Alle inzendingen over afscheid

Toen de clown alleen nog zelf om zijn grappen lachen kon wist hij dat dit het einde was Voor de laatste keer schminkte hij zich af en keek in de spiegel Een oude man met lachrimpels en bloeddoorlopen droeve ogen met veel vreugde op zijn geweten…

Nog eenmaal kijkt zij achterom de laatste zandkorrel blaast ze met een verbaasde glimlach van haar hand diepe lijnen tekenen haar gelaat, het dolen moe laat lachrimpels vechten met de pootjes van tijd zij drukken een grimas af waar menig clown jaloers op zou zijn, gestreken lijkt de lach net echt…

Ik zat nog even na, ongemakkelijk Op een Berlage-bankje, gevat In bijhorend gebouw Passanten passeerden mij Met gieters, bloemen en planten, heen Met gieters en lege handen, weer Voor de zoveelste keer De laatste eer, bewezen Terugkerend naar huis Meegenomen verdriet Dag pap, dag mam Het voelt goed, omdat ik kwam…

Jamais, je ne te reverrai jamais. Parti, parti pour toujours. Déserté est mon cœur. Parce que sans toi, je tombe, plus profond, silence. La solitude m’embrasse, je ne peux pas sortir. Il n’y a pas de point l’abattre. Pourquoi ? Quand toi, ma force, m’a abandonnée. Ce sourire, les étoiles s’estompent. Pur, émouvant, aimable. Je me sens…

Er waakt een getourmenteerde jeuk in mijn nachten die – tevergeefs – met geen pen te beschrijven zijn. Ik hang mijn blindheid aan de kapstok, probeer een nieuwe jas maar bij het aantrekken krassen mijn vingers ongecontroleerd tussen de naden door. In mijn verlorenheid ruk ik alle vensters open vleugels heb ik – goddank – gisteren al…

Een nieuwsbericht, een kopje Drukinkt op een vel papier En het is nauwelijks opgevallen Tussen alle ellende daar en hier Tussen oorlogen en rampen Ligt stil het slachtoffer van verkeer Een tractor en een motor En iemand ziet zijn zoon nooit meer En iemand mist zijn vader En iemand mist zijn broer Geen plannen meer voor later Zwarte letters…

sta ik naast jou op de rand van dit leven het is al bijna tijd maar je blijft nog even geeft mij de kans te zeggen wat niet verzwegen kan zijn in de verte het gemis en de trots die jou en mij gebood te volharden in het zwijgen niet te overbruggen levens liggen aan scherven voor mij je zou trots op me zijn want mijn hart draagt jouw stempel…

Kabbelende golfjes Volgen elkaar snel op En een harde wind Maakt op elk van hen Een witgeschuimde kop Zo stroomt ‘t water verder En daalt het richting zee Ook ik zal verder moeten God help me Want het zit niet mee Kabbelende golfjes Ik kijk er naar En als ik in de verte staar Dan zie ik je weer voor me Het is echt waar Het water…

De gouden cirkel glanzend op het witte vel zijn ongrijpbare waarheid in wankele letters Ogen zuigen het landschap rond gesloten bomen wringende handen kneden gebalde vuisten Staal op staal rolt de afstand op duistert leven in opstropende vlakken…

alleen met zijn twee alleen met net maar een ik hield je hand vast maar jij niet langer de mijne ik aanbad je maar jij keek niet meer op alle keren dat ik 's nachts naar je luisterde terwijl jij lag te slapen in- en uitademen heel even deden we dat samen maar jij ging weer weg was je ooit echt hier? de tijd vliegt snel het is nooit stil…

Onze fantasieen zo vrij, geen rem Je leuke grappen, fijne stem Alles samen delen, vreugde en verdriet Maar bestemd voor elkaar waren we niet Wachtend tot wie de ware het eerste vond We braken huilend het draadje wat ons bond O zo verslaafd waren wij, aan elkaar Maar we moesten kappen, voor haar…

lege stappen op het perron een schaduw aan de horizon wazig treingeel ergens ver een hemelsblauwe ster het doffe bonken van de trein verstoord zijn mijn gedachten alles is niet meer dan schijn verweven in stille nachten ver weg en toch dichtbij ben jij en de trein rijdt langzaam voorbij denk je nog aan mij mis je mij…

telkens als ik ga en zeg mijn tijd is daar, sluit jij snel je ogen alsof een knop wordt omgedraaid, jij naar binnen wordt gezogen diepte vezandt dan in een verkoeld gedag, verkleint al wat is gezegd is het de pijn van verscheiden die je in vermeden woorden legt…

Je koffers staan in de lege hal klaar om voorgoed weg te gaan De taxi wacht in de vroege morgen om je mee te nemen ver hier vandaan Je huilt en zegt woorden van spijt en je wilt uitleg geven van deze pijn Zwijgend omarm ik je nog een laatste keer Nooit kan ik meer je allerliefste zijn Je tranen drogen op mijn huid als ik je kus in dit laatste…

Jij was mijn steun en toeverlaat, zolang als ik je ken, je was mijn redder in de nood, alsook mijn grootste fan. Jij was in de branding die ene rots waarop ik rusten kon, jij was het die onoverkomelijkheden met me overwon. Jij was degeen die er altijd was en ik ken je bijna mijn hele leven, jij was de vervangende ouder die ik nimmer heb…

het licht is niet meer jouw groengouden ogen zijn, in ongeloof, gedoofd zoals jij zwom in gratie en mij bewoog, het is niet meer je kwam boven drijven oppervlakkig edelmetaal kleurde jouw wereld je ogen braken, mij en water de nacht lijkt aangebroken ik had een gouden vis…

De overtocht is moeilijk, door de druilerige nattigheid. Er is geen houvast meer, en met de moed der wanhoop, probeer je het weer, zonder resultaat, zonder hoop. Zwetend en vermoeid, je vingernagels verschroeid, door het willen grijpen in het ijle, je laatste krachten zijn weg, te hoog was die spitse berg. Je glijdt weg, je ogen gaan…

De overtocht is moeilijk, door de druilerige nattigheid. Er is geen houvast meer, en met de moed der wanhoop, probeer je het weer, zonder resultaat, zonder hoop. Zwetend en vermoeid, je vingernagels verschroeid, door het willen grijpen in het ijle, je laatste krachten zijn weg, te hoog was die spitse berg. Je glijdt weg, je ogen gaan…

Kwikzilver noem je mij grijze haren spreken een andere taal en dansend ren ik voor jou uit hoofdschuddend vraag je wanneer ik volwassen word onmiddellijk weerspreken twee stralende ogen deze zin lachend spring ik van de hak op de tak over paaltjes op die ene kade waar schepen liggen te wachten op aankomend vertrek met beide armen…

hou je mond, want je woorden zijn als stenen, en je raakt me hard; raakt mijn hart, raakt mijn romp, mijn hand, mijn benen. Het is ongezond. En zo je me hier ooit vond: met te grote schoenen want ik had nog veel te lange tenen. was ik toen verward, later kwam mijn part. Met je woorden zo hard dat ik niet anders kon dan wenen. Is de circel…

Ik wil verbinding met de hemel, gewoon een lijntje daarnaar toe, simpel even om te vragen, hoe het gaat nou met ‘ons moe’. Ik wil een lijntje met daarboven, waar iedereen waar ik om geef, naar toe moet gaan. Ik wil een belletje met daarboven en wie wil dat eigenlijk niet, want zij die ons zijn ontnomen zijn daarboven en wij blijven…

Toon mij een klank licht in mijn hoofd. Zing zacht nasaal. Laat mij verdoofd achter na- dat je gaat.…

Niets laat de gang los in de voorzijde het onbekende wacht neemt leven de aarde de zee het kind danste zijn lach krullend tintelend eeuwigheid…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

nimmer zag men geeuwen ze tuurde plat op de rug gelegen naar de meeuwen dan opgestaan in het arendsduin de meeuwen in t zwerk ze kenden haar zij zwom daar had altijd stille wenk van flad'rende vleugels straks in deeltjes uitgestrooid wordt zij gevangen door fladr'end gevleugelte brengend haar naar hogere lagen waar meeuwen met deeltjes…

zijn stoel was leeg het was nog zo pas dat hij daar in zeeg in zijn wereld met het zijden kussen; tot op de draad toe versleten en aftands met zijn zetel nog slechts verbonden door twee lussen zacht met verloren glans ik voel, hij is niet weg ruik de geur van zijn huid zijn ongewassen haren deel het verdriet van zijn verloren bruid…

Constant bleef nooit stille staan in stilte bleef hij verder gaan na Cobra Corneille Appel deed hij een appél voor Nieuw Babylon toekomst van ruimte en zon er was genoeg ruimte onder zijn zon einde Grote Wittenburgerstraat op het oude lange eiland tegen de waterkant in een oude school zag men hem jarenlang onvermoeibaar gaan en komen…

Zo ongemerkt of oneindig lang tergend langzaam als je wacht maar kijk je even achterom toch veel sneller dan je dacht Geduldig, maar ook genadeloos zeker, stellig, gewis steeds sneller, voelend als een flits als het je laatste seconde is Het volgend moment, haast schreeuwend stil volslagen rust op je gezicht naar waar je was, voor je ontstaan…

Alleen ben ik nu... Pijn dat is wat ik nu voel en niet een klein beetje, nee, een heleboel de meid van mijn leven heeft me verlaten, ik had m’n ogen dicht en niets in de gaten. Ze ziet me nu liever gaan dan komen, was dit alles dan toch gebaseerd op alleen maar dromen? Deze relatie is naar de knoppen gegaan heb ik dat dan allemaal…

Het zijn geen klanken van muziek die ons doen branden maar stilte tussen de noten die de branding draagt. Het zijn geen klanken van verlangen die wij dromen maar zachte en onuitgesproken dromen waarnaar de man verlangt. Het zij geen klanken van woorden die het zingen baren maar liefde tussen de pijn en vreugde die het levenslied zingt.…