Alle inzendingen van zywa

Een man opent zich in de armen van een vrouw -- Hij wordt zacht en praat.…

Onmin: als een koe in striemende regen staan -- je kont naar de wind.…

Geen volle maan of bloemenveld, echte liefde -- kust grauwe dagen.…

Er dansen paarden onder de zachtroze maan -- Het leven is zoet.…

Ik word overspoeld en zink weg in de diepte -- van eigen echo's.…

Ik neem mijn verlies wanneer ik een sjaal kwijtraak -- en win onthechting.…

Rustig als een kind op de arm van zijn moeder -- zo stil is mijn ziel.…

Ze zegt niets, alleen een soort zucht, een soort kreun die -- me gelukkig maakt.…

Gekleurde muisjes kruipen misschien het brood in -- vooral de gele.…

Hij is onzeker en kan niet toveren, maar -- wel magisch denken.…

Witte engelen zingen wiegend over ons: over verdeeldheid.…

Gelukkig ben je wanneer je de schoonheid ziet -- van je geliefden.…

Pas nu besef ik hoe lief jij naar mij keek toen -- ik bij je wegging.…

De ezel: jonge ogen op hoge benen. Eens was ik ook zo.…

Je moet het nest uit, ook als je niet kunt vliegen -- dan hup je maar weg.…

Wie en wat ben ik? In mijn ogen, de jouwe? In spinnenogen?…

Er slingert een rij banken langs de tuinpaden -- voor oude mensen.…

Ik zal teruggaan voor de bloesems, ze zoeken -- waar ik nog niet was.…

Onder dictators valt niet te voorspellen wat -- het verleden is.…

Ik ben een soort bocht, die de weg gelijktijdig -- naar rechts en links buigt.…

Anderen komen goed voor de dag, ik soms ook -- Op kleine foto's.…

Onderling geen strijd meer voeren, meebewegen -- met de stroom, de vloed.…

Mijn liefdeswens denk ik de wereld in: breng mij -- jou in mijn armen!…

Schijnbaar uit het niets ploppen en plokken er geluidjes van een begin in de poel van mijn gedachten atomen waarneming in de oneindige leegte van mijn bewustzijn mijn universum in het multiversum door elkaar schietende beeld- deeltjes die zich verbinden tot samenhangende gedachten Ik kneed, meng en buig ze tot ze glimlachen…

De oeroude plicht voor elkaar te zorgen: er kwamen belastingen van dus moesten we leren tellen Hartstikke leuk, we tellen stoeptegels en knikkers de kaarsjes op de taart en het geld op onze naam We begrijpen de wereld en delen alles netjes in jong en oud, arm en rijk (hokjes die met ons meegroeien) tot de getallen te groot worden…

Lusteloos duw ik mezelf op het campinghek -- heen en weer terug.…

Ogen die zwemmen achter heel dikke glazen: vissen onder ijs.…

Vrede, in een bed in Amsterdam, geknield of met gebalde vuisten eeuwig verbeid, bewaard in harten en gedachten over mensen die zich anders gedragen dan je wenst mensen die moeten zorgen voor hun welzijn en hun vergezichten alleen maar kunnen dromen deze zelfs met vereende krachten niet kunnen realiseren; daar is de wereld te groot voor…

Dichte regen dooft de lichtbundels direct uit -- zonder dat het sist.…

Wil ik jouw lijden kennen om te begrijpen -- wat het mijne is?…