Alle inzendingen over haiku

lente viert hoogtij opborrelende driften lokroep van natuur…

op het wandelpad wiegelend in de ruimte roomwit fluitenkruid…

Waar licht komt baden, lekken trage schaduwen, tranen uit de maan. Afgeschoten pijl beheersing van de snaren, de boog ontspant zich. Op een steen gehurkt kijk ik naar de woordwolken, vrij van gedachten. Vuurvliegen in tal, dronken van het bruisend bloed, om mijn lampion. Pioen straalt licht uit, wat hij overdag tot zich nam, lampion…

onder het afdak hangt een oude wastobbe met koolmeesnestje…

Wuivende halmen Dansen op de muziek van Komende briesjes…

schaduw vangt bomen met de oude zang van hoop een jaarring teveel * een perk wordt een park wanneer vier blaadjes geluk samen opgroeien * zelfs de lucht is grauw wanneer de zee geen vorm krijgt in mijn gestalte * alsof zijn vleugel de horizon omhoog tilt tot een meesterwerk * een felgroene glans lokt de merel naar de top de…

oude mannetjes hebben stoute plannetjes het is vast lente…

tracktoren ploegen diepsporend door zware grond het land op z’n kop…

Lurkend aan zijn pijp, ziet hij herinneringen, om hem heen walmen. Oudje zonder pijp, in het crematorium, rookt nu ongestoord. Groene strooiweide, bezocht door krassende kraai, trippelend in as.…

paadje langs een wei - de ogen van de kudde stappen met me mee…

geur van nog vers hout hier lig je nu uitgeteld na zo'n dertig jaar…

margrieten ogen statig en koperglanzend boven het maaiveld kunstenaar: Paul Veroude…

ik wil graag een fou- te haiku schrijven die uit z'n verband wordt gerukt door een storm…

stilte wordt voelbaar wanneer mensen in alle talen gaan zwijgen…

Schelpen in het zand door de golven aangespoeld in een kinderhand.…

geknotte wilgen staan uitgekamd te wachten op hun nieuwe pruik…

de tulpen onthoofd rode blaadjes langs de weg verwarrende wind…

wind blaast ogen blind in zand verdwijnen schelpen meeuwen scheren vrij…

elk jaar steel ik wat takken van de sering zij dankt met meer groei…

De wereld van haar onthoud ik haar kinderen rennend in het gras De kinderen van hen onthoud ik het dromen de weidse wolken Voortaan drink ik geen zuiver water meer, dorstig kind van verbeelding…

Tinnen soldaatjes onpopulair gesmolten tot nieuwe figuren. In het rood en wit schuilen de vrije mussen, het blauw is in rouw. Stilte op het plein, siddert in verbaal geluid morgen nieuwe ronde. Vrij lijkt onverveerd van angsten te bevrijden, hoop blijft ongedeerd. Illustratie: ( Karma ) Paul Martens…

het Hollands landschap eindeloos vlak vergezicht een molshoop breekt al…

magnolia bloeit in buurman's tuin - hoe rose mijn Japanse kers!…

lijnen toveren onverwachte patronen fantasie vol kleur…

roze bloesemregen danst weelderig in het rond moeder natuur verleidt…

Vlinder voel je blij je hebt maar kort te leven geniet maar even.…

als de schemer valt ontsluiten rode schimmen de deur naar morgen…

Hij ontwijkt op de Staphorster Gemeenteweg razendsnel fietsende meisjes van zes. In een flits neemt hij waar één starende moeder in somberbonte bollende dracht. Het verleden sterft geleidelijk. Thuis staart een voormoeder hem dagelijks aan op een overbevolkte foto anno 1900. Als enige draagt zij nog de Alphense muts. Verkwikkend dat wit temidden…

Een hand naar je naaste uitsteken.... een gulle hand, een strelende hand Dat is warmte en liefde geven!…

Zon zee en golven meeuwen vliegen boven zee naar de horizon.…