Alle inzendingen over overig

ik wil niet dichten ik wil niet rijmen ik wil niet zwichten ik wil niet slijmen ik wil niet deugen ja, dat wil ik…

korte en lange armen draaien door laten lege emoties achter op volle aanrechten de nacht trekt op tegen dampende ruïnes herkent de melancholie van hetgeen voorbij is slaat verzwegen neer op vaag geworden lachpreken de hoop vervliegt mee als mannen zich verschansen tussen dennebomen en bitterborrels op Garmisch’ hellende vlak…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

Je ziet het aan de zon zo fel het kan ronduit je krijgt er schaduw van…

Moeizaam op zoek naar de liefde voor het leven diepbedroefd verdwaal ik in mijn eigen geest misschien wel op zoek naar mijn kinderlijke ziel een zee vol herinneringen en vele frustraties hobbelige duistere wegen,oneindige velden grimmige gezichten en wazige gestalten kruisen mijn pad geen horizon te bespeuren, geen sprankeltje hoop die mijn…

hoewel de kille winternacht me naar het bed noodt onder het warme welkom van het wollen dek hou ik de sterren in de natintelende donkerte daar boven mij in rij op wacht nog even vast en voel hoe die oneindigheid een brug van duizenden jaren spant over de alledaagse scepsis voor de magie van deze kerstnacht…

De chocola smelt in mijn mond ik weet het, het is ongezond maar ik eet het niet elke dag dus zo af en toe vind ik dat het wel mag en ook al krijg ik commentaar dan denk ik bekijk het maar morgen eet ik wel weer gezond nu geniet ik van het lekkers in mijn mond.…

Vastgebonden in deze Kamer die ons welkom Heet zonder een enkel Woord Geketend in het zuiverende Wit van dwarrelende Asresten van verloren Onschuld Vertraagde tijd doet de Geest beseffen dat het Werkelijk anders is dan Gedacht Naar binnen gebracht Vol met amfetamine Is de reis naar buiten nu ver Weg…

Mijn ziel ademt weer spanning is weggegleden ontspanning komt langzaam maar het komt. Spieren zijn gerust en laten bloed weer stromen pijnloos gaan gedachten op zoek naar bevestiging.…

Ik zie het nu, ik zag het niet. Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

hier bevindt u zich zegt de pijl op het infobord aan de rand van het bos we kiezen voor de rode wandeling van 6 kilometer trekken een spoor voor mochten we verdwalen volgen nauwkeurig de markering en nemen de juiste afslag bij een viersprong... maar nog voor we goed en wel beseffen waar we nu zijn keren we terug op onze schreden…

O god wat valt aan de mens te helen als hij zo is waar uw schepping het zicht in dag en nacht deed verdelen of aan zijn aard, ongevraagd, mij dus, de zwakte zocht toe te bedelen ben ik de kroon op uw schepping als mijn vel verdroogt onder ooggeklepte mensen en vrij als ik zie dat wij door kwetsbaarheid worden gedoogd en de levensaderen…

wie is niet bevlekt geraakt tijdens zijn aardse leven of kent stof alleen van horen zeggen aan wie onder u dien ik dat uit te leggen van de kruidenier die nog aan het kooltje van zijn schrijfpotlood likt om uw zonden te noteren van de baas van de frituur wiens vette vingers tussen sticks en frikadellen roteren of de vroedvrouw die juichend…

wat moet je doen als woorden niet meer voldoen. wat moet je doen met een miljoen. een miljoen woorden om te beschrijven hoe je je voelt. een miljoen euro om te realiseren waar je op doelt. een miljoen zinnen waarvan het gevoel is bekoeld. een miljoen acties allemaal onbedoeld. wat moet je doen als die zinnen niet bestaan. en wat moet je…

-als hoop vervliegt waar verblijft het dan totdat het keert naar mij?- ik lag in 't gras in 't zand in 't water jij was daar altijd bij het gras staat hoog het zand is warm…

Moge je oud worden- dat de kaarsjes op je slagroomtaart niet meer te tellen zijn…

Sinterklaas mag ik u wat vragen eigenlijk wil ik u daar niet mee plagen het is niet bestemd voor mij maar voor de mensen die wachten in een rij die hebben niets te eten laten wij dat niet vergeten geef mijn geschenk maar door ik heb geen honger hoor.…

Slagroomspraakt de kindermoorden Kakelt: Gevang in? Nee, nóg mooier Roert en klopt zijn woorden De dood overtreffend is toch de dooier? En welke naam zou u willen geven Aan ‘t borrelen op een bejaardenfeest? Hoort en ziet u dáár dan in geen leven? Wee de Zwartkiptrage geest! Zwijg! kan de rechter zich langer Niet beheersen en spreekt…

De zee golft mee op ruige vinnen verwekt het duin in schuimend zand, getuigde pluimage aan de offerrand, uitdagende normen der dorpse minnen, in uitgebleven beminden, jaagt in angst de afslag binnen, vallen diepe stilten, niet in tonnen aangekant, stromen tranen over het gewelfde waterland, wekken klokken het gemoed er droeve zinnen, het…

hoe je blinkoogt naar haar terwijl ik naast je zit en ze bloost me helemaal vergeet hoewel ik naast je zit en ze lacht je leukste grapjes nog maar eens bovenhaalt hoe ze steels mijn kant uitkijkt terwijl ze drinkt jij jaren afschudt wanneer je handen haar rug bedansen mij vol aankijkt helemaal…

Een geur van hars een tapijt van naalden een dreef vol plassen een beukenhaag van hoog karaat een miezelregen een krasse wind een schuur van tijd en niets van haast…

ik kleur met woorden mijn gevoel... soms geeft het weer wat ik bedoel Lejo van Kuijeren…

Neem me mee en draag me op de vleugels van de wind over zee ver voorbij de horizon zwevend op de wolken verstoppertje spelend met de sterren als een kind hand in hand reizend door de tijd op zoek naar het beloofde land waar alleen liefde is en geen strijd…

Als je het kleine niet ziet ontdek je nooit het grote geheel…

Kabbelend rolt het omlaag Schuimt wit als een vloek Schittert blauw van geluk De lucht snijdt steriel Zachte blaadjes tranen Veranderen stof in diamant De stenen rollen samen Muziek in krakende geluiden Misschien zoals het hoort Een waas pakt de weide af Alles word zwaar en dik Geluiden klinken hol Je roept me steeds vaker…

en ik mompel naar iets diep in mijn hart terwijl je verder loopt ben jij de muze in mij woorden spelen een melodie tussen jou en mij ik neurie zomaar wat noten op een deuntje hoewel niet helemaal zuiver welja, wie kent dat niet ik neem de middenweg hierin maak meer tijd vrij wat mijn dagelijkse leven betreft dat je weet wat je doet…

Hou je ook van krimi's 't is me een wereldje apart some like it hard…

daar gaan we dan met zijn allen op jacht naar oude herinneringen zoekend naar juist dat kleine beetje decembergevoel- die gezelligheid. jammer dat het niet voor ieder geldt in het donkerste van donker- zitten mensen zonder lichtjes zonder feestmaal zonder alles...…

De zwarte nacht heeft mij in zijn macht ik ben zo bang al mijn hele leven lang kon ik die angst maar overwinnen maar in alles zie ik schimmen al ben ik samen met een groep ik doe het bijna in mijn broek ook al weet ik dat er niets kan gebeuren en zeg je tegen jezelf kom op meid niet zo zeuren maar van binnen zit ik te beven de angst voor…

Men skiet al in de alpen het sneeuwt in Engeland en Spanje en in mijn tuin is er niet één takje dat beweegt de wind ging op zoek naar al die charme het sneeuwt in Engeland en Spanje…