Alle inzendingen over afscheid

als ik over jou vertel zit ik vaak op mezelf te wachten stil starend naar de richting van de wind jij die het eenzame raakt door de woorden van morgen ligt uitgestrekt in verre gedachten ongekend in handen van gisteren en vandaag als ik je tederheid ontvouw in kleine druppels regen zie ik jou mijn glimlach vragen jij die…

ik voel haar tranen, de onmacht vervlogen hoop in gebroken ogen ze heeft dagenlang gezocht, geroepen om haar lief, haar hartendief als een kind was hij voor haar ze heeft hem gevonden, een plek kunnen geven, zijn laatste ....…

De stilte en rust straalt in je ogen Liefde zonder een teveel aan woorden Een toegewijde man die geen ziel heeft bedrogen Met warmte ontvingen we de wijsheid die we aanhoorden Je herinnering nemen we mee naar alle oorden Met jouw bescherming zal eenieder ons gedogen Een rijkdom die nimmer op zal drogen Bij de geleden tegenslagen was het jouw…

Je wist mij te raken Met een pijnlijk gebaar Je wist mijn hart te kraken Ja juist die ene gevoelige snaar Geen hand of een zoen Nee enkel twee woorden Een afscheidsgroet Die mij toebehoorde Jouw scherpe woorden Blijven altijd bitter klinken Maar die ene afscheidsgroet Geeft mijn wankele hoop moed…

je kwam met nat in je haar de nacht was een kwart voorbij kwam het van de regen, de dauw of was je ergens gestrand kopje onder gegaan je schudde neen de slaap kwam niet meer die nacht en toch bracht de ochtend weer licht de scherpe geur van vers- gevallen sneeuw toen ik het raam opendeed naar buiten keek je voetsporen niet meer vond…

hoe lang duurt hopen dat zijn zwarte schreden met witte nagels koele handen met smalle polsen door mijn haar bij die enge film hopen op spijt berouw dat de vrouw die hij nooit hoe lang voor ik helemaal vergeet zeker weet dat hij niet de man nooit meer…

Zwijgend sta ik stil op de plek waar het lawaai verstomt. En luister naar het stil gefluister van de wind door 't dorre blad. Als stil gebed mompel ik slechts wat. Op het zachte verre ruisen van de zee drijven dan al mijn gedachten mee. Ik ruik haar geur en proef haar zout. Op deze plek waar bijna niemand komt voldoe ik aan haar laatste…

je zit al niet meer in mijn hart dat heb je goed verbruid mijn lijf is uiteraard der zaak ook niet meer voor jou (toegankelijk) nu moet je ook nog uit mijn hoofd dan is het vuurtje echt gedoofd en o ja: systeembeheerder, kan ik voortijdig mijn wachtwoord wijzigen?…

vrolijk word ik van een meisje dat zwaait naar ik zie niet wie zwaaien zegt: dag, ik mag je we scheiden nu, maar morgen zien we elkaar weer en anders overmorgen een kind voor het raam zegt mama of papa gedag vanmiddag word je opgehaald heel anders is een neus tegen de ruit, een hand die vraagt, kom je nog terug? of zegt ik zal je missen…

op de dag der liefde bedekten dromen jou rozenblaadjes op je mondje ging jij slapen, je was moe in jouw hemels ledikantje beide blauwe oogjes toe begon de reis naar vage verten waar niemand ons van had verteld knuistjes samen al gevouwen jaren op een hand geteld was je klaar om dag te zeggen een gebedje voor jou kleine meid -------…

ik zie ze vliegen, om mij heen want mijn heengaan was een laatste hoop op een beter bestaan…

Dat overkomt mij niet, dat wrange Dat overkomt mij niet, dat bittere verlangen Tot 'het' me overkomt 'De wereld om me heen verstomt' Jouw 'vrouwzijn' in extensie, boeiend, mooi, integer, geil, sensibel, maar ook dwingend zeker ik hou van je en meer Waar gaat dit heen….bedenk ik En dat ook telkens weer Hoe gaat dit verder als de…

Geen grip op de toekomst.. Niks zelf in de hand.. Leven in onzekerheid.. Niet wetend waar je belandt... Nooit kom je uit die cirkel, doorbreken lukt niet meer.. Je blijft maar afscheid nemen, Telkens, keer op keer.. Je weet als je begint, is het einde al dichtbij.. Hechten heeft geen zin.. voor je het weet is het voorbij..…

Gaat hij het haar vertellen; Wat er is gebeurd; Dat zijn maat omgekomen is; Door de trein meegesleurd? Een gezin met vier kids; Niemand kan het nog geloven; En dan moet hij het nieuws brengen; Hij is het zelf nog niet te boven. Maar het zal moeten; Hij hield van deze vrouw; Die elke middag op hem wachtte; En nu dompelen in rouw. Hij…

Het einde, het leven gaat nu denken over kinderen, jou en kleuren blauw Roze, mijn meisje Gezichten grauw doodsgedachte benauwt als arendsklauw en ons trouwen, feest verdriet, te moeten rouwen als het einde gaat denken en jouw liefde beschouw als -Eén der grootste mijn geschenken.-…

we liepen samen uit het lawaai de stilte in, een vogel zong er was een hond die blafte er waren stemmen in het ritselen van bladeren, toekomst voorspeld verleden ontrafeld, ik deed mijn schoenen uit en jij kon niet achterblijven, hing de jouwe de veters aan elkaar geknoopt met een zucht om je nek op het breder wordend pad kwam je naast…

bij de eerste tonen opent hij zijn ogen beweegt zijn hand gelaten mee maar bij de laatste koorgezangen dooft zijn gloed in eigen leegte fluistert zijn lijf een zacht vaarwel…

gute nacht niederlande punt und el es ist zeit fuer mich zu gehen ik neem nog een laatste sigaret om mij daarna um zu drehen voor het lezen: dank je wel…

Leeg is het strand de laatste golven opgerold ingepakt door vroege schemer stil is het land waar het morgenlicht samensmolt met jouw kleuren en ik neem er iets van mee waar is de zee? Kaal is het huis kamers met geroofde wanden geen vloer meer om ons te dragen koud is het grind koel knisperend door mijn handen stenen jaren blijven…

hijgend rende ik,.. de rand op de top wachtte op mij dat voelde zo aan geen weg terug naar de grens van 't leven de afgrond, waar het water stotend bruiste gedagzeggend tegen wie ook, kom maar spring maar daar op die plek, kijkend omlaag sprak ik de schepper aan ik schreeuwde het was mijn verloren kind ik krijste, het was…

Als ik weg ben. Als ik weg ben, Laat me dan los,ik heb zo veel te zien en te doen. Houd me niet vast met je tranen, Wees gelukkig met al onze jaren. Ik gaf je mijn liefde, En jij weet niet half hoeveel vreugd jij mij gaf. Dank voor de liefde die mij werd betoond. Maar ik moet nu alleen verder reizen. Rouw even om mij, als je echt…

Al mijn woorden geef ik je maar horen zul je ze niet al mijn zinnen geef ik je maar begrijpen wil je me niet waarom rust mijn woede niet daar waar jij zonder gedachten een mooie plek hebt gevonden en is mijn pijn ook niet de jouwe jij liet letters jaren schrijven in golvende taal maar ik lees niet ik wil je liefhebben en je haten…

Ze vroeg me haar te helpen smekend keek ze mij aan haar wanhopige blik kon ik niet verdragen en ik heb haar laten gaan Ze is ziek, zo ziek en moe van al dat vechten ze heeft zo moeten knokken loslaten is een van haar rechten Zij keek me aan met grote ogen Ogen vol verdriet Ik heb haar wel los gelaten maar mij loslaten kan zij niet…

Nee, z’is niet van het halflege glas, da’s veel te kort door de bocht z’Is alleen bang voor als het leeg is want dat het leeg gaat, weet ze zeker vandaar dat ze een nieuwe fles al kocht Ja, ze g’looft wel da’k van haar hou Ik zei het haar toch, dus zij mocht Maar ze huilt alvast van dat ’t over gaat want dat gebeurt, dat weet ze zeker Dus…

Gaande naar het zuiden, zonder de geluiden Van het verlate, lage land. Staande in het natte zand. Komend van het noorden, Uit de schrale, lage oorden; Kijk ik nog eenmaal achterom, En vertrek, met stille trom. Trommelend, vanuit het noorden naar de zoete, warme oorden Van de palmen, en het gele land Staande, aan de de waterkant Gaande…

met leedwezen deel ik u mede ik zeg u gewoon dat vredig van ons is heengegaan dat jij bent overleden met grote dankbaarheid ach, gewoon normaal zullen wij je gedenken je was een kort verhaal je was een liefdevol mens een egotripper voluit altijd stond je klaar het interesseerde je geen fluit een leegte laat je achter nou ja, vooral…

ik sterf aan je wanneer je me voor het laatst door korenvelden draagt langs verlangen van oneindigheid waar iets van achter blijft in het werkelijke land je praat met me doordringt mijn lichaam en in zoveel om lief te hebben vertaal jij voor mij de ochtendstilte waardoor ik geruisloos als een vlinder ben meegegaan ik sterf aan…

haar mond wil geen vraag meer ze trekt haar wenkbrauw lichtjes op tikt de brief en likt stoïcijns haar timbre…

zal ik weer doen wat ooit gebeurde en zal jij zwijgen als nu de beesten aan mijn bed die ik, voor rede aan de kant gezet met geweld verscheurde Want als ik mijn ogen sluit en luister voel ik hoe je zachtjes grient 'het is niet eerlijk, waar heb ik dit aan verdiend' starend in het grauw oktoberduister voor een onontvangen schouderklop…

De wind waait zoelig zacht langs mijn gezicht en droogt het zoute spoor van ongeloof. Stil dragen wij haar naar de plaats waar zij zal zijn en toch niet is.…