Alle inzendingen over filosofie

Rennend door het leven. Vervlogen gedachten gevangen in de nacht. Zeg me heb jij macht ? Sta stil, wees de macht, pak de gedachte…

nog gelooft hij niet dat hij een vlinder wordt de spanrups strekt zich en rekt zich in zijn pijn hij wantrouwt eigen schoonheid een luchtige vleugelslag angst is er voor het verpoppen dat hem bevrijdt uit zijn cocon…

Het kind ziet film als werkelijk gebeuren loopt nieuwsgierig om de bioscoop heen als 'n aap die achter de spiegel kijkt. Leert verschil tussen fictie en realiteit groeit in schemertijd tot volwassen mens die een reëel wereldbeeld ontwikkelt. Mensheid in wording maakte zich op deze wijze los van de apen, zijn wereldbeeld volgde zijn groeiende…

zoals mist in de ochtend kan hangen zo bekleed mijn schuldgevoel zich over mijn psyche mijn opvattingen worden genarcotiseerd door mensen in dronken beelden ik verlies mezelf in de massa geweten knaagt een gat in mijn hoofd het lijkt wel een strijd tussen filosofen mijn innerlijk aarzelt maar ik laat geen twijfel meer toe ons taalgevoel…

ik heb het wel gezien mompel ik bij tijd en wijle; zeker de wereld is groot en emoties nog eindeloos te vergaren maar waarom àlles ervaren door het afleggen van zoveel mijlen of nóg dieper navelstaren totdat alles zo duidelijk is als de ongekende dood…

De holocaust is afbetaald met de staat Israël en Palestijns leed dat moet de denkende mens inmiddels toch wel inzien…

hij die de mens een reuze grap van de natuur vindt overschat de mens voor de schepper zijn wij maar een heel klein grapje…

Waar stopt de grens van het filosoferen, met een rondtollend hoofd in een lichaam dat veroudert? Is het zinvol je hersenen te voeden, met de kronkels van een onbegrijpbare geest? Kunnen we echt nog diep nadenken, als het goed is en geen voldoening mee hebben?…

het zal allemaal gewoon doorgaan ook na ons leven blijven er nog meer dan genoeg gedichten te schrijven met een goede afloop ik ben niet van plan zorgelijk te doen over poëzie,want er komt geen einde aan deze verslaving woorden zullen als aas door de ruimte zweven op zoek naar hun dichters in lichte en duistere vormen wetende om er iets fatsoenlijks…

de onvermoede wandelaar heeft hem zojuist ontdekt orchis vulgaris de in het ongerede geraakte filosoof, met behoud van uitkering, schoffelt er lustig op los de wandelaar is voor hem slechts een passant…

Zie ze gaan de miezemuizen op het land van dolle stier waar zij in de spiegelhuizen zich verdrinken in vertier om een laatste dorst te lessen in parfum en tierelier Zie ze hier de leegte geeuwen door het witgesuikerd glas dat versplinterd door hun schreeuwen zich een weg zocht naar hun jas die geruild werd voor een spiegel en een beeld…

Krioelend zoeken wij connecties geinspireerd door imperfecties voortgedreven in ons leven door een onbepaald soort streven verwonderd zwerven soms gedachten zonder richting, onbestemd vrijgekomen krachten werken vormend, ongeremd ingeklemd of vrijgevochten stoeiend met een ideaal torenhoge aspiraties zwijgend maak ik toch kabaal.…

in hoge vlucht zweef ik ontbloot van zwaartekracht overzie de grauwe grond van het ondermaanse in blauwe baatzucht waar klauwen gierig worden gepoot op de dood der dingen heb ik het erf gelaten voor wat het is en mijn laatste kaap gerond om te hemelvaren in een tijdloze ruimteslaap…

We begrijpen steeds meer van de schepping het ontstaan van leven en onze plaats erin voelen emoties die sturen vanuit dierlijk verleden terwijl we denken over vrije wil te beschikken kijkend naar de mens die zich belangrijk vindt z'n rol niet kent wordt de drang groot in lachen uit te barsten…

De aarde draait. Zoals een hart blijft kloppen. Zoals een klok ritmisch blijft tikken. Zoals ik van je blijf houden. En het zal niet zomaar stoppen. Maar zo klopt het niet altijd. Soms is het niet te verhelpen. Verdriet groeit. En ontstaan scheuren. Niet alles is te genezen. Hartstilstand. Lege batterijen. Zomaar opeens, Totaal onverwachts…

Hemellichamen als methane ogen in en door de melkweg verhuld vertekend gezicht op aarde, in bast en borst geschonken gericht op ingewreven zonden gewichten zonder waarde,tussen innig zwart en het weelderig blonde. De maan die zich afzijdig houdt en noopt tot wanhoop, blijven aan elkaar verbonden wat in aangezicht tot pokdaligheid drijft niets…

clichés hangen aan het firmament als duizenden guirlandes eeuwenlang van mensenlevens vormden snippers van wijsheid…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…

Zoveel moet losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor…

Loslaten van dromen en plannen, van tekens en licht om voort te gaan in stilte van klein gedicht; loslaten van vreugde en pijn, herinnering en hoop, om voort te gaan in niet-weten. De wortels vergeten, de toekomst, de dagen, om enkel te vragen te worden gedragen.…

uit water voortgekomen vocht zij zich eeuwen vrij bedacht het vaartuig dreef af op golven spelend kind zich ver gewaagd in onderstroom 't laatste ademhalen het kraambed werd tot deinend graf gegeven heeft de zee en ook genomen uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

Met dat beetje kennis, ja, mede- weten. Wat als dat vervliegt? Nergens heen of ergens, ja, weder- keren. Terug naar hier en nu. Anders nu of, beter, ja, uitge- rijpt. Maar toch dynamisch dus. Zodat wij mensen, immer, ja, onont- koombaar, blijven in het ongewis. Weten is meer dan kennis.…

rusteloze zwerver wat zoek je toch achter elke horizon? je klimt over bergen zwemt in rivieren bezoekt stad en land ziet de wijde zee waar komt toch je gulzige zoektocht eindelijk tot rust? steeds wisselt het decor van alle aardse dromen…

Met centrifugerende snelheid word ik ruggelings vacüumgetrokken glijdend op wind in een regenboogspiraal Het tapslopend eind ejaculeert mij Van grote hoogte zwevend landend huppel ik lichtvoetend in een meer van blad naar blad van de roze lotus Koikarpers happen wreedzaam waterluizen…

de doeleinden waarnaar ik streef liggen plotsklaps verduiveld ver weg omdat ik alléén nog leef tussen geluk en graf en dichter mij begeef bij de hemel en steeds verder van de aarde en wanhopig verlang naar een zwoele tedere mond en alles wat serieus was werd spel in een tijdverdrijf van oneindig groot en bleekjes werd het leven aan de…

de lange slanke pij van boven tot onder of van aarde tot hemel draagt in zich wat nog rest als stof maar toch vooral gevuld met de adem door de geest gevormd overwonnen op het uitzichtloze broze ik zoek het gelaat sprakeloos geworden dat doch als haast zeker de zuivere zienswijze draagt van worden naar zijn waar echter…

doe geen moeite ik reageer toch niet doe geen moeite ik schrijf voor geen meter doe geen moeite u kunt mij niet kennen het woord toch niks…

De zon schuift Steeds maar achter wolken Wolken steeds maar Voor de zon Ik weet nog goed Hoe deze morgen Zonnig Wolkenloos begon…

Ik was zo iemand Die de stilte Vulde met verbaal rumoer Echter Leidde het zo zelden Tot Een opgelegd pandoer…

Ik heb weleens Begeerd Dat Het vele goed zou zijn Maar… Ik heb nu geleerd Dat Slechts het goede Veel is…