Alle inzendingen van wil melker

ik zag de bergen langzaam aan verdwijnen heuvels glooiden nog maar kaalheid was aan het verschijnen we klommen vroeger hand in hand en steen voor steen geen pas was ons te smal we gingen samen er doorheen tot jij je eigen paden koos mij wenkte om te komen eerst was ik boos want we hadden samen onze dromen ook ik dacht aan omhoog…

ik zie een wolkje hemel in je ogen je bent zo klein waar jij vandaan komt wil iedereen wel zijn je kijkt naar wat beweegt ziet alles onbekend lippen willen raken weer het bekende smaken en proeven waar je bent vingers voelen aan elkaar om ook je hand te leren je schrikt van je gehuil een nieuw geluidje uitproberen de wereld is…

we vingen voor elkaar wat stralen zon en lachten om de schaduw we keken toch niet om we liepen voor de wind en aan de rand van schijn vond werkelijkheid een blaadje, gevallen zonder pijn haar valse glans zocht onze blikken en een koud herkennen deed het kind in je weer schrikken je las het groen en voelde weer je schuld het nooit…

je zag kans om cirkels te doorbreken die je boeiden maar je vrijheid snoeiden je hebt het goud dat in de verte blonk met beide handen aangegrepen het schitterde als wijn op dronk je jeugd deed pijn en is verweven met afhankelijk zijn, bouwen zonder enig stuk vertrouwen je ogen glanzen weer dagen lijken uren je nieuwe baan heeft…

door het grijs van lood brandschildert zon de kleuren in het marmer de vloer is wit dooraderd gepolijst met vele handen uit een lang verleden tijd zuilen dragen in etages stukjes hemel naar de toren in een luchtgeschilderd paradijs heiligen staan nu vooraan hebben voor de Heer geleden prevelen bevroren zijn gebeden hun litanieën…

ik mocht je huis betreden de gang was donkerlang je kamer was een lach en in je ogen zag ik alle kleuren van het bloemetjesbehang je lippen kusten uitzicht op een verre horizon die pijlsnel nader zwom toen zwoele blikken liefde vroegen zonder schikken ik opende in diepte die de tijd verzegeld had jouw overgave maakte passie los…

muren zijn hoogpolig vreten echo's uit de lucht het schreeuwen zit van binnen een vliegen zonder vlucht gevangen in hun kassen fixeren ogen een plafond handen kiezen houvast zoeken veiligheid rondom passen zijn onzeker de vloer is lichtgeraakt ademen gaat sneller als er kennis wordt gemaakt de eerste blik naar buiten als de drempels…

je kijkt de mensen aan ik zie je blikken gaan een lichte trek op je gezicht geeft steeds je voorkeur aan het blanke is bekend in postuur en kleding zoek je de overtreding van eigen norm en bestaan zomaar, voor de vorm want je bent tolerant ziet altijd, de andere kant het liefst van je gelijk het donkere is ongewoon je staart in…

de boom rijst uit een oceaan vol pakjes en glinstert ieders droom het licht valt op de ballen en sopranen schallen weer hun kerstgroet door de stille nacht de goudvis zwemt door al die pracht en lokt met soepeltjes bewegen emoties en de vredeszegen naar het heidens feest der winterwende dat de oudheid al eonen kende als de viering…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien of de zon jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf ik wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en zoogt…

etalages vieren pasen met iedereen een eigen ei lente bloeit in vazen de processie schrijdt voorbij je koopt vandaag geloof het vasten is verlopen de kater van de carnaval laat zich ook weer herdopen waar is het avondmaal het kraaien van de haan de profetie van de verrijzenis ook judas zat daar aan wie ziet nog de drie kruizen na…

de lucht strakt blauwer in een zinderende zon schaduw krimpt tot iel bestaan, de hete wind laat je niet verder gaan je vingers spelen met de tijd op rotsen uit de eeuwigheid je raakt ze strelend aan met handen die verbanden leggen in hun stil vergaan je drukt je lichaam tegen steen dat weet en in structuur geen enkel voorval meer vergeet…

de stal een kribbe en wat hooi beesten in de plooi een zacht verwachten nachten die stil zingen dat het vriest en kraakt een gedachte flonkert die aan vrede raakt de boom heeft al de stal beworteld glinstert in de sneeuw zijn schone schijn nostalgisch groen de geur van dennen maar kunst wint snel terrein kerst zal binnenkort een…

je handen legden verbanden verbonden ons zacht met elkaar ogen brachten de wereld dichtbij jouw blikken beschikten wat goed was en vrij je stem sprak de woordloze taal van de liefde leefde als voorbeeld voor ons jij hebt van ons allen gehouden verdriet en je zorgen voor ons steeds verborgen nu ben je klaar handen in rust zijn…

zoveel ballen zijn er al gevallen in het tuigen van de boom weer een droom in duigen de kinderhand van toen is nu een oom raap altijd de scherven in drukte van belang veeg herinnering bijeen en weet hun glans zal volgend jaar niet erven maar ik laat ze nooit alleen zo sier ik mijn boom met schijnbaar leegte aan de winterharde…

je kijkt me aan je ogen op de foto zien me weer staan volwassen en verlegen met al de liefde die je me zo graag had willen geven ik zie je handen die me koesterden in pijn die nooit jouw schuld had had mogen zijn, maar die jij in geweten op je nam de bommen vielen iets te lang ik vond in tonen van je stem geborgenheid als jij kinderen…

ik zie je in mijn hand ontluiken jouw lente binnen en de winter buiten een pril begin in teder groen mijn blindzijn kon er jaren niets mee doen ik heb je kleur ontdekt het groeien in de warmte je hebt een geur gelekt die voorjaar zacht omarmde we stuiven mails hopen op bevruchten maar msn is niet zo snel zij speelt met onze lusten…

de eerste vuurpijl knalde verbrak in sier het nieuwe jaar verlichtte stromende champagne gejuich omarmde de franje ik was alleen, zij daar uitgelicht in hoeken zag ik schaduwen bewegen vergeten had ze daar gedropt ik kon er toen niet tegen op moest verder met mijn leven ik zag ze kleur en vorm krijgen, voelde weer de wanhoop aan den…

wollig pakt de mist in flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond…

ik zie je dansen in je slaap je ogen dromen feest je lippen zijn vannacht weer heel intiem geweest ik heb ze rood gekust toen lachten ze ontblootten blikken stemden glanzend in fluweelzacht hebben we genoten in flarden muziek zong liefde haar lied en fluisterde passie de wereld bestond even niet alleen je handen op mijn huid in…

de huid kaatst luid witte parels lachen als het even kan breeduit hun stemmen zijn muziek herkenbaar is het ritme van de oorsprong in de motoriek hun rol is van oudsher bevestigd door de schrift, in het bol van ogen wordt het onderscheid belicht drie koningen ontmoet de Heer de sterre bracht ze weer van verre ze kleurden slechts het…

je schikt wat woorden naar hun klank, droevig in de donkere tonen de kleinsten klinken vaak het langst, ijlen in de hoogste regionen je componeert de stemming met muziek, de inhoud is een mozaïek gelegd in kleuren die je spreidt tot strofen die een mooi gedicht beloven dat is het gezicht waarmee je naar de lezer kijkt, hem een…

ik eet pepernoot van eigen deeg en geef mijn staf en mantel nu verjaardag sinterklaas voor even niet en ook het zwartepietenspel is al lang afgelopen laat winkels de cadeaus verkopen die concurrentie moet ik niet mijn paard staat wit te schimmelen pieten zwarten niet omdat roet geen schoorsteen ziet de roe is niet meer te gebruiken…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk je voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten hun stemmen irriteerden…

ik hoor nog dat geluid de handen voor je buik toen bommen vielen ik daalde, maar te vroeg je angst joeg mij eruit ik wilde terug om aan de kern te raken mijn vluchten was een laatste kans om dit inferno te verlaten ik was nog verre van volmaakt in genereuze deling herstel kwam toen te laat de schok beperkte groei in een uiterst…

ze zogen lucht en zongen woorden dansten met de handen vast traditioneel op de akkoorden spraken met een licht aksent ze waren niet verwend bewogen stijfjes met elkaar dansen deed je toch als paar totdat drank de handen losten de voeten minder klosten en de lach zijn vrijheid gaf in het fluisteren tegen oren werden scharreltjes…

het is feest de schikgodinnen dansen op de zinnen van de arme dichterman die diep van binnen weet dat hij de poëzie aan kan maar zij onthaarden en gaven zich op slinkse wijze bloot ontaardden in een hels kritieken geven, sloegen alle zinnen in hem dood ze schaterden hun lachjes klaterden in de ruimte die hij koos ze vlogen zonder…

ik wil niet meer vandaag maar vluchten naar de dag van morgen waar gisteren ligt opgebaard als herinnering gaan kijken in de kist met lijken die niet leven wilden die uren met elkaar verspilden ik streelde, kuste, warmde wangen die geslagen zijn maar kreeg een speer in open wond met puur azijn ik ben niet meer gekruisigd dan de…

gebroken takken stervend blad de helling die zijn hoek vergat toen jij de horizon zag buitelen houvast dat brak zijn wortels niet meer had en meeging in de schreeuw die eindeloos weerkaatste in de sneeuw ik zag je ogen toen de val je brak het weten dat je niets meer had die blik kan ik maar niet vergeten ik zag het weten…

Etalages vieren Pasen, met iedereen een eigen ei. Lente bloeit in vazen, een processie loopt voorbij. Je koopt vandaag geloof, het vasten is geweest. De kater van de carnaval, is nu een lief geel beest. Waar is het avondmaal, het kraaien van de haan. De profetie van de verrijzenis, ook judas zat daar aan. Wie ziet nog de drie kruisen…