Alle inzendingen van wil

natuurlijk heb ik hartfalen maar erg vaak denk ik er niet aan het is en blijft mijn eigen lijf toch dat opspeelt als ik te snel en teveel en inspannend bezig ben en dan werkt alles ineens een stuk minder dan stop ik ook want ik weet intuitief dat de dood nadert als ik doorga maar er is iets nieuws de laatste tijd rust rond…

je huid strakte door de onverwacht koude inval met een aantrekkende scherpe oostenwind goed aangekleed en toch met tranende ogen en een koude neus fietsen in de sneeuw een routine uit vroeger jaren waarbij je als kind al tig keer pittig onderuit bent gegaan maar met de soeplesse van de jeugd zonder fracturen weer ongedeerd…

wij hadden niet genoeg aan een dag en nacht kriebelen en tasten waarbij geven net zo belangrijk bleek te zijn als nemen en uiteindelijk werd het een vraag en antwoord spel waarbij attributen de letters vormden die in woorden een diepere emotionele lading kregen in een zich langzaam ontwikkelend patroon van huid die senso- motorische…

wij hadden niet genoeg aan een dag en nacht kriebelen en tasten waarbij geven net zo belangrijk bleek te zijn als nemen en uiteindelijk werd het een vraag en antwoord spel waarbij attributen de letters vormden die in woorden een diepere emotionele lading kregen in een zich langzaam ontwikkelend patroon van huid die senso- motorische…

Je lachte toen ik naar jou kijkend langs de spiegel liep je draaide charmant een krul in het al langer en donker wordende haar dat in de nog kortere componenten een eigen natuurlijke krul liet zien de lengte was een lichte golf de schouders vrij in variabele stijl te dragen met speels los accent op golvende snelheid je zo te…

ik zag nog de bloermentuin die ik in speelse arbeid op je zonnige rug had aangelegd waarbij jij als architecte de kleurcomposities maakte en ik voor het zware werk de niveauverschillen voor mijn rekening nam en ook de werkafspraken steeds sensitiever met duim en vingerteken door drukverschil en warm en kou in het directe contact…

zacht krult je lach tegen de oevers van de beek waar golfjes plezier murmelen in schuimend omslaan vertellen ze je tenen van de chaos en woestheid verder hogerop waar modder het water ondoorzichtig maakt met zijn vernielende niets ontziende kracht hier is het kolken bedaard en drijven restanten uit de puinhopen in hoge gevaartes…

ik ben klaar met jou vergelijkenderwijs te duiden met alle schoonheid emoties en het altijd de allerbeste en slimste te zijn jij bent gewoon een griet met allerlei onhebbelijkheden wat je in mij ziet en ik in jou daar raken wij nooit over uitgepraat of verzwijgen het het is het onbenoembare niet aan te duiden manco dat wat…

op de rand van het zomerse licht stond het haveloze huisje te wankelen geleund tegen de schaduwkant van het donkere bos we keken elkaar aan ik wist dat we zouden gaan op onderzoek uit zomaar gewoon pure nieuwsgierigheid natuurlijk kraakte de deur kreunend zijn hengsellied vertelde de trap bijna ademloos zijn leuningsloze…

ik ken de muziek uit je ogen voel het strijken van je handen langs de snaren van de oude viool daarbij wiegen schouders en heupen in een bijzonder aantrekkelijke balans waarin jij een bent met de warme klank met hart en ziel heb jij de dirigent en zijn stuk vertolkt nog lang hing de de echo in de zaal verstillen mensen in…

jij hebt een ludiek hupje in je speelse loop dat intrinsiek bij je hoort net als de knipoog die groeit in het lieve woord dat met warmte en liefde de mimiek in je lach zijn aantrekkelijke vorm geeft het zijn de extra's waar de toeschouwers naar toe leven lieve uitingen van jeugdige speelsheid die kleur geven aan de lichtheid…

ik had meer oog voor de compositie van de stenen waarmee het huis opgetrokken was dan voor de melodie die het huis liet horen als je het bewonderend aandacht gaf in samenhang met kleine rotspartijen en de rijke natuur bijzonder de veelkleurige bossages op de eigen fijn gestyleerde hoogte het azuren blauw licht toucherend…

wij hebben allebei de kei gezien passeerbaar zonder omkijken maar in de verte nooit kleiner wordend in incidentele schoonmaak en poets iets meer opgeglansd maar altijd indruk makend aanwezig in omvang en impact op de sociale lijn in zomer kringen vlogen dromen op en af maar ijskoud geelt in de winterse grijsheid het kilscherpe…

stil deint de bloemenzee onder de zachte hand van de wind alleen de kleuren spreken met de oranje kant uit het harmonisch palet van door zon gebakken pigmenten komt de olie uit zaden van halfhoge struiken in de persen van horizon tot aan de andere trillende einder slaan de golven om in fel oranje rood als bloedige fibrillen…

het lijkt wel of ik ben verzand op een eindeloos strand om zandkorrels te tellen in een maandenlange steenkoude nacht verloren is mijn ooit zo warme perspecrtief de handen in verband uit vroeger normen en waardenland op straffe van de hel zijn toch de liederlijke dromen gekomen want ook wij verzonnen de nooit geziene gnomen…

het is mijn seizoen de lente die opkomt als een bloem kleuren en geuren die alles zachter maken in aromatisch voorbijgaan zo ook de aantrekkend dansende wind die alles even aantrekkelijk vindt die ook groeit en pittig zal aanwakkeren na een lange stille mistige rust die de lente in blad en steel in groeispurt naar…

ik ben de goede herder niet die met staf en grijswit doorregen baard zomaar tegen zijn schapen staat te foeteren en te mekkeren heb ook geen wonden in mijn handen en heb weleens voor feestgangers water in wijn veranderd toch kijk ik de mensen altijd indringend aan laat ze pas gaan als ik hun ziel uitgebreid gelezen…

ogen paniekten ingehouden angst voeten roffelden hun snelle pas tussen afgemeten zinnen die donker dirigerend de weg wezen zij langbeende als furie vooraan liet zich niets zeggen haar dwingende ogen hield de groep bij elkaar omdat dit aantal nog een overlevingskans bleek te hebben door hun constellatie en de snel en soepele…

er fluisteren nieuwe talen als de wind op steekt uit diep dalen en ons de nooit gehoorde verhalen vertelt uit vroeger tijd al na de eerste dooi toen alles in zijn volle tooi de kop opsteekt horen wij een donkere dissonant in het lichte lente lied het klinkt niet zo zuiver als de veelstemmige jubel die in kleur en geluid losbarst…

ik heb de geesten zien ontwaken na een halve evolutie slapen in ontluikende potentie op zoek naar bloemen met de mooiste kleurfrequentie zij dachten in de hemel te zijn verlost van dodelijke ziektes en zware pijn maar de aarde was nu anders gekleed na een volledige ontluistering van de schoonheid der schepping restte de zielloosheid…

ik zag haar dwalen met een lach om intakte zonnestralen te rapen en daarmee nu al stukjes lente te maken voorzichtig lopend om het snelste voorjaar niet kapot te maken want ieder jaar heeft weer zijn eigen kleurpalet en diverse snuisterijen waar blauw wit en geel vaak overheersen in het groen is rood en paars veelal in de…

ik zag jou de trap opgaan halverwege bleef je even twijfelend staan in een besluiteloos stil moment om dan sneller doelgericht naar boven te gaan het voorval intrigeerde mij en later keek ik naar haar uit om te vragen waarom zij dit leven voor even had stilgezet daar op die trap en op dit moment een ontmoeting liet niet…

in kleine groepen zijn mensen bezig hun fysieke kracht en mogelijkheden op een onderscheiden manier te exposeren bekende wijsjes dragen de goedgeluimdheid aan van de groep die op een geweldige manier met vreemden aan het verbinden zijn om dan met hernieuwde energie kracht in kringvorm delend over te dragen het is druk op de bühne…

het publiek was enthousiast wilde zich vaker de lippen aflikken en kicken op lustgevoel maar de vloer kraakte piepte en weerhield de meute met het zelfde voeten en handenwerk als de blonde die nu tegendraads draaide en het geharrewar in de ogen nam af maar stilte gaf als rustgever geen pas het publiek genoot in pure ongeremdheid…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

tussen ons dansten de woorden op een eigen melodie twee mannen op de bühne nog zonder publiek de uitnodigingen waren niet verstuurd de schoonheid als publiekstrekker zat op de enige stoel zij was gevraagd mocht interrumperen op ieder moment vandaar haar blanco script en vrije blik zij had geschiedenis met de blonde zonder dat…

ik hoorde ze schuifelend naderbij komen zag hoe stilte haar hand op zijn arm stuurde waar hij al lang in een vage einder tuurde in een wereld die hem vergeten was hem niet meer zag als medemens zij kenden hun plaats al een leven lang in deemoedigheid dicht bij hem en het voelde als vroeger thuis met hun voorouders die hen…

gerimpeld lacht zij de stilte weg van de bevende hand en vingers op het kleed waar zij nijver de beeldjes maakt van haar familie zoals zij denkt dat zij ooit zijn geweest zo uit de geest zij is zelf lang geleden ook even weggeweest in een hemels moment dat zij nooit heeft vergeten en nu tekent zij in de vleug haar beelden…

ik zag ze vlagen op de zachte muziek van de wind ze wenkten met hun kristallen en flitsen vroegen om aandacht voor hun mêlee aan kleur die buitelde tegen elkaar stuiterde als vlammend diamant de witte dwarrel die langs mijn raam zweefde verkleefde af en toe even in nieuwsgierigheid naar binnen waar hun capriolen op schrift…

handen rustend op de balustrade blik op verder kijkend naar het open spiegelend verlopen van de horizon die niet te vangen is weidsheid die geen grenzen kent dan de belemmering van ons eenvoudig zichtvermogen dat niet alles registreert wel uit de verre verte en daar de kleuren van angst kan waarnemen in een ons onbekende…