Netgedichten

netgedicht (nr. 25.579):

Niet te temmen

Het weinig houdt mij
nu gezelschap, van vele
beelden, trouwe honden
van gisteren, missen de
macht mij te verleiden,
dat lot heeft geen vat op mij,
trouw in saaiheid vervat,
laten me te pletter slaan,
word ik door schimmen
verslonden, de kracht
willekeurig ingeschat,
wordt de kern van camouflage
ontdaan alsof er niets is gebeurd,
worden ook de nieuwe graven
inmiddels weer besmeurd.
Denk niet dat toegeven aan
angsten dit vermijdt, daarmee
raken we de muren van de
duisternis niet kwijt, vertaalt de
blijdschap zich in neerslachtigheid,
verpakt in een niet te temmen grap.