Alle inzendingen over overig

Geluk is nooit iets blijvends, maar het duurt heel lang -- als herinnering.…

Ik houd hem niet bij, zo snel loopt hij, een lichaam -- gemaakt voor krukken.…

Afvallen: zeven draken bevechten, zeven -- soorten van honger.…

fantasie strijdt met de werkelijkheid als alles goed is als alles goed is vechten vijanden en hebben wij lief de kosmos zingt als water kletteren kan zoals dat gaat zoals dat gaat schijnen de sterren in verband te staan waren het alleen mijn vingers die de hemel betasten konden was het slechts mijn tong die hangen bleef zijn het enkel…

Wie dicht de dijken Vecht met tranen Wacht op een herinnering Verzwijgt de bestemming? Wil iemand de ander vervoeren Verstenen in dromen Wachten op de ware Vergeten de vele vergeefse doden? Wie wil het leven kneden Verstijven onder het verveloze verhaal Wapenen met loze woorden Verstaan waar leugens zich verbergen? Wil iemand de woorden…

Als niemand je troost doe je het zelf: Münchhausen -- heeft het voorgedaan.…

De wind om het huis is onrustig, ik lig stil -- maar ben onrustig.…

Tachtig of tachtig? Hun tachtig is oud, maar ik -- hoor daar echt niet bij.…

Een huis krijgt altijd mankementen, wij leven -- daar gewoon omheen.…

de druppel holt een steen uit met de kracht van de tijd de wind slijt bergen met de kracht van de tijd de zee verslindt het land met de kracht van de tijd een klein vonkje kan zomaar een bos verschroeien met de kracht van de tijd diepe trauma’s vervlakken ook al raak je ze nooit helemaal kwijt zelfs niet met de kracht van de tijd…

Je bent boos. Echt niet. Wel! Je zoekt ruzie, alweer -- spreek je me tegen!…

Mijn geboorteplaats is een bed, ik weet wel waar -- ergens op aarde.…

De toekomst verbergt zich als een kameleon -- in het zwartste zwart.…

Het zwijgen dat zonder oogopslag over de tafel kruipt Het tafellinnen dat krimpt onder een omgevallen glas De gekalkte muur die zonder klacht een huisvlieg ondergaat De robuuste tafel die gelaten dit stilleven draagt…

Als op stille vleugels, heel rustig beweeg ik voort als een veertje zo licht speels, zacht zoet zwevend Zonnestralen, teder als dons blazen voorzichtig met warme adem de scherpe kantjes van het leven genieten, met volle teugen, al is het maar even Donkere wolken verdwijnen diepe verlangens van warmte, genegenheid.. tijden van vreugde…

Zouden de pitjes van de appel in mijn buik -- wortel gaan schieten?…

Ik wierp mijn koffer in de kuil en sprong hem na -- terug mijn jeugd in.…

Dode bedwantsen. We lopen dus geen gevaar -- Toch gaat het jeuken.…

Ritselt achter mij de slang die lag te slapen -- op de pijnappels?…

Mensen kunnen veel willen, maar over hun wil -- zijn ze niet de baas.…

Elkaar niet alles kunnen vertellen is het -- duister dat ons scheidt.…

Je wereld veilig willen houden maakt je bang -- voor buitenlanders.…

Vrienden, vijanden, ik ken ze, maar wie is wat -- en met hoevelen?…

het bliksemt en het regent tussen ons een zee van woorden de taal kan de overvloed niet aan de kalk valt van de muren bulldozers egaliseren het puin van de kolkende aarde waar is plaats voor stilte een dieper zwijgen voor het rouwen van de schrijvende stem ik weet het niet…

De rijken voeden elkaar, de hongerigen -- moeten dat dus ook.…

Ik wil weg, verzin gauw de list die ik zelf had -- kunnen bedenken.…

Ik zag Cecilia komen op een zomernacht twee oren om te horen twee ogen om te zien twee handen om te grijpen en verre vingers tien Ik zag Cecilia komen op een zomernacht aan haar rechterhand is Hansje aan haar linkerhand is Grietje Hansje heeft een rozenkransje Grietje een vergeet-mij-nietje de menseëter heeft ze niet gegeten ik heb ze niet…

ondanks al ‘t goddelijks wat hij was geweest wat hij had gedaan in de beeldspraak door de ogen van de vrouwen bleef hij verweesd doorleefd zwalken door bos en beekdal in de vertrouwde maanlichtsonateval of ‘n drinkgedicht dus niet geschikt of gezwicht voor de droomwouden waar zij wilden zweven in levende lijven zouden blijven…

Als de ochtend niet meer aarzelt en het licht niet meer twijfelt zal ik opstaan, zal ik eindelijk spreken zoals ik dat al dagen beloof. Als mijn voeten niet meer slapen En hun sluimer mij verlaten, dan trek ik mijn schoenen aan. dan volg ik het pad van mijn verlangen echt, ik zal het doen. Als de lucht niet meer drukt en het gras niet…

‘Als donkere wolken onheilspellend zijn, hoe mag een mensenleven heten dan?’ Hij kan blijven hangen aan de wieken, hij zou kunnen drogen in de wind, mag hij schreeuwend sterven in een vergezicht van later of voorlopig hopen dat de liefde weer verblindt; hij kan leren vliegen in z’n dromen, hij zou kunnen landen op de maan, mag hij…