Alle inzendingen van Wil Melker

ik voelde licht frisse tocht die mijn warme lijf zacht streelde zag gordijnen golven op de langzaam wakker wordende wind ik kende de komende rituelen eigenlijk alles wat daar bedacht was en wat wij van plan waren ja het overwinnen van fysieke beperkingen door intimiteit liefde en geduld in een te leren totale overgave wij…

haar ogen dansten te snel verloren hun fixatie als op een innerlijk bevel ik zag dat de rust nabij was want haar kleine overwinningslach had iets opmerkelijks dat haar rust had gebracht wij hebben later onze ontmoeting tegen het licht gehouden jouw rust tekent groen de enige kans tot verbinden met een alles of niets protocol…

het trio heeft mijn stukjes leven gestolen en ze geleefd zoals ik met de mij toegemeten tijd zou willen doen hartfalen.. functie linker gedeelte hart 25% met die 25 procent moet het hele lichaam op een fraaie manier onderhouden worden met door mij gekozen oefeningen uit het bewegingsarsenaal de woede daarover heeft langzaam gestalte…

de genetische tekens en herkenpunten zijn verdwenen in de aandachteeuw waarbij het bekende gelaat in tal van andere modificaties in plaats van de bekende familie trekken is gekomen in de race om de meeste volgers en influenzers jaren geleden heeft de huidttatouage een geweldige vlucht genomen daarom is men begonnen aan het veranderen…

nog heeft zij dat schuchtere het plotselinge groeien naar verblindend bloeien in een richting die lichtvoetig over problemen tippelt en toch adviezen geeft die het leven op een sprankelende manier aanspreekbaar maakt haar lach en ogen verwelkomen jou maken je woorden lichter in hun vlucht naar waarheid en sterken jou naar…

ik zag de wind zijn regendromen tegen de couperamen leeg gooien het geluid verhoogde de warme intimiteit van het drúkke treingebeuren dat in uniform zijn rust leek te vinden wel neemt het respect voor de medemens bij een aantal pasagiers af en de redelijke norm wordt al snel overschreden tolerantie uit een goed stel normen…

je verraste mij in blond passeren zelfs je paardestaart heb ik niet goed kunnen signaleren omdat er zoveel lege dagen in zaten zonder taal of teken met slechts de schaduw van liefde die er ooit was ik was beduusd onverwacht zoveel jou te ontmoeten terwijl mij negeren gangbaar was toch lijkt het rood van de loper weer zichtbaar…

ik zag aan het reikhalzen van de hoofden dat jij binnen was gekomen voelde al snel de warmte die jou omringde die jij uitstraalde de buhne lichtte al op voordat jij haar betrad en de muziek had zijn eigen wijs al aan jou aangepast in een plezierig golvende lach die de zaal voorzichtig verkende zonder dissonanten tegen…

speels en toch elegant kwam je lach van de trap naar beneden waarbij een hand aan de leuning wegens lichte onbezonnenheid op joyeus niveau zonder risico's zij wisten van jouw openheid de wereld weer omvattend met een omhelzing van 24 karaat want zo geef jij ons de gouden glans waarin wij ons hartverwarmend koesteren…

in geschreeuw gegrom van onmacht en pure agressie kwamen de scherpste kanten van het lang kort gehouden volk in erupties naar boven naar de afleider die als mikpunt en oorzaak door de stad werd gevoerd met een doornen kroon en het kruis waar aan hij later opgehangen is nog lijken wij humaner maar in essentie is er niets veranderd…

ik heb ze gelukkig ontmoet mensen die groeten met heel hun hart waarvan de armen en handen je warm omhelzen zo dat je kunt zwelgen in het heerlijk medemenseijk gevoel en jij je weer even verbonden kunt voelen zonder de gebruikelijke rituelen die langzamerhand de overhand lijken te hebben gekregen in een geformaliseerd mogen…

jij was gewoon komen aanwaaien een lichtend straaltje vlakbij hoofd en schouder als je goed keek zag je er niets van maar de vorm werd wel steeds duidelijker evenals het geluid van zijn aanwezige vluchtigheid was ontroerend in een samen met zijn geluid ging aan en uit in een prettig en vertrouwd aanvoelen hij was verdwenen…

zij waren ieder apart naar het graf gekomen om zijn gezicht en lichaam te verschonen met witte doeken de tombe en rotsruimte van de hof van Eeden voelde al zijn aanwezigheid in zijn geschonden huid de vrouwen wisten dat hij er tijdelijk zou zijn de heroiek van lijden en dood en de voorspelling van het feest der verrijzenis…

waar is mijn stad met haar kloppend warme hart dat overslaat en met pulserende energie de avond en nacht extra pracht geeft zeker als de meiden losbollig en hooggehakt op pad gaan dan dan voel ik het losse gruizelsteen eroderen zie in ongebruikte tijd het opgesloten onkruid razendsnel opschieten omdat het vrij wil zijn uitschieter…

de sfeer was verwachtingsvol gespannen licht en donker gemixed met een warme terughoudenheid die privacy bood en toch een open kijk gaf op de mensen die binnen waren als snel vormen zich kringen van gelijkgestemden door begroetingen en groepsbekende omgangsritiuelen als de gekleurde borrels verschijnen zie je de eerste…

zacht en warm klonk het bekende wees welkom boven alle geluiden uit niet overheersend duidelijk maar met een donkere toon die voor mannen heel verleidelijk was en voor vrouwen een eigen afrodisiacum had dat ook in het herkennen een subtiel belangrijke verbindingsrol speelt zo ook de gedempte verlichting en de leeftemperatuur…

ogen vol feest zacht lief en innig vroom waar zijn de stukjes religie en emoties gebleven in hun binding met elkaar groot gezin en familie opkomende jeugdbeweging jongens en meisjes scholen en flakkerend kaarslicht kappelletjes het magistrale orgel de grote paasoptochten met palmtakken misdinaars in feestkfeed met toebehoren…

samen zien wij de toekomst terwijl bloed met tranen langs je gezicht loopt en ik jou in mijn armen houd vlak na de crash je rilde keek me aan had het koud in de nashock en ik praatte zacht om jou bij de les te houden in geruststellen jou niet te laten wegzakken dat zou nog meer problemen geven ondertussen werd het remspoor van…

een flitsje vrij oogcontact bracht een grijze hemel het gewenste gouden randje heel even stond de deur van je geest open voor een drempelloos bezoek en een warme hand ik was al heel tevreden in een land vol beperkingen waar controles de mens leert leven en bestaan zoals de overheid dat wenst…

ik ontdekte pas jouw zachtheid toen mijn afstand door het raken jou opwond in het zachte tasten naar jouw gevoelige zenuweinden in de wil je totaal over te geven zonder nog een eigen stukje prive dat jij in jouw lach hebt verstopt in je uiterst gevoelige mond met adem die soms onzichtbaar ruikt naar zoute drop daar is ervaren…

ijskoude angst kleurt de vurige geestdrift die mijn hart door poetische spirit doet laaien in vlammen die van binnen verterend branden het komt uit het culturele doorgeefluik dat het internet aan het universum geschonken heeft want dat venster is dag en nacht hel verlicht voor hen die zich verloren voelen zonder klankbord…

jij wist als geen ander lijnen kleuren en contrasten samen te voegen met hun schaduwen zo dat zij in een oogopslag de ander totaal van stuk konden brengen door het subtiele samenspel waarvan jij als kunstenares de regie hebt met twee uitgangspunten waarvan basic en sprekend verbinden voor zichzelf spreken eigenlijk had jouw…

er waren altijd mensen die na het passeren nog heimelijk even omkeken ja speciaal naar jou zo waren zij onder de indruk van jouw verschijnen waarin alles wat de natuur in voorraad had klopte en de som van alle delen toch meer bleek te zijn dan het optellen alleen dus jouw neusje in de lucht telde mee en niet dat arrogante je…

ik heb per ongeluk wat golfjes kapot getrapt mjn voet en ik wij hoorden het schuim slissen en zuigen tussen mijn voet en het zand om sneller het water te sluiten om zo nog een keer extra tegen mijn voeten te kunnen stuiten maar in de maagdelijk witte afloop bekenden zij schuld kwamen toch onverwacht aangebruld als zee ik…

we zagen in elkaars ogen de kleuren weerkaatsen van bloemen die bloeiden waarvan het blad groen en nog ongerept bijna de lente voorbij was op weg naar het mooiste van zomer jij danste om en voorbij pirouettes op rij bedwelmd door lijnen narcissen hun kleur en geur mogen wij ook dit jaar net als voorafgaande jaren echt niet missen…

in tal van variaties zij die haar tijdens een sferisch contact mochten ontmoeten spraken van een warm en weldadige inzichtgevende zelfontmoeting in de structuur van het universum en aarde niet aan de hand genomen maar zelf ontdekkend door de ziel en essentie te raken en vooral te ervaren zonder de aardse fysieke beperkingen natuurlijk…

ik voelde en wist dat jij mij aan het inpalmen was niet opzichtig maar met geduld en een lief raffinement dat op dit terrein van markant belang is gebleken want jij bent die streken nooit vergeten in samen het spelend ontleden en later de lieflijke toegiften die jij altijd nog uit jouw onuitputtelijke voorraad toverde met een magische…

altijd was er dat wispelturige lokje springerig midden op je voorhoofd wilde nooit op haar plaats blijven zitten bij iedere staccato sprong zij uit de band moest dan met een correctieve veeg weer terug naar haar geboorteplaats als jij je betrapt voelde was er altijd dat bijna schuldige lachje over een gewoonte waar jouw muziiek…

ze droomde zich rimpelvrij blij met de bij die tegen haar zoemde laat eens een metamorfose doen en toen stoven alle eendjes het water in terwijl de echte oudjes hun brood roofden en zij was blij danste zich vrij van alle ellende hij zag haar honing en waande zich al gekroond koning in een vrije maatschappij met gebonden…

zij keek in de spiegel lachte minzaam naar het stukje glas ja ze was niet echt knap maar het vleugje onberekenbaar maakte haar buitengewoon interessant en aantrekkelijk niet gewoontjes maar juist dat aparte kan van alles een spannend avontuur maken zij kan je tot in het diepst van je hart gevoelig raken en met behoud van…