Alle inzendingen over natuur

De jongen tuiniert strijdlustig verwint tartende roofhalmen graaft kruimelige plantgaten voor ongeduldige bloemen ziet bij zijn werk zwarte miertjes krioelend uit de grond schieten met eitjes en poppen vluchten een nieuw veilig verblijf zoeken onder elke aardkorrel betreurt die tere mijngangen waar een knusse stad school bloeiend door…

De nacht is gekomen iedereen gaat slapen en dromen. De sterren schijnen helder en klaar... Daar zie ik de maan zowaar! Het is een stille nacht de maan houdt trouw de wacht tot de morgen weer verschijnt en de stille nacht verdwijnt.…

je lonkt naar mij belooft mij gouden bergen stralend verleid je me tot vlak aan de horizon wenkend: .. ga mee.. en ik dwalende ziel stort mij naar voren in vol geloof, dat jij de waarheid bent maar in je kleurige jas open je de hemelpoort waarachter je verdwijnt mij laat je staan als een eenzame ster in een donkere nacht…

De herfstsfeer doet me zuchten..... En verlangen naar voorjaarsluchten. Dat die weer mogen verschijnen. En wat mij betreft nooit meer verdwijnen.... Kan er nu alleen van dromen Maar ze zullen toch weer komen!…

Schaduwen stromen voorbij door de takken bladeren Alsof ze op de aarde vergaderen bruin rood op natte klei Nevels hangen in de lucht de herfst in al haar geuren Takjes die langzaam verkleuren breken in een zachte zucht En mijn voeten nat en koud laten me steeds verder verdwalen Gedachten worden mooie verhalen in dat wonderlijke woud…

Grijs licht, late zwanen in strakke vlucht langs ijle belijning van wijkende bergen op het hemelse paard uit fergana gekomen en nu aan de rand van verstijfde moerassen zuidelijk de weg die zich splitst op het herfstig plateau: denkbeeld van damp om bereden nomaden, flits van een trein roodbestoft uit de bergflanken brekend -…

Ik spiegel mijzelf in het glanzende wad, dat mijn nachtgezicht golvend weerkaatst, dat zout en zacht, vruchtbaar, zinderend, zandkorrels doet neerdalen op mijn tong, 'Een wit golvend linnen omhult de gestalte van de maangodin, die zo vruchtbaar is dat zelfs de zee het graan laat groeien, bloeien en waaien, en vogels terugroept vanuit verre…

gespeend van schaamte bloeiend in volle glorie niet wars van vrieskou…

een spin is druk in de weer is niet gehaast ze spint een draad aan leibomen in de herfstige lucht bepareld met dauw ik glimlach van het venster af om wat ze doet met kracht en houd me stil achter het vensterglas bij wat ze doet in stilte van bezit waarop dauwdruppels haar spinrag troon omringen wit op wit…

Ontwaken in weer een nieuwe dag kijkend door mijn raam waar ik zoals in een spiegel mezelf zie staan. Als een stille schaduw met vragende ogen ademloos kijkend naar het ochtendgloren bij het ontstaan van een nieuwe herfstmorgen.…

de zee kuste mij en liet me geen keus tot over m’ n oren…

boeket van kruidige geuren met een mengeling in oranje van rood en geel ogen volgen een knisperblaadje hoe zullen wij maagdelijk bedwarrelde paden met voeten treden…

we wieden niet, maken distels en brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd…

Een zesjarige bosliefhebber draaft tussen de oude eiken van het wijde verlaten landgoed gaat zitten naast de wilde rododendronhof doorweven met ruige wingerds en manshoge braamstruiken tuurt peinzend: "achter die paarsroze bloemen is wellicht een klein kasteel door vlijmscherpe doorns beschermd waarin een mooi meisje rust de onheilspellende…

Het was een lauwe, luie middag Aan de waterkant. Mijn man zat stil te vissen, De hengel in de hand. Gelukkig was er nog wat schaduw Van een oude elzeboom, Daar zit ik, lui te lezen, Soezerig en loom. Ik hoor gefluister: "Zie je hem wel"? Op het topje van de hengel Zit een prachtige libel. Wat is hij groot, met gazen vleugels. Prachtig…

bomen maken zich op om kou te vatten ontdoen zich van hun zomerjas ook in hun blootje hebben ze iets aantrekkelijks…

We lopen door de duinen heen, het is lang geleden, dezelfde lucht, dezelfde golven, dezelfde halmen, knikkende zeepaardjes in de wind, daarbuiten de zee waant zich alleen, dezelfde kinderen hand in hand, maar anders, wikkend en gewogen op het inwaarts land, blootgesteld aan kritisch zand, daarboven de zeewolven, grijs van de tijd…

die dag kreeg ik een vorm nee, niet van de sterren niet van de maan er beefde iets, het schoof het dwong mij op te staan mijn lijnen werden mateloos de sterren schrokken van mijn baan hoe kon ik weten hoe veel ik was, hoe veel, hoe alles en hoe niets die nacht tierde de maan…

De zon tovert De zon tovert ramen op het asfalt, gebrandschilderd licht in een gekantelde kathedraal van geruis en gezang, weids en besloten. Je fietst door de schaduwen van de zijbeuken. Je schiet zigzaggend langs de pilaren. Je vliegt knielend, in kennelijke staat van gelovigheid, over het altaar. Je daalt. Je landt. Het asfalt…

Tussen zomer en herfst bloeit nog een late bloem. Zijn steel heeft hem al die tijd nog kunnen dragen. Nu zal kou hem verzwakken zijn kleuren doen vervagen. Langzaam zal hij verwelken zich overgevend aan de herfst.…

Boven mij is de lucht als een lief gelaat, waarover zachtkens een glimlach gaat En binnen in mij wordt het al nu zo stil, of mijn hele hart naar de hemel wil .…

opmerkelijk gescharrel rommelig en driftig ritselen geschoffel en geschuif het komt als onverwacht maar ik mag het zo graag horen het moddert dan nog even door met stilte en opnieuw geluid het lijkt gesnuffel, maar hij heeft toch werkelijk zijn buit mijn mooie zwarte vogel het klinkt als door een herfstig bos je stappen laten horen najaarsmuziek…

Ik ben sneeuwhaas negen vingers oud de renner snelste van alle jonge krijgers. Als ze komen zal ik rennen van deze hoge heuvel over de toendra naar de tenten. Ze komen, ze komen! Dat zal ik roepen schreeuwen zal ik de lucht uit mijn lijf zwaaiend met mijn armen en het rendiervel. Ga naar de rivier wacht daar je weet het toch…

Niet ver van de obelisk, door een graaf eens opgericht als hommage aan Napoleon, ligt een bos, met hier en daar wat mos. Beuken uit zaadjes van vóór de Franse tijden zijn uitgegroeid tot gigantische wezens. Die woudreuzen dreunen daar in F-majeur, met een berk, her en der, als versierings-triller. De donkergroene sparren verdiepen als een…

Lees dit beeld: de goudenregen in de schuinte van laat licht. Wat zich in schaduwen wou loswoelen, bevrijden van de stam leidt een getemperd stilleven. Mei springt nog even in het oog, is op de dool in regenwolken. Lees de nacht: kleur drijft van schuimende seringen af, merels openen aders van zwart - Lees dit beeld als een hand,…

Ik heb een hart van appel met rode randjes licht beschadigd met kleine stukjes zacht gedeukt. Ik heb een ziel van appel gegroeid door warmte gebeten door indringers. Ik heb een huid van appel schrammen van het vallen schimmel van het verouderen. Ik ben appel af- gehandeld.…

Hé ik voel een druppel. Is het een druppel van geluk nee dat is het niet. Is het een druppel uit de lucht. Ja dat is het. Ah de lucht is vast verdrietig. Ik zing een liedje. Hé kijk daar is de zon. De zon lacht blij en zegt dankjewel tegen mij.…

's morgens in de prille vroegte kruipt het witte ochtendlicht over natte bleke velden, stralen als een scherpe zicht strijken over stille plas, die door donk,re bossenrij omzoomd zich onthuld als een schilderij stil, met rechte stam, als in gelid staat de zilverboom op wacht zijn kroon vol loof, met zacht getinte bladeren in viltig wit…

De spin, een wonderlijk fenomeen Met fijnzinnige precisie weeft ze met ragfijn zachte snaren een schitterend web om zich heen dat door niemand is te evenaren Ze balanceert onverstoord gedragen door de wind met souplesse op haar zijdezachte koord uren in het rond en is haar creatie volbracht hangt ze boven de grond dan rust ze in het…

I. Grauw is de dag, en grauw is mijn gemoed; De wind hangt machtloos in gebruinde twijgen, En langzaam komen blaad'ren nederzijgen, Die blijven rusten aan der bomen voet. Geen zomerheerlijkheid, geen zomergloed, Maar grijze lucht; de naakte takken neigen Zich droevig aardwaarts; stom, vol somber dreigen Staat ver der donk're dennen…