Alle inzendingen over overig

Mijn geboorteplaats is een bed, ik weet wel waar -- ergens op aarde.…

de dageraad kronkelt portretten ebben weg behalve wrok stokken sterren de kunst baart opzien in kalk op muren als gestalten als geschilderde ogen en licht grauw steen en ruimtes vol spoken en ontegenzeggelijk de allerlaatste gretige en ‘bezielende’ (WTF) bloemen als wortels in stilte en storm standvastig leven toen ik… zonder grens maar zwijgend…

De toekomst verbergt zich als een kameleon -- in het zwartste zwart.…

(foutje van Gedichten.nl -neem ik aan-) bij ‘t gedicht ‘de late liefde’ van Elze, wat mij griefde omdat ik moest aangeven dat ik ouder ben dan zestien anders mocht ik ’t niet zien!!?? woorden als copulatie coïtus vrijerij al zou ik me laten pijpbeffen godverdomme wij zijn volledig vrij om deze woorden te gebruiken anders is dit…

Het zwijgen dat zonder oogopslag over de tafel kruipt Het tafellinnen dat krimpt onder een omgevallen glas De gekalkte muur die zonder klacht een huisvlieg ondergaat De robuuste tafel die gelaten dit stilleven draagt…

Als op stille vleugels, heel rustig beweeg ik voort als een veertje zo licht speels, zacht zoet zwevend Zonnestralen, teder als dons blazen voorzichtig met warme adem de scherpe kantjes van het leven genieten, met volle teugen, al is het maar even Donkere wolken verdwijnen diepe verlangens van warmte, genegenheid.. tijden van vreugde…

Zouden de pitjes van de appel in mijn buik -- wortel gaan schieten?…

Ik wierp mijn koffer in de kuil en sprong hem na -- terug mijn jeugd in.…

als je groot en klein vergeet grijp je zo maar naar de zon of sta je op ’t puntje waar alles echt begon dan kun je op je eigen verwekking neerkijken als was ‘t de oerbron voel de kille streling weer van die ene hand door jouw lichtjaren heen of knikker de sterren in ’t zwarte gat van ijdel heden waarschijnlijk ga jij je dan wel…

Dode bedwantsen. We lopen dus geen gevaar -- Toch gaat het jeuken.…

’t opgetrommelde beertje (uit energetische analen) maait de scherpe kantjes ervan af en ‘t zuigt ’t gras diep in de zak met geperverteerde vracht ook is ’t vijgenblad te nat om verdraaid in de wind aangetrokken te worden al herhalen de naalden hun roterende ballade met contrapunctie en appels met noten collationerend diep…

of als ’n borsttatoeage van Rembrandt laten klepelen door klokslagen zo’n voorjaarsuitje spoelt verrekkeste weinig weg vereenvoudigd tot ’n kunstig streekstamppotje in onze eigen portretfabel van de dag wanend wandelend tot waggelend en swaffelend zelfs de dag die wederom begon als ‘n bedinsect eindigend onder de verbruikte lakens met zij…

Ritselt achter mij de slang die lag te slapen -- op de pijnappels?…

de ongewisse tijd voordat hij verdwijnt uit de gewraakte lichtvlekken wil hij zijn tong voor ’t laatst branden aan de verleden schoonheid gedienstig zal hij ’t beëindigen al blijft ‘t ver van zijn bed ‘n showelement en de godverdomse grote bekken in de kerk vallen verstandig stil in ‘n oogwenk ‘n papaiea fluisterend in haar oor die hen…

Voordat keizer Hendrik de vierde op blote voeten, het boetekleed aangetrokken, de sneeuw zou trotseren om de paus, Gregorius de zevende, drie dagen lang, op de rots te fêteren, zal hij zich toch wel hebben gekeerd tot wijzen of geleerden? ‘Hoe moet ik naar Canossa gaan!? Wat moet ik ermee aan om de ban te doorbreken?’ Het eerste…

Mensen kunnen veel willen, maar over hun wil -- zijn ze niet de baas.…

‘t licht heeft zich nog niet aan ‘t zicht onttrokken als de droge lippen van deze dag staan tot boven ’t aanvaardbaarste dus belach dit (non)sentiment voordat deze diep gegronde momentopname op ‘n onaannemelijke lotsbestemming ‘als wortel opgepeuzeld’ wordt onverkort in de universa-incompletus-hutspot… …gesproken over kruisplanten in kwaliteitsaarde…

Elkaar niet alles kunnen vertellen is het -- duister dat ons scheidt.…

op zo’n typische paasdag waar niks verdachts aan kan zijn met zo’n zin begint de ellende dus de wende ontwikkelt ’n opstapeling en verdere ontrafeling van ’n thema in as- en bi- en triosociatieschema’s met vrij rijmgevoel als doel ’t vinden van eerdere blinde vlekken in zinnen en constructen die stukken verbinden langs mythisch hobbelige…

Je wereld veilig willen houden maakt je bang -- voor buitenlanders.…

geslagen in ’t triootje heksenbollen als toverbrouwsels in ’n beslagkom kreeg hij zijn ronkende plagen niet door die keeltjes gedouwd er werd vlijtig gestookt tot de stoom zou opstijgen van de doorgekookte wrevel [zes tepels die rijzen in zijn verbeelding] zijn hoorns trilden door de overvloed van zijn natuur zijn jagende vingers…

overvloed zit ‘m vaker in ‘t gebrekkige van de weinige woorden waar tsunami’s meestal tot in elke lettergreep overlopen van verzwegen gevoelsoorden iedere geplaatste strofe ieder beloofde land roept vragen op roept zeeën van ideeën op zwart en rood en… de dood ’t einde van ’t lot de pijnlijke liefde en de verdwenen schoonheid van…

Vrienden, vijanden, ik ken ze, maar wie is wat -- en met hoevelen?…

het bliksemt en het regent tussen ons een zee van woorden de taal kan de overvloed niet aan de kalk valt van de muren bulldozers egaliseren het puin van de kolkende aarde waar is plaats voor stilte een dieper zwijgen voor het rouwen van de schrijvende stem ik weet het niet…

zonder aangeleerd geloof behoor ik tot de ware ongehoorden der aarde als ik vrijuit spreek over de waarheid namelijk dat wat wij met elkaar delen dan moet ik vrezen voor oordelen en afwijzingen als ik vrijelijk schrijf over míjn gevoelens of letterlijk dat wat ik goed gelezen heb dan ben ik onwetend en moet ik mijn klep houden…

De rijken voeden elkaar, de hongerigen -- moeten dat dus ook.…

‘t was op ‘n toxisch geglazuurde zonnestraal dat hij op vleugels van gesferoïdiseerde taal tussen pfas-plassen als verstampte muizenissen van easter-eggs met enige mazzel matses vond die hij onder zijn tenenkaasvoeten bond en stond tegenover ’n menigte flink gedaalde pisa-scores en opgeschaalde hoogvliegers in zeer exclusieve externaliseringsmode…

Ik wil weg, verzin gauw de list die ik zelf had -- kunnen bedenken.…

men neme één rustige handvol ideeën bestrooi deze met zeeën van gelaagde taal aangelengd met verzengend echte gevoelens en beleving van levensengte misbruik de geluide klokken en remix door de ijdele verhalen van eerdaags of sla generatie X uit verveling neer maar zij die ’t scherpst van de snede vol in de bek gelezen hebben weten er…

ongeschonden zijn als finale feit zijner lijf ’n bedenkelijk geloof in fabrieken belijd van glas waar hij niet bang was voor gekijf van wespen uit zijn aars terwijl de tijd herinneringen als as van zich afsmijt hij gaat gekleed in ‘n hemd van perkament als reglement voor aardsvurige tijdsengte de maan tandenknarsend als ijdel vuilnis toezingt…