt prima als alles in de juiste proporties gaat en niet de…

ooit heb ik jouw hand gelezen maar het leek of er hele volksstammen mee keken en luisterden wat de lijnen en groeven te vertellen hadden in de hoofdstukken van jouw levenswerk zwaar belast in huiselijke sfeer na een leven van zwoegen stond de huid in diepe perkamenten kloven als fundament voor een echt thuis met veel familie…

nog sprongen er geen vonkjes over maar je haar knetterde als ik met mijn hand door jouw krullen kroelde je ogen lachten licht verbaasd door het geluid dat statische elektriciteit bij ontlading maakt zonder dat er direct brand uitbreekt de keurig gekapte coupe springt daarna in lichte ondeugd terug de chaos van het opstaan maakt…

we hadden nog geen woord gewisseld in de caleidoscoop van gevoelens die in ons raasden bewegingsloos stonden wij elkaar aan te staren verlamd door de uitwerking van ons moment van kennismaking natuurlijk hadden wij elkaar al gezien fragmentarisch gesproken maar om zo overdonderend binnen te komen was een hemels cadeau we…

ik bladerde langzaam door het regenbogenboek voelde dat mijn vingers vochtig werden ook de kleuren namen de grijswitte tinten aan van vallende regen uit het gebladerde kwam een sterke boslucht die zo van de opgeschoten paddenstoelen kwam ik wilde even mijn handen afvegen liet de bladzijde los zag ze in 3d snel groeiend ze werden…

venijnig blies de wind net boven het zand dat te drogen lag na de jongste vloed kleine tornado’s kwamen al hoger na hun aanloop op het vlakke strand en vrijwel uitgeraasd te zijn zoutkristallen deden een aanval op je kwetsbare huid die jij met knipperende ogen afsloeg en je van deze slagen afkeerde om de natuurmassage goed…

ik hoor de kreten van verwrongen schroot het snerpend gillen in de dood van resten metaal die nu branden in het vuur waaruit zij ooit hun vormen hebben gehad om weer die processen te starten is energie tarten het geeft de mens geen pas want duurzaamheid kan de mens de tweede wereld geven die ons was beloofd en hemel zal gaan…

je aura straalt in de warme kleur van liefde ogen blikken in donkere drift lichten op in je aanstekelijke lach die opent met dat ik even alles mag terwijl handen weren als ik de vrijheid voorzichtig wil proberen in het zeer aantrekkelijk liefdesspel waar nog lang niet alle fiches zijn geteld de dobbelsteen alleen met punten…

je fladderde met wind tegen boven de struiken met diamantjes van de pas gevallen regen tegenwind ging slow en traag terwijl bij mee de hoogvliegers droog bleven ik wist dat jij eens zou eten uit mijn hand nadat jij je vleugels glad had gestreken en mij sprietig aankeek koppie en kleed in kool witte kleuren met een verdwaald…

zijn ogen waren dood al overleden toen hij besloot de eerste trein te nemen die denderde zo lekker door vol massa voor de grote flits in je gezicht in nog donker ochtendlicht kon ik hem niet zo laten gaan riep hee zonder naam en pakte de mouw van zijn spijkerjack voelde weerstand in beweging door moeten gaan nog had hij mij…

ik zag de stenen liggen in zacht kabbelend water en kende hun afkomst uit mijn gesprek met de rivier die in rustige klanken zijn verhaal aan de oever murmelde en verder stroomde met een opgedane ervaring rijker in de bedding had de kracht van de stroom zijn sporen van duizenden jaren nagelaten van groot naar klein rots…

verleidelijk keek het water me aan toen ik spiegelde en mezelf liet gaan in uiteenlopende richtingen het voelde me als gone by the wind zonder muziek wegdrijvend op de melodie van intens tranend verdriet ik liet mijn handen water werpen maar kon gewoon niet dichter bij jouw komen omdat ik enkel zwemmen had geleerd in mijn dromen…

ik schepte wat schaduw weg maar de plek werd niet lichter wel kreeg het reliëf langzaam stem door hardere materialen meer volume in weerkaatsing toen hun contrastwerking op het beoogde bereik was gekomen de scene had de beste referentie met het publiek door magie en mystiek van hemelse klasse…

ik ben eindelijk beland aan de overkant waar geen woorden meer zijn maar het weten overheerst waar mensen elkaar zien en meteen de zaken weten actie ondernemen om alles te regelen zoals het gewenst is wij wisten niet eens dat zoiets kan deden al zaken op deze manier wij noemen het houden van samen een zijn in liefhebben…

ik zag de maan klimmend van oranje naar rood en als ik even niet keek knipoogde zij een wolkje voorbij in ons geheim ik lachte om het spelletje wist van de tic van luna gekregen in het domineren van het grote zwarte gat dat het universum achter haar was spraken met de dichtstbijzijnde ogen in knipper licht dat aarde doorzond…

het stormt weer jeugd door straten die ontdaan zijn van hun oubollig suf imago’s weer klinkt kindergehuil uit de zich snel vormende files van druk kletsende moeders die net hun kroost uit de eerste leg op het schoolplein hebben af gezet en nu racen naar de dichtstbijzijnde super voor gratis koffie de twee halen en een betalen…

het warm zachte van vertrouwen heeft plaats gemaakt voor alerte trekken die de heerlijke overdracht van je blik en gezicht in de weg zitten waar jij altijd ontspanning prolongeer dwingt nu gejaagdheid aandacht af in in een spanning die zelfs de plukjes haar tot een jeugdige chaos formeren die helemaal niet misstaat de tijd…

wij dachten garen te spinnen van de warme wol in genoegzaamheid konden niet steeds opnieuw beginnen dat vuur vlamde niet meer met alle hulp en verzorging door coaches schuifelden oudjes de deuren langs die wonderwel een cirkel vormden waar zij elkaar niet meer konden groeten dat was hen ontgaan maar in hun kort bestaan zat al…

ik had het boek al een tijdje terzijde gelegd op de stapel nog af te werken ik wist dat de achterstand anders te groot zou worden en ik de feeling met de werkelijkheid zou verliezen eerst bladerde ik nog even terug om de sfeer en stemming te proeven maar al snel had ik het resultaat in gezicht houding en bewegen met oogopslag…