Alle inzendingen over Stilte van de Paaswa

Toen viel een gat in mijn droom En een koele klok sloeg het kwartier Door de zwijgende nakende nacht, En ik voelde mijn ogen wijd open - Die zagen stil In de nacht. Maar ik lag in een doodstille kuil En ik keek in het donker heelal, Verwonderd en wakker, naar het geluid Van het eenzame koele kwartier - Dat al zweeg In de nacht. En…

Wat lelijk heel die heide, Wat lelijk doet dat veld, Wat triest dat geen van beide Mij meer iets moois vertelt! Elk bloempje aan de wegen Leek eens een mooi verhaal - Nu drupt het in de regen En zwijgt het allemaal. ‘k Loop in herinneringen als een wanhopig kind, Dat ziet de oude dingen En de' oude weg niet vindt. Maar hebben…

Min de stilte in uw wezen, Zoek de stilte die bezielt, Zij die alle stilte vrezen Hebben nooit hun hart gelezen, Hebben nooit geknield. Draag uw kleine levenszegen Naar het dromenloze land, Lijk de golve' haar oogst bewegen - Tot zij zachtjes breken tegen Het doodstille strand.…

Tijdens de ochtendwandeling staat de groep plotseling stil. Ik vind mij voor een hoopje takken, en staar ernaar. Dan breekt de zon door en voltrekt zich een schouwspel van licht. Over de talloze kriskras gesponnen draden, dansen ontelbare lichtjes. Het nauwelijks voelbare ochtendbriesje, zet de maat voor dit glinsterend festijn. Het hoopje…

Wanneer men luistert naar zijn ziel dan begint taal zowaar te leven...…

't Wordt stil - en als een stille droom Komt de avond om mij heen, - En zachtjes ga ik dromend aan De weefstoel van 't verleên. En zachtjes tel 'k de dagen weer, Die door mijn vingers gleên - En dromend zie 'k het dampend dal Door de' avondschemering heen: - Daar is dezelfde heuvel waar De zon vroeger verdween - Daar zijn dezelfde…

Laat woorden Nooit een stilte kraken die de liefde breken…

schets van ontwaken Ik ben wakker aan 't worden als een toren aan zee - De lieflijke lamp van mijn dromen Verbleekt in de weifelende dag. Vannacht hebben beelden van licht Gedraaid door een duistere wereld Over de grillige zee; Nu sta ik pal in de lucht Met rode en witte strepen Als een vissersjong in een trui. En de wind…

Kind van wonden, Dat één stonde Nog als bleke sterre beeft, Voor wier luister 's Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde en leed, Wier geflonker Uit het donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen, Met de morgen Van uw leven 't leven moe, Gaan…

Gelukkig, die de stilte kent, Die, als de avond zinkt, De beker van vergeten drinkt En zich van 't leven wendt; Die mede met het licht bezwijkt In 't kleureloos verschiet, En kleureloze dingen ziet Waarin de wereld wijkt.…

Het welig licht was afgekomen En lei zich aan de kim te rust, De grote zee begon te dromen En spoelde haar rozerode zomen Over de stil vergulde kust. Wij vulden met ons beider leven De dommelige avondlucht, Tot wij verwonderd staren bleven: - Een stip kwam naar ons heen gedreven - Een nevelige vogelvlucht. De lucht hing vol van purpren…

Stilte op het strand. En dit bij zonsondergang. Wij bleven nog lang.…

Een stil gebed is vooral een gebed voor jezelf en God.. God voor ons allen!…

Zolang er ruimte is en stilte om te schrijven Zolang ik mijzelf kan denken in de blauwe lucht gaan liggen ‘t licht kan eten en ‘t donker vasthouden Zolang witte kou in mijn kamer staat en ik met volle ogen ‘t ochtendlicht voel steken Zolang durf ik elke dag mijn huis uit te gaan mensen te groeten en verder te lopen met mijn lach…

Voor de laatste keer loop ik het bos in. De zon schijnt, de vogels zingen. Het gevoel bespringt me, ik geef me over. Ik ben zó ontzettend blij. Blij met de bomen in het bos. Blij met de geplette egel op het pad. Blij dat ik ‘nee’ zei tegen mijn vriendin en mezelf nog één wandeling alleen gunde. Ik kan het schreeuwen van de daken, alsof…

bestaan die plaatsjes wel… het klooster zou mij kunnen helpen of begin ik eerst wel met mijzelf… de muizenissen in mijn hoofd verjaag ik één voor één ik zet alle vensters open en veeg ze er massaal doorheen mijn bed voelt goed en warm alle zorgen zijn nu van de baan ik slaap en sluimer zacht mijn ogen zien nog net... de maan en de stilte…

Wie door het hoogste is verkozen en zich door het hart laat voeren draagt in z'n ziel de kleur van rozen die slechts het reine kan ontroeren Wie door het hoogst is aangezocht en zich niet van zijn weglaat trekken maakt in de schaduw vaak z'n stille tocht zal niettemin zijn weg met lief bedekken Wie door het hoogst is aangesproken,…

Omdat stilte van nature oorverdovend is, kun je hier geluiden voelen. Kleuren kun je zuiver horen. Gedachten kun je in het water, rimpelloos gespiegeld zien. Hier, aan het rimpelende water, besef ik hoe ik vrijer leven kan. Zoals een speelse kat die jaagt. Of het spinnen van een oude kater.…

in de stilte van de nacht hoor je wolven huilen...…

zij die ik niet ben kijkt me aan ze kust me niet noch de kinderen in mijn open buik en hoe meer ik verander, mijn gebeden in de rivier verdrink, eerdere gedachten aan ontwortelde bomen bind de schemer vasthoud alsof ik daardoor de terugkeer kan vermijden ze is slechts een getij aangespoeld door de zon ik kijk haar aan het meisje…

ineengedoken en weer maakt zij zich gereed om als herinnering te leven ontvormd door het onzichtbare van het hart en een schrijnende leegte gebruikt als gemis van ontklede ogen en sidderkrijt over klare huid ze weet, haar geur is vreemd en haar lijf slechts bruikbaar in donkere oksels en als voedsel voor de nacht enkel…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Op blote voeten hurkt mijn moeder in het gras -- heel intiem naast mij.…

waarom schrijf je dan nog, vraag jij het is mijn groet, antwoord ik aan gezichten in de ramen, veranderlijk in het stilstaan tussen nieuwe en oude bomen zonder ochtend, avond of eindbestemming zo ben ik ook jou en wat we weten, weerloos achter het dunne vlies van woorden en in vrije kamers van verte waar dagen aan de grond…

U kent ze niet... misschien is het die stoere vent of die statige oude dame zij doen het stille werk achter de ramen Aan een lintje kan je ze niet herkennen een voetstuk daar zetten wij ze op zij moeten in het licht vandaag krijgt de mantelzorger een gezicht…

onder de Brandenburger Toren die kleine stilteruimte van een ongekende eenvoud en doeltreffendheid doen mij doen zitten, schrijven, blijven en denken aan Bach's cantate: “Sei stille plaudert nicht" als we in het drukke Berlijn ons bezoek vervolgen echoot de stilte nog lang na!…

En een dodelijke stilte wordt verbroken.…

oude woonstek daar kwam ik het verleden tegen stond leunend tegen ’t verroeste hek hier schoof een oude grens mijn tijd vooruit naar nieuwe wegen met een zucht liet ik met weemoed los dat wij nog samen waren voelde oude pijn van zijn gebroken snaren in zijn hoofd gitaarmuziek was al lang gedoofd ‘O sole mio’ mijn eigen zon in die stilte…

Ik vond laatst een klok Een getikte avondklok Die deed het niet meer…

Pact van stilte, voor het leven verbondenheid in bescheidenheid. Gelijk ik: wachten in eigen krachten.…