Alle inzendingen over overig

De warmte spiegelt op de zandweg Het is drukkend, zinderend warm Het beetje wind dat zich durft te verroeren beweegt het gras minimaal de halmen laten het afweten het kost teveel energie Een veldleeuwerik waarschuwt mij vanaf eenzame hoogte in drukke hoge duidende tonen Mijn pezen spannen zich aan en adrenaline vult mijn haarvaten Zweet…

Waar zich ooit de velden uitstrekten Met de kleuren van een bont palet Ontstaat een nevel, grijs en star Schoonheid onttrekkende zielenspinsels Nevelvingers Steeds dichterbij Intense waanzin Omhelsde je steeds meer De marmeren poort naar Het schaduwwoud Uitnodigend en Zonder vrees Trad jij daar binnen Op zoek naar...maar Besef van…

gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt wat een pech ik gooide ze veel te vroeg weg o wat een pech lopen zonder schoenen over een verharde weg de bloedrode blaren doen wel wat pijn lopen over groen gras lijkt mij ontzettend fijn maar de weg is te veel lang dus waaien wij maar door ieder zijn eigen gang nooit gooi ik nog schoenen…

je neemt je pet af een diepe buiging in het water dat begint te kringelen een spirituele reiniging daarvoor stond ik stil als een standbeeld een lantaarnpaal in het water, waar je niks anders mee kunt dan enkel de tijd opheffen, gloeiende gloeiende was ik daarvoor maar ben nu weer wakker stap uit het water en laat de wind me…

tracht het recht te trekken het touw dat slap hangt en mij tussen de gebouwen, eroverheen te lopen en niet hopen op een wonder maar gewoon zo zonder dollen ik dit uitzicht van torens en straten en huizen onder mij als een platte- grond door te lopen en dan het dak op en het trappenhuis de trap af om uit te komen in de wolken? dit…

waar de rijn en vliet elkaar ontmoeten waar dromen en sprookjes elkaar begroeten in een leugen vol met angst is een mens op zijn bangst als de waarheid veloren raakt en de hemel nooit de aarde raakt had ik mee moeten lopen naar beneden alleen maar blijven hopen dansen met de gestoorde goden alles maar verlaten achterlaten loslaten…

't is wel handig om een beetje woordjes te kennen anders wordt 't verhaal zo kort.-…

Schelpen rusten in eindeloze maanmeren roeren hun mondigheid met het gefluister van zeegeheimen. Schelpen dromen over blauwe havens wekken zandlopers brekend glas, geblazen hoop. Schelpen wijzen waar wanneer wie wil haar verlangen troosten met sprekend zilver en zwijgend zilt.…

Ik blijf bedachtzaam binnen de oevers van mijn ego In de verte zie ik mijn ziel De kans dat ik jou hier tegen kom is niet groot De kans dat ik mezelf tegenkom nihil…

mijn pubertijd beleef ik nog siervolle haren dansen en zacht goud leeft onder het warme stomen als een eerbare levensvonk regeert mijn pubertijd morgen misschien zullen mijn tanden zwichten vandaag veren de zielen der oneindigheid nog heel even op in heilzaam wiegen met hun hoofden tegen een kei van een dag de groten zijn kwaad en steunen…

De zon door het raam Het licht komt binnen Tijd om op te staan Om de dag te beginnen En iedere keer Moet dat weer Weer mijn bed uit En weer op gaan staan De dag die zal verlopen Zoals de dagen altijd gaan En iedere keer Moet dat weer Maar deze dag is anders Nee deze onthoud ik goed Geen dag meer hetzelfde Dat is hoe je leven moet…

druiven roken sigaretten melken vlees drinken slapen op de plank dromen oppotten alles op z'n kop zetten om werkelijk- heid te verslaan als een bezeten journalist.-…

je keek bewusteloos toe schuin vanuit je ooghoek naar waar je wilde kijken, je keek omhoog naar het donkere raam, per vergissing jouw arm afhangend van de bank. hij herstelde je pose, deed vaderlijk een deken over je heen, het leek of je sliep. vol bewondering zal god jou naar boven tillen, daar waar de gloeilamp gloeit.-…

Machteloos wachten in de nacht op de slaap en de dromen die niet zullen komen, malende gedachten, ogen open, ogen dicht, teveel licht, geluiden van buiten niet buiten te sluiten, een zucht en een draai op de andere zij, 't wordt tijd dat ik maf maar de wekker gaat af. Alweer een nacht voorbij.…

wees jezelf geef jezelf de moed die je niet krijgt van de mensen om je heen ik wil het je geven maar kan het je niet brengen maar één ding vergeet dat niet je bent niet alleen.…

Kijk eens naar je 'zelf'; de grond van jouw natuur, een lichaam sterft, waarheid is innerlijk. Wat volmaakt is; een louter zijn, een gevoel dat 'het' er is, rijkdom na een periode van winter. Mensen houden de tijd bij: gevangen in uren, maanden, jaren; nieuwe vrijheid is blijvend, zonder toekomstige gevaren. Hoe hoog is hoog, hoe…

Ik heb een gillend hoofd; onaangeraakt laat ik het de vrije hand; de woorden- stroom uit de lucht vallen. Ik heb een gillend hoofd; tot uiterste gedreven verlaten bezielde gedachten mijn argeloos geopende mond. Ik heb een gillend hoofd; met dubbele tong geeft het een onverhuld beeld, een krachttoer van een vogelvrije.…

Aan het vuur Warm jij je handen Hetzelfde vuur Kan jou verbranden Water het is Om te koelen Maar ook dat water Kan je overspoelen Soms onzichtbaar Het gevaar Maar wees voorzichtig Want het is altijd daar…

Wegen die ik niet ken Ik zal ze ooit inrijden Want het onverwachtse Dat kan men toch niet mijden…

het loopt best het loopt best aardig soms hakkelt 't wat nee, ik laat me niet insneeuwen ik ga ski's kopen, denk ik.…

voor hen die binnen willen treden in de rijkdom van zijn geest verlangt hij goede wil afleggen van eigen ego vleiing tot brakens toe kritiekloze aanbidding pas dan is toegang mogelijk tot de selectie van zijn uitverkorenen…

Hij erkende geen grenzen; wist niet wie hij was, waar hij vandaan kwam. Nu het stof was opgetrokken na barre omstandigheden, kwam hij thuis in een andere geestesgesteldheid, bij Haar, warm en levend, hemelhoog. Na een lange tijd van zwijgen, werd wat uitzichtloos en onoverbrugbaar scheen een lichtend voorbeeld: het was alsof hij opnieuw…

een stroom van woorden of toch maar stil? nee, het is aan jou om te beslissen of liever in een rivier doodstil op de bodem zitten wachten in een glazen vierkant de vissen en de lissen om je heen bewegen je als je stil blijft zitten komt het allemaal goed, maar onder en boven je hoor je alleen maar blup en de vissen gaan…

mistig bleek het reeds halverwege op weg naar de top vlagen wolken verhulden het pad voor achter opzij alles leek eender onontkoombaar de val gecamoufleerd voor andere ogen behalve pijn geeft neerkomen het gemis alsof boven nooit geweest is alleen beneden bestaat…

Wat zou je zijn, als je geen hoop meer had? Hoe zou je kunnen leven, als je dat niet meer bezat? Ook al zijn de tijden soms zo slecht: Gebeurt er iets, zodat je toch weer vecht! Ook al zie en voel je het soms niet, Door alle ellende en verdriet Steeds komt er toch weer een straaltje hoop Zodat je weer verder gaat met…

Druppelend uit de psalterfles in de glazen kelk van wansmaak met frygische klaterdroppen: “Ik les met vloeibaar klatergoud uw dorst.” De goudglanspendel wiegde ik in ’t glas, alsof ik woog: welk maakt kans, het (‘k peinsde lang van zoete klank) nemen of niet nemen? Nu heb ik het gemorst.…

Diep in zichzelf verborgen lag zijn taalmuziek; de onvermoeibare bron, met zijn wezen verbonden. Hoe ver kon hij daarin gaan, om opgefrist iets opzienbarends de ruimte te geven; buitenaardse wartaal uitslaand, als een ongetemd beest. Hij wou het leven ontraadselen, benoembaar maken, wat onbenoembaar was, zonder de dans te ontspringen…

Ik ben een jager Er is niets wat ik niet kan Geloof in jezelf Sta nooit stil, maar blijf je verplaatsen. Ik blijf jagen Blijf mijn prooien belagen. Niemand houdt mij tegen. En zal mijn hele leven alles geven Geen prooi zal aan mij ontsnappen Geen prooi zal ik laten lopen Want ik zal altijd in mijzelf blijven geloven Ik ben DE jager De enige…

Ik benoem je tot morele steun: jij vult aan waar nodig, legt woorden in mijn mond die zich als een olievlek uitbreiden. Van alles wat bestaat, ben jij graag bereid te vertellen: die onvoorspelbaarheid, geen onderdeel van een systeem te zijn; dat zal ook meegeteld hebben: onder beleg zal het zijn weg vinden, zullen wij onvermoeibaar lering…

Ik hou van ogen die tot lachen dwingen maar ook van ogen die verdriet niet verdringen en er vragend uitzien bij wat komende is of strak kunnen staren bij een groot gemis. Ik hou van ogen die van eerlijkheid stralen je kunt daar direct alle liefde uithalen en als van moeheid de glans soms verdwijnt toch weer gaan schitteren als glas waar zonlicht…