Alle inzendingen over mystiek

warmte fluctueert ik drijf van hoog naar laag in koesterende pulsen heb geen gewicht maar deel oppervlak dat van kleur verschiet als het een andere deining biedt ik kom niet dichterbij er zijn langszij geen vergezichten die oplichtend afscheid nemen als partij ons motto is voel je even vrij zonder aardse beperking alleen…

licht en schaduw streden schemerend hun wedstrijd waarbij contrast de tijd als zwaard hanteerde zij blonk vlijmscherp het eindsignaal in de laatste flikkering van deze heroïsch gespeelde ronde zacht duister legt zich tevreden neer op de bereikte plaats maar donker kent nog een laatst flits verweer ongezien door velen koestert…

zij wisten zich ooit opgetuigd als goden in de wereld van mystiek voelden zich er thuis het archaïsch huis heeft alle tijden overleefd er was geen generatiekloof in het vitaal cyclisme van het eeuwig loof toch wordt haar krachtige moraal ook regelmatig ingehaald door decadentie en de wuft corrupte uitspatting dan zakken rijken…

Laten we dansen Laten we dansen! In het licht van Volle Maan Waar de sterren samen staan Om een nieuwe weg te wijzen Van plezier en nieuwe reizen Laten we dansen Laten we dansen! Tot de Zon de Maan weer kust Egeltje in nestje rust Laat de nieuwe dag beginnen Laat de spinnewielen spinnen!…

Het zijn kleine dingen die gewoon, bijna niet noemenswaardig maar toch net even anders doordat diegene onder die omstandigheden bijvoorbeeld een kronkelweg inslaan om meer van de omgeving te zien een thee voor je inschenken een deken halen voor je en op je wachten en, hoe kan het anders die spiegel die van de trap en niet kapot,…

ik speel piano met mijn tanden. en dans de tango op mijn handen. ik maak goud van oud spinrag. en moet lachen met wat zonneslag. ik streel netels met mijn lippen. en brei jarretels van kersenpitten. ik kan zwemmen als een glasaal. maar ook remmen met het gaspedaal. ik kan vliegen zonder vleugels. en ook liegen zonder leugens…

In mijn weiland zit een oude waterput eenzaam zonder huis – verlaten een restje water bevat ze nog wat ooit via dakgoten in haar uit kwam stromen nu echoot en weerspiegelt ze slechts oude herinneringen en langzaam vervagende dromen dat is het enige en toch toch is dat voor wie van dromen en oude weggespoelde verhalen houdt ze wil ervaren…

het was schijn die mij beelden bracht vaag en onaf leven leek nog zacht te trillen in een beven als angst zij contourden een mooi contrast met een al volwassen achtergrond waarin hun pril en kleurig bewegen een vitale meerwaarde gaf nog geen fantasie want ook mijn geest volgt de traditionele leest pas later komen letters…

Het is de engel die mij dicht licht bij jou trekt als het ware wij samen geborgen.…

huilen naar de volle maan als wolven in het bos het gemoed raakt in de war door haar zachte glans tel tot tien als je wat zegt maan maakt vreemd loslippig stap niet in een heksenkring zij zal je ontvoeren sprookjes worden waar in een volle maannacht .…

licht wolkte speels tegen een donkere hemel vonkte af en toe in het versterken van elkaars intensiteit in serene stilte volgden kleuren het tijdloze pad van komen en gaan zonder een ons bekend patroon bleef de balans zuiver en schoon ergens lichtte volmaaktheid op maar gods hand wuifde gewoon…

in een valse onweerszon schittert de monoliet zijn boodschap tegen donkere wolken magistraal torent hij hoog boven het stille land schaduw werpend op haar warme mystieke kant zij voedt de atmosferische energieën diep in het spanningsgebied van het reflecterend geestelijk verkeer zij zijn onthecht waren een eenheid op interstellair…

Je toonde me vannacht de kamers weer; geheel dezelfde. 't Werd de eerste keer dat ik ze zag van duizend malen meer. Jij was toen nog mevrouw en ik meneer. We stonden waar wij later zouden leven. Er was nog niets over ons heen geweven. Zo is het tussen ons een tijd gebleven en daarna kwam je voornaam op een keer. In deze doodsslaap…

Het gedrag, dat wij mensen vertonen, is niet wat wij ten diepste zijn. Het gezicht, dat wij anderen laten zien, is niet ons oorspronkelijke gelaat. De meningen, die we elkaar mededelen, bewijzen dat DE waarheid niet bestaat. Mensen zijn als ziende ogen, die naar hun eigen ogen zoeken. Zij weten niet dat ze bestaan. Wij mensen zijn…

nog wist hij zijn naam in het stof van de tijd profilerend te schrijven zijn woorden werden gezien door fanaten gelezen helaas niet altijd begrepen onthechting had het mes in logica en syntaxis gezet het verhaal in opbouw geplet zijn referenties werden xenofoob de aardse samenhang verroestte tot schroot nog lang bleef zijn…

Wie denkt die ik dat z' is, een man of vrouw of dik ze is of dun, die denkt dat 't koud ze heeft berouwt en leeft en denkt alsof niet zelf beleeft alsof 't niet uitmaakt wat ze doet of wie haar vraagt ze opgaat in wat gedaan en moet en hoewel ze groet zich vraagt, wie is die ik?…

Vanonder wolken, gij, die ontstegen zijt, roep ik u na - vanuit de wervelende storm der blaren waarin wij samen waren, waar ik nog sta geschroeid van dromen en van licht berooid, roep ik u en bezweer ik u: als ooit…

waar in de verrijzenis zindert nog die grijze nis waaruit hij ooit is opgestaan is de vlinder in het witte van de geest vooruitgegaan om daarna in alle schoonheid op te gaan schittert nu het mystieke licht van verschijnen in het begeesteren van mensen met zijn kracht ja zij zijn uitgezonden hebben u en mij gevonden in de…

waar de witte vlinder verstoord opvloog van de grijze rots rollen vrouwen de toegangssteen weg openen zo de tombe schonen de ligplaats met witzachte doeken voor zijn bijna laatste rust zoeken in vertwijfeling gebed en steun bij elkaar zij weten zijn leven en werk is nog lang niet klaar sluiten het graf met hoop en zwaar hart in…

Zou ooit de wachter op de rots, Zijn blik op zee gericht, Het wonder van de gouden Dageraad hebben gevoeld? Zou ooit de schoonheid van het land Onder de regenboog Zijn zinnen en zijn innerlijk, Zijn hart hebben geroerd? Zou ooit in zijn demonen 's nachts Ontdaan van hun gezicht, Ondine's stem, de waternimf, Zijn ziel hebben beroerd…

In je kamers huizen heksendromen slaapdronken duik je op terwijl ik nachten wakker lig je ingewanden voel verstenen in mijn vermoeide lijf je verhaal broeit onderhuids laat zich lezen in een glazen bol waarin vleermuizen luchtledig schud me wakker leg je stenen ziel bloot laat de zon het uur aanwijzen het is tijd om terug te keren…

hij tuurde in de verte maar wist dat het ongrijpbaar was had het voor even vast gehad in een prikkelende sensatie uit het niets gekomen langs de uiterste randen van mijn warme dromen zonder eruptief te zijn eerder lief en zacht van een ondenkbare meegaandheid het was uit mijn handen in een gevoel van leegte zelfs gemis van…

ik danste met wit de gewone partituren samen kon aan touches geen bijzondere kleur of patronen ontlokken het was of zij niet wilde vonken omdat er te weinig spanning was om warmte te geven aan nieuw creatief leven ik heb uit duister het diepste zwart gehaald alleen haar subtiel witte hand kon zij mij bieden wij hebben schepping…

wij liepen als kind al over sporen in het land die ons blij maakten er waren paden straatjes en weggetjes waar je meer sfeer voelde dan anders pas later wisten wij door verhalen de historie van het hoe en waarom in kaart te lezen krachtlijnen hebben mensen al eeuwig gebruikt en waar zij elkaar kruisen sluit ontmoeten niets uit daar…

waar natuur zijn heftigheid contrasterend laat wolken is de geest met emoties en stemmingsverruimers bezig luchtpartijen die soms botsen in ons hoofd harmonieus te laten verglijden de bovenkamerfabriek maakt geen overuren maar juist de logistiek van hoe snel is alles in hoeveelheid en tijd ooit beschikbaar op de juiste plaats…

gordijnen vallen zachte passen worden hoorbaar op het podium door haar verschijnen welt een zucht vol verbazing op onrustige verrassing vult de zaal waar twee werelden elkaar onverwacht begroeten in een warm ontmoeten terug van weg geweest na geleefd te hebben als geest nu in een nooit verwacht entree neemt zij de jaren van afwezig…

Geef mij een penseel en ik schilder je in woorden geef mij een beitel en ik hak je uit op een doek geef mij een pen en ik kalligrafeer je in marmer Nooitgedacht dat het kan geen echte vrouw geen echte man zal zich aan zoiets wagen geef mij slechts mijn fluit en ik zet het voor u op muziek spits uw oren en luister want echt het kan in…

Er blijven altijd mensen die als je broers je vader of je moeder je zus, je liefste ooit, je kind dat onbegrepen pas toen 't wegging zijn eenzaamheid die reeks blijft komen je verwonderen onophoudelijk.…

mijmerend staren diep in de verste verte dromen van vrede een hemel op de aarde de einder lijkt nog… ver weg…

ik was de bubbel zat die mij omsloot waar ik me ook bewoog alles was al eens beleefd het perspectief een tweede keus nieuws meteen al retro mensen lief maar te veel ego ben onverwacht ontsnapt niemand heeft het ooit gedacht of aan zien komen van de een op andere dag heb tal van knoppen finaal omgedraaid spiegelde heel even maar wist…