biografie: Christophe Mailleux
Getroffen door de schoonheid van de seizoenswentelingen schreef Christophe Mailleux zijn eerste regels poëzie. Ook de dagelijkse beslommeringen, de scherpe en zachte kantjes van de liefde, het genot van de Argentijnse tango... alles kan een kiempje zijn tot een mooie tekst.
"Wentelingen" is zijn eerste boek: een kroniek, een catharsis, een berusting, maar bovenal een drang op de pen ter hand te nemen.
Inzendingen van deze schrijver
35 resultaten.STREEP
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 
258 Ik lig op mijn rug in het gras,
kijk naar de egaalblauwe hemel,
laat mijn ogen als rolluiken dichtglijden.
Er rest alleen het ruisen van de stilte.
Geen vogel zing
geen kerkklok luidt
geen hond blaf in de verte.
Lichtvoetige gedachten sluipen
op wollige kousenvoeten
sti...
Argentijnse Tango
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 260 Een muzikale eenwording
die tijd heeft voor ruimte
en ruimte voor tijd:
het pad vormt zich door te zijn.
Verdriet transformeert tot dans
die in deelbare vluchtigheid
wordt weggeschreven
in twee paar vlinderende voeten.
De spiegeling van het evenbeeld:
zijn voelbare verwachting
zwierig ...
STILTE
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 156 De ingesponnen roes
die stilte kan voortbrengen
vraagt geen crisismanagement,
veeleer flaneerkunst en draagkracht.
Stilte is als een onderduikadres
waarin de schraapzucht naar profilering
met zachte hand wordt ontschorst
tot onbewimpelde zelfbespiegeling.
Ontkoppeld van zweverigheid
en ...
GEWOON
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 254 Laten we maar gewoon
lief zijn voor elkaar
en bij dat harde woord
- dat zelden valt -
eens glimlachen
om de tijdelijkheid ervan.
Laten we maar gewoon
lief zijn voor elkaar
en in woelige tijden
van neerslag en tegenwind
omkijken naar de zon achter ons
die morgen alweer vóór ons oprijs...
Spoeling
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 263 Vrouwe Natuur drukt de knieën tegen elkaar
minzaam en kuis
doch met de kin opwaarts,
zelfverzekerd,
klaar om op portret te worden gezet.
Ze kent haar bruisende gestel;
herfst is slechts menstruatie,
een spoeling,
de voorbereiding op een vruchtbaar stoeien.
Immers, na de kille vleesrill...
Lente
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 295 In een zelfverzekerde rentree
verschijnt de zon door
het trapgat van de ochtend.
Ze vertoont zich anders vandaag,
met meer strijd in de geboorte,
scherp van grootmoedige strooilust.
Geen gestolen stiltes onder de hemelstolp,
geen gefluisterde kamergeheimen,
geen kromtaal van ritselende s...
Eervol verbannen
netgedicht
2.8 met 4 stemmen 219 De avond is
tegen de muren opgeklauterd
tot een nacht
zo zwart
als alleen blinden die zien.
Straatverlichting is gedoofd
en de streepjes licht
die tussen voordeur en drempel
trachten te ontsnappen
worden in grote zwarte handen
goochelaarsachtig weggemoffeld.
Een nacht
zo donker van s...
Onsterfelijkheid
netgedicht
3.5 met 2 stemmen 259 Onsterfelijkheid,
de lege vormfactor tussen vlees en droom,
zonder stilstand de eeuwige spiraal afglijden
ingekapseld in de slotvaste tijdscapsule
Slechts bittere weerspiegelingen zouden resten
en de nasleep van uitstervende tremolo’s,
met in elke oogknippering
de vergankelijkheid van een...
Twinkeling
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 347 De nacht bloedt dood
in zijn allerzieligste vorm
als je me niet langer bemint
doodt de maan borstverheffend
de vegetatie op het zielenvlees
als je me niet langer liefhebt
verteren baardige wolken
het leven en geloof
tot diepe stugge velden
Toon me in jouw ogen
spiegelbeeld en eve...
Argentijnse tango 2
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 319 Omhelzen in een tedere surplace,
het enkelgewricht zoekend naar gelijkbalans
om dan samen op het ijspad van klanken
in ontgrendeling als één weg te glijden.
Gepiloteerd tussen clangevoel en pubersentiment
slaap tegen slaap, romp aan romp,
langs de schrikdraad van de bandoneon
gegidst door...
Ceremonie in witte kant
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 244 Heer Winter heeft
zijn notariële akte opgemaakt,
de toezegging tot een ceremonie
in witte kant is geschied;
balancerend tussen
monnikachtige stilzwijgendheid
en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis
voltrekt zich
achter een gaasgordijn van mist
in ijzige sereniteit
een proce...
Eerste winterstriemen
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 215 De levensspiraal plooit zich terug,
voldaan geworteld knijpt de natuur
reeds één oog dicht, een innerlijk
smoren in koperglans hangt als
stille nevels boven het stiltedomein,
waarin schaduwen als zwarte monniken
het beeldsnijwerk voorbij schuifelen,
een sterfzee van handgeschept bladpapier,...
Ster
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 241 Een ster is gedachteloos
onverwachts oud geworden
om niets bekommerd
Een ster ontlokt verwondering
uit verre expansiedromen,
ondanks eenzaamheid op grote afstand
Wanneer we haar mysteries bezingen
is ze mogelijk reeds weggevlekt
in cryptische zelfbegoocheling
Evenwel,
ondanks alles,...
De tijd
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 282 De tijd, neergevlijd op een velours divan,
aanziet nagenoeg achteloos
een optocht van mensen vol als boeken.
Met een geresigneerde handbeweging,
laat hij de stoet des levens passeren,
hautain wuivend, met gebogen pols.
Zelfgenoegzaam ligt hij erbij,
woordeloos manend tot voortgang,
zonde...
Herfstnachten
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 217 Uit de okselholte van een herfstnacht
geurt doorgaans een zweem
van hazenschuwheid
en tinctuurdampen van
vlucht en versterven.
Herfstnachten als schaduwhof
waarin de savoir-vivre ontbreekt,
de maskerades van engelenhaar
werden afgegooid voor een
zwijgzame ontvluchting.
Herfstnachten ad...
Sluitingstijd
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 266 Het zonneseizoen is voetje gelicht
en tussen plons en rimpeling
in de lotusvijver verdwenen,
ondergedoken in het broedwater
van de jaarwentelingen.
Wolken als kantwerk zijn het
epicentrum van zomerwellust
reeds voorbij gespoord,
wildzang en krekellied
tot zwakstroom gereduceerd.
De sub...
Jij of ik?
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 546 Hoe zouden we met elkaar praten
als ik wist
als jij wist
dat je d’er morgen niet meer zou zijn,
zouden we dan nog redekavelen
over lulligheden
onbenulligheden
onder een profetisch floers van afscheid?
In welke sfeer zouden we vertoeven
jij en ik
met jou
reeds in het handbereik van d...
Er bestaat een plek
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 334 Er bestaat een plek waar alles
reeds geregeld is, waar iedereen
dezelfde kant opkijkt en waar
verteerd wordt zonder dronkenmanruzies.
Een oord waar na-ijver en geldingsdrang
de grote afwezigen zijn, waar niemand
uit het gelid springt, elke glansrol vergeving
spreekt, man en vrouw gelijk zij...
Argentijnse tango
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 247 Geen angstgreep
maar een warme bedding,
een nestelen, een houding vinden
in de vluchtigheid van de klaagzang.
Dan, samen over de glooiing,
tristesse in het brandpunt,
maar bovenal levensbalsem,
een uitgesponnen samenvlucht.
Gestuwd door de kracht
van gescheurde zielen,
oude verhalen va...
Ontwaakpijn
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 336 Vanmorgen ben ik ontwaakt met pijn.
Pijn aan de oorschelp,
als een hoedrand dubbel geplooid
onder mijn warrige slaaphoofd.
Pijn aan de linkerarm
die de hele nacht gekneld zat
op de scherpe bedrand.
Pijn aan de enkel,
opgespannen weggedraaid
in een kluwen van lakens.
Pijn aan de ond...
Pijlloze boogspanning
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 534 De zon maakt de eenzamen dwaas,
doet voorlopen op wat niet is,
zo heb ik laatst ervaren;
Gezeten op een bank in het park,
ontwaarde ik hoe een vrouw
met een kwispelhondje naderde.
Ik zag in vooruitgang op de feiten
hoe ik mijn hand in de krulvacht
van het beestje zou woelen,
hoe hij tegen...
Theaterstoel
netgedicht
3.6 met 5 stemmen 346 Je zat naast me
in de theaterstoel
en vertelde iets
dat me geheel ontging
ik was gefocust
op je lippen
hoe ze bewogen
en je adem lieten ontglippen
een adem die
van ver kwam, diep binnenin
warm was niettemin
en herinneringen afsmolt
ik wou je alleen nog
kussssssen
niet te onbe...
Winteroffensief
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 396 In de muiskleurige vaalheid van een bidprentje
hangen bevroren tijdsdruppels
als ijspegels onder takken en arduinsteen,
de tristesse in verbijstering verstard.
Hemelpluis heeft het herkenbare ontvormd,
alsof na een poedersuikeroorlog
de wereld herschapen werd
tot een collectie vreemdsoortig...
Vogelschrik
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 232 Heetbloedige lentejeugd afgestroopt
tot tandeloze zang,
levenssiddering van glazuur ontdaan.
Geritsel als een meisjeslach
in een bladerdek van onrust,
paddenstoelen steken hoofs de hoed op.
In de vereenzaming van vlakke akkers
handhaaft de vogelschrik moedig
zijn spottend narrenbestaan.
...
Rode Lakens
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 230 In slapende verzonkenheid
observeer ik je versleutelde oogleden,
tikkend van weggemoffelde beroering.
Verdiept in rode lakens
adem je lentissimo
de verspreking van verre dromen.
Ik sta nog niet op,
wil nog niet uit bed.
In omhelzing neem ik de sluipweg terug
naar de diepe lyriek
van ...
Vogelveertje
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 236 Bladgoud op het ochtendsplijten,
het voorschrift van de schepping
wappert als ‘n verscheurd kasboek
haveloos in de schrikdraad.
Bomen stil als marmerbeelden
trekken theatraal de wangen strak,
aan hun enkels gevallen seizoenspruiken
en boomvruchten als oudejassenknopen.
Welk een stilte ...
Je redt me
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 299 Door me toe te staan
elke morgen
de slaap van je ochtendziel
te kussen
red je me
door je ogen te laten vlinderen
bij elk weerzien
een omhelzing te delen
bij elk overbodig afscheid
red je me
je redt me
met elke streling
elke zucht op mijn huid
elk hoofdhaar dat me toewuift in de wind...
Grote principes
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 227 Hoogmoedige bomen
zijn van hun grote principes genezen
en fluisteren nog slechts
hun strijdliederen in wintersereniteit.
Alsof in deze troosteloze ravage
levensvaardigheden hen onbekend zijn en
ze krampachtig wortelen
in de onzekerheid van het leven.
Een ondergronds vlechtwerk in angstgr...
Kalenderwijsheid
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 244 Met de verrassende ontreddering
van een najaarswind is de herfst
zijn beleg begonnen. Populieren
kaal als borstelstelen houden hun
fierheid staande. Een seizoen
op rand van verscheiden, alsof
zonder bladeren de vrijdenkerij weer
ruimte krijgt. Met de wiekende lafheid
van een duif stijgt ...
Bisnummer
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 186 Met de eigen adem verzoend
wasemt de herfst het groene bos
tot een bruine minnekroeg.
Bij het roesten van de avondzon
danst de ontvoogdingsstrijd op tafel,
bezingt de levensles het defaitisme.
Als stille wezens van het diepere denken
kijken woudreuzen gelaten toe,
op afstand van een groe...
Meer van deze schrijver...
