Alle inzendingen over haiku

lijnen toveren onverwachte patronen fantasie vol kleur…

roze bloesemregen danst weelderig in het rond moeder natuur verleidt…

Vlinder voel je blij je hebt maar kort te leven geniet maar even.…

als de schemer valt ontsluiten rode schimmen de deur naar morgen…

Hij ontwijkt op de Staphorster Gemeenteweg razendsnel fietsende meisjes van zes. In een flits neemt hij waar één starende moeder in somberbonte bollende dracht. Het verleden sterft geleidelijk. Thuis staart een voormoeder hem dagelijks aan op een overbevolkte foto anno 1900. Als enige draagt zij nog de Alphense muts. Verkwikkend dat wit temidden…

Een hand naar je naaste uitsteken.... een gulle hand, een strelende hand Dat is warmte en liefde geven!…

Zon zee en golven meeuwen vliegen boven zee naar de horizon.…

het frisgroene blad absorbeert gestreeld door wind volop de lente…

de shampoo maakt van mijn al kleine wereld een pijnlijk tranendal…

Armen vol geluk dat is een kostbaar geschenk houdt het stevig vast.…

Dichte stormwolken tinten weiden en boszomen zwaar, donker, plechtig. Het rivierschip keert: fors - stervend klinkt een dwergstorm over pakhuizen. Er blaast geen wind, maar boomblaadjes schudden, klappen: vogels strijken neer. 's Morgens krabt mijn vrouw ijzel van de bushalte: tijden komen weer. Morgennevel ruist. Nadert langzaam…

bollenvelden staan in volle pracht te kleuren om in te lijsten…

Blij als een kind, dat een verloren boekje van vroeger weer in een tweedehands boekwinkel vindt!…

de lente verdampt de laatste wintersnippers het zonnetje bloost…

Op een zwart schoolbord, werden psalmen gekalkt, ze staan in het krijt. Hoge verwachting, bespeelt de toekomstmuziek, vervalst de tijden. Geweest is geweest, verpulverde gedachten recycling van de geest. Het is soms beter de stilte te beschouwen tussen teksten door. Wereldmuziek raakt gevoelssnaren, vibreert niet in elke toonsoort…

wieken zoeven rond en spelen verstoppertje met de lentezon…

Weilanden geuren Naar gier en ontwaakt leven Zwaluwen dansen…

Donkere nachten ogen die duisternis zien binnen in je ziel.…

Borende ogen zoekend naar diepe waarheid vind ik fantastisch.…

Merel daar buiten je zingt weer met hoge toon een lied in de boom.…

in bloesemkruinen fluistert een kleine vogel lentegedichten…

Hoe kan het dat haat nog steeds bestaat.. terwijl we haat allemaal haten...…

de bomen gesnoeid het bos weer netjes gekapt donkerte geveld…

tussen grafstenen zingt een hemelsblauwe klok het eeuwig leven…

och, oude bonsai hoor toch de wind jammeren klompvoetjes krimpen…

besneeuwde krater wolkjes grijze rook en as uit grootvaders pijp…

lange schaduwen eindigen in het duister nacht slokt leven op…

zwaarder treurt de wilg terwijl het voorjaar voortschrijdt lijkt niet te troosten…

Haiku Onderweg station Utrecht voetstappen snellen kris kras all directions…

gespannen wachtend passeren witte jassen zwijgzaam af en aan…