Alle inzendingen over mystiek

Je toonde me vannacht de kamers weer; geheel dezelfde. 't Werd de eerste keer dat ik ze zag van duizend malen meer. Jij was toen nog mevrouw en ik meneer. We stonden waar wij later zouden leven. Er was nog niets over ons heen geweven. Zo is het tussen ons een tijd gebleven en daarna kwam je voornaam op een keer. In deze doodsslaap…

Het gedrag, dat wij mensen vertonen, is niet wat wij ten diepste zijn. Het gezicht, dat wij anderen laten zien, is niet ons oorspronkelijke gelaat. De meningen, die we elkaar mededelen, bewijzen dat DE waarheid niet bestaat. Mensen zijn als ziende ogen, die naar hun eigen ogen zoeken. Zij weten niet dat ze bestaan. Wij mensen zijn…

nog wist hij zijn naam in het stof van de tijd profilerend te schrijven zijn woorden werden gezien door fanaten gelezen helaas niet altijd begrepen onthechting had het mes in logica en syntaxis gezet het verhaal in opbouw geplet zijn referenties werden xenofoob de aardse samenhang verroestte tot schroot nog lang bleef zijn…

Wie denkt die ik dat z' is, een man of vrouw of dik ze is of dun, die denkt dat 't koud ze heeft berouwt en leeft en denkt alsof niet zelf beleeft alsof 't niet uitmaakt wat ze doet of wie haar vraagt ze opgaat in wat gedaan en moet en hoewel ze groet zich vraagt, wie is die ik?…

Vanonder wolken, gij, die ontstegen zijt, roep ik u na - vanuit de wervelende storm der blaren waarin wij samen waren, waar ik nog sta geschroeid van dromen en van licht berooid, roep ik u en bezweer ik u: als ooit…

waar in de verrijzenis zindert nog die grijze nis waaruit hij ooit is opgestaan is de vlinder in het witte van de geest vooruitgegaan om daarna in alle schoonheid op te gaan schittert nu het mystieke licht van verschijnen in het begeesteren van mensen met zijn kracht ja zij zijn uitgezonden hebben u en mij gevonden in de…

waar de witte vlinder verstoord opvloog van de grijze rots rollen vrouwen de toegangssteen weg openen zo de tombe schonen de ligplaats met witzachte doeken voor zijn bijna laatste rust zoeken in vertwijfeling gebed en steun bij elkaar zij weten zijn leven en werk is nog lang niet klaar sluiten het graf met hoop en zwaar hart in…

Zou ooit de wachter op de rots, Zijn blik op zee gericht, Het wonder van de gouden Dageraad hebben gevoeld? Zou ooit de schoonheid van het land Onder de regenboog Zijn zinnen en zijn innerlijk, Zijn hart hebben geroerd? Zou ooit in zijn demonen 's nachts Ontdaan van hun gezicht, Ondine's stem, de waternimf, Zijn ziel hebben beroerd…

In je kamers huizen heksendromen slaapdronken duik je op terwijl ik nachten wakker lig je ingewanden voel verstenen in mijn vermoeide lijf je verhaal broeit onderhuids laat zich lezen in een glazen bol waarin vleermuizen luchtledig schud me wakker leg je stenen ziel bloot laat de zon het uur aanwijzen het is tijd om terug te keren…

hij tuurde in de verte maar wist dat het ongrijpbaar was had het voor even vast gehad in een prikkelende sensatie uit het niets gekomen langs de uiterste randen van mijn warme dromen zonder eruptief te zijn eerder lief en zacht van een ondenkbare meegaandheid het was uit mijn handen in een gevoel van leegte zelfs gemis van…

ik danste met wit de gewone partituren samen kon aan touches geen bijzondere kleur of patronen ontlokken het was of zij niet wilde vonken omdat er te weinig spanning was om warmte te geven aan nieuw creatief leven ik heb uit duister het diepste zwart gehaald alleen haar subtiel witte hand kon zij mij bieden wij hebben schepping…

wij liepen als kind al over sporen in het land die ons blij maakten er waren paden straatjes en weggetjes waar je meer sfeer voelde dan anders pas later wisten wij door verhalen de historie van het hoe en waarom in kaart te lezen krachtlijnen hebben mensen al eeuwig gebruikt en waar zij elkaar kruisen sluit ontmoeten niets uit daar…

waar natuur zijn heftigheid contrasterend laat wolken is de geest met emoties en stemmingsverruimers bezig luchtpartijen die soms botsen in ons hoofd harmonieus te laten verglijden de bovenkamerfabriek maakt geen overuren maar juist de logistiek van hoe snel is alles in hoeveelheid en tijd ooit beschikbaar op de juiste plaats…

gordijnen vallen zachte passen worden hoorbaar op het podium door haar verschijnen welt een zucht vol verbazing op onrustige verrassing vult de zaal waar twee werelden elkaar onverwacht begroeten in een warm ontmoeten terug van weg geweest na geleefd te hebben als geest nu in een nooit verwacht entree neemt zij de jaren van afwezig…

Geef mij een penseel en ik schilder je in woorden geef mij een beitel en ik hak je uit op een doek geef mij een pen en ik kalligrafeer je in marmer Nooitgedacht dat het kan geen echte vrouw geen echte man zal zich aan zoiets wagen geef mij slechts mijn fluit en ik zet het voor u op muziek spits uw oren en luister want echt het kan in…

Er blijven altijd mensen die als je broers je vader of je moeder je zus, je liefste ooit, je kind dat onbegrepen pas toen 't wegging zijn eenzaamheid die reeks blijft komen je verwonderen onophoudelijk.…

mijmerend staren diep in de verste verte dromen van vrede een hemel op de aarde de einder lijkt nog… ver weg…

ik was de bubbel zat die mij omsloot waar ik me ook bewoog alles was al eens beleefd het perspectief een tweede keus nieuws meteen al retro mensen lief maar te veel ego ben onverwacht ontsnapt niemand heeft het ooit gedacht of aan zien komen van de een op andere dag heb tal van knoppen finaal omgedraaid spiegelde heel even maar wist…

Ik kreeg vandaag via een drone een liefdesbrief van Marie Antoinette van Oostenrijk. Je zou denken, dat kan natuurlijk niet, maar op paranormaal gebied is alles mogelijk. Ze houdt ontzettend veel van mij, schrijft ze en ze hoopt dat ik nog op tijd kom om haar van de guillotine te redden om daarna voor altijd op Ibiza feest te vieren…

Uit de donkere aarde Komt op het licht, En het Heelal zweeft in het licht Der Liefde. Gij ligt in 't licht der Eeuwigheid, In dat licht, dat zich om ons breidt, Zweef ik. O niet van mij het licht, Dat zich over u breidt, Het is, het is het licht Der Eeuwigheid. O niet van u het licht, Dat zich uit u verspreidt…

zij wisten de vocalen snel naar boven te halen maar in het fijne werk waren ze niet zo scherp daar speelde de lach met mimiek een doorslaggevende rol begrepen worden was lol pas toen zij echt iets wilden zeggen probeerden dat met klanken uit te leggen lazen ogen mee kwam er diepte in communiceren en voorbij de grens van nu konden…

het was geen majestueuze vuurbal die aan de hemel verscheen noch een ingetogen stukje décor vol nostalgie uit de nadagen er vibreerde iets tussen licht en lucht dat ieder mentaal raakte onontkoombaar schreef een boodschap zijn letters in de menselijke geest een bericht dat voor allen dezelfde inhoud had door tal van beelden begeleid…

ontwaken in slowmotion onder een wollen deken van zeven tinten grijs pikzwart wordt langzaam lichter een dikke mist verdwijnt waar Avalon verschijnt gerechtigheid wint altijd waar ridders rond een tafel Godinnen eren en begeren vergeten lijkt de tijd…

ik heb ze zien komen zachte lieve lijnen zonder elkaar te raken op weg naar verdromen klaar zijn de scherpe hoekigheden in splijtend uitstralen nu rest kwetsbaarheid in zacht ontvangen op het pad van verlangen naar nog meer lijnen die geborgen zijn verfijnen wij naderen geen cirkel zijn niet op zoek naar gesloten kracht maar openen…

het diepe vallen in het bodemloze de schrik altijd daar evenredig aan de val wat angstzweet rest als de herinnering aan een moeilijk te bewijzen belevenis die je plagen blijft in elke nachtdroom…

Het nieuws is heftig en best wel naar, dus gaat de televisie uit, de radio brengt me niets beters dus is het rustig in huis! Ik sluit de wereld buiten, de gordijnen dicht hier en daar een kaarsje, wat flakkerdend kaarslicht het is zalig warm, knus en rustig binnen ook al moet de inloop nog beginnen! Maar soms moet je besluiten, wat beter…

ik zag je gedragen door de wind je voeten raakten amper het grint het was reiken om zacht te raken even contact maken met diepte uit ons zijn volheid genieten in een vluchtig schampen zonder aan te klampen in een magische spel het mysterie van diepte ervaren in een luchtig evenaren…

In tegenpolen die onderontwikkeld verstrikt raakten in hun eigen plooien Onderzoek ik pre-evolutionaire syndromen waarbij mijn intelligentie van pas is gekomen Na jaren van dolen, ben ik erachter gekomen, dat ik deze schaduwen moet mijden om niet verder te leiden Mijn huidige expressie verdrukt een depressie Waar ik ben aan ontkomen door in mezelf…

In mijn positie van entiteit met bedachtzaamheid ben ik geëvolueerd naar meester in goddelijkheid Het galactisch genootschap zond mij telepathisch de boodschap Van non-verbale communicatie streef ik naar helderhorende interpretatie Andere geestverschijningen worden hierbij geanalyseerd en systematisch geautoriseerd De machtsoverdracht wordt komend…

HET WORDT STIL Geboortepijnen, in eens stil mijn naam wordt gezegd er ontstaat rumoer het leven biedt zich aan levensloop, voortgang geduldig het leven aanvaarden als een volwaardig mens het opgelegde juk dragen in het vooronder is het benauwd de wilde zee klotst om mij heen ik wilde alleen zijn tot mijzelf komen in stilte steeds…