Alle inzendingen over filosofie

gedachtes dwarrelen rond in abstractie van mijn dromen pulserende emoties in aura van kwetsbaarheid ik leef het léven, ik leef in verlangen in kleuring van het pad waar mijn geest mee geplaveid is observerend de volheid van mijn bestaan waar soms stukjes afspringen in golflengtes van mijn onwetendheid vallend…

Als een druppel valt in een grote lege plas dan is er plots weer roering en valt de stilte weg.…

kinderen spelen met jong verworven idealen nog niet klaar delen groeien tot meer wezen blozen zonlicht in elkaar een accordeon weerklinkt laat de buren muren breken tot een tuin die voelen zingt stemmig zonder dat er echt iets spreekt of het moet de lente wezen die de zomer in zich leegt rustig zit ik in mezelf te wachten…

Emotie wordt doodverklaard Door normen uit de rede Gevoelige waarden leggen Het loodje Hoe druist mijn teer gevoel In tegen het bruut combineren Van waarden en normen In één adem en een droge zin Hoe huilt het onbegrepene Zich door het gevoelig kind Dat telkens wordt gestoord Van het rationele woord Dat heel beredeneerd Als was er…

hij is de uitkomst een voorliefdeman van zijn cortex op het podium in de schijnwerpers waar elke rekensom ontaardt in zinnen uitgebraakte kramerij verdoemd te verdwijnen tijdens reeds de eerste minuut uit het geheugen zijner publiek geen één plus één leidt bij hem tot twee slachtig als hij is blijft hij delen en verkleinen vermeerderen…

De wapens neer Gewonnen met een bijsmaak Bloed aan een speerpunt Geen eer Geen klinkende glazen Een behaalde levenstaak? Betalen met gelijke munt Vanwaar is de aftocht geblazen? De wereld hoorde toch aan de voeten Was niet elk schot raak? Had het anders gekund? Toch eens in de geschiedenis wroeten…

Woorden waarin we woonden werden leeg en oud enkel nog de daden blijven ons behoud. Ze zijn meerstemmig en niet steeds van glas en nooit komt er een morgen zoals die gisteren was. De vogels zullen fluiten ook al kort de dag en schuiven wolken voor de zon en is er wee en ach. Bedenk dat heel klein bestaan een druppel is in d'oceaan…

de wetenschap drijft hem voorbij elke gekende grens waar herfstbladeren niet echt hun kleuren hoeven te verliezen noch hun stammen te verlaten zijn chemie creëert elke situatie die de natuur vergat te voorzien hij is schepper als in Van Dale uit ieder niets wel iets blijft hij zijn pad betreden soms verwijt men hem de zonde van de heuristiek…

de perceptie is alles het hoogste goed voor wie en waarom wordt nooit uitgelegd dat is voor de intellectueel de minstreel, de cultureel attaché, die zijn wagentje hangt aan hij die dan en daar het hoogste woord mag voeren alles is immers attitude het gebaar het verhaal de geste een indigestie voor de sukkelbarbaar die te weinig heeft…

het onwelgekomen inzicht wentelt zich telkens een nieuw beeld zich aandient met het genot van een knorrend varken in het eigen kleine slijkgelijk overboord, die oude gedachten dat was maar 'Spielerei' naar de gaskamers ermee hier is 'die neue Armee' de rest, weg ermee, away want is hij niet meertalig? intern brandt het dof en ook…

de tijd rekt dagen laat seizoenen op elkaar van mijn jeugd naar ouddom rijken zo grijs haar de wind doet strijken tot een stil verloren herfst gebaar aanschouw ik jaren voor de kachel vonken starend naar veel meer vlammen die niet willen doven die mij nog in groei beloven naar een zomers roodvol wederkeer…

Ben ik dat kind, dat speelse ding of ben ik heel serieus? Wat is een boom: slechts takken nu of rijk getooid met loof? Ieder moment is alles weer anders. Panta rhei.…

De roos is uitgebloeid En haar geur verloren Flonkerend rood nu bruin Verradend haar eerzame leeftijd Een tijdsmoment in kleur Toont ons schoonheid van weleer En weerspiegelt het onherroepelijke…

Ik vlucht in wegen die doordrongen zijn van angst en hou mij vast aan dat wat onbeschreven lijkt te zijn. Toch is alles al beschreven en al is dat niet het geval dan is het vaak al wel bedacht in hersenspinsels. Fantasie is een groot woord het gaat verder in dimensie verder dan de derde want met gevoel kom je er niet.…

weet een dichte deur kan op slot zijn maar ook los probeer het maar eens net als bij het mensenhart doe een poging, raak het aan…

ik vier de verandering de eigenheid van continenten op voorhand naast een houten palissade het korrelig zweven van een ballon een uitgetelde zon op zich komt u ook uw glas klinkt alvast uw antwoord hangt als een avond in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar de knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen…

voor me, gemakshalve ophopen van, wat zo vredig aan mij de toeschouwer lijkt hoe je ook probeert de wind blaast alles maar neemt slechts tijdelijk het blinde vertrouwen in jou dat ik fluisterend nodig heb ik waaier, gelukkig draagt de wind enkele richting een zekere vergankelijkheid mee…

in het geheim van leven en dood past elke sleutel diep in alles en niets schrijf ik dan stilte of een lied als adem loopt in alle sloten door ieders naam en engelenweg misschien wordt leegte overeind gehouden of spreekt liefde in het tere vlees leven kiest dood dood het leven het is waar jij en ik naar oud gebruik onze…

Magie wat is dat? Een vies beest Dat alleen maar kindjes opeet Of een heks Met een bezem Misschien is het wel gewoon een vallende ster het is in ieder geval iets raars maar toch bijzonder…

Als haat en venijn elkaar ontmoeten Creëren zij arrogantie naar hartenlust Maakt hen niet uit wanneer of bij wie Als de genegenheid maar wordt geblust Gebruikmakend van die glitter en glamour Misbruikt zij haar gekregen schoonheid Profilerend als een verderfelijke goedkope hoer…

Als een model kijk ik naar de wereld en denk zie mij dan! wil je dit ook? koop het dan! Het geld rolt mijn richting uit terwijl mijn huid rimpelt. Een model der verslavingen, te weinig slaap schoonheidsslaapjes. Wat is dan een model? Tja, kijk dan naar mij, schoenmaat 42. Dat is toch wel model-rechtvaardig.…

nat sloop tussen vochtig, aangeslagen misschien nevelig in, tussen kieren door beslagen zicht herkende ze vergeten spaanders, niet meer nat was het onze tijd, wasemend gedruppeld nu in nerven van een vroegere inhoud, prikkend vocht vermengd droog…

Kan je het aan dat sluiers scheuren, een nieuwe wereld openbreekt? Kan je de lichtgloed wel verdragen, het vuur dat hevig brandt en steekt, of blijf je liever veilig wonen in 't huis dat 's avonds luiken sluit en waar je heel vertrouwde dingen telkens weer vindt? Durf je nog kijken met de ogen van het kind dat alles nieuw ziet en de daagse…

Waarom zo traag gelijk een winterslaap Terwijl pas herfst en stortbuien slaan ruiten Waarom zo leeg als luchten blauw Terwijl blijkend blij en vol van menszijnde Hoeveel ik kan niet doe en zeg Omdat normaal en schijn moet schijnen Hoeveel ik denk en schrijf als dromer Liefst ver weg denkend gevonden zou willen Worden Het woord me achtervolgt…

Vanuit de wagen zag ik een vogel zwevend op de luchten en plots weer wiekend op zijn eigen kracht. Een beeld van wat het leven tot hiertoe voor me bracht: soms krijgen, onverdiend en onverwacht en dan weer zelf wat gevend. Zo leven mogen tussen de miljarden mensen die voor en na ons zullen komen, en even hier zijn, even maar en toch geroepen…

Zeg eens eerlijk Heb jij ooit een kikker in het water zien springen zonder afzet van de kant of een blad, of iets anders is hoe jij tussen mijn lakens ver- zeilde, opgestoken mijn binnenhaven ver- kende Geloof mij maar Al de eerste muggenlarf van miljoenen jaren geleden had het plan mij te steken net op dat ene plekje op mijn rug natuurlijk…

daar zijn soms woorden die beter niet onder de hamer op het aambeeld komen ofschoon er tal van ijzeren woorden lopen maar niet alle ijzer ook al is het heet dient gesmeed…

We zullen zacht, zo zinloos zwijgen bij het zuchtend hijgen van een mens die sterft: te vele vragen voor wie wijsheid derft. Vergleden dagen trekken ras voorbij de leegte loenst in lonkend jaargetij. Beduusd en donker denken we de herfst van dood, van leven weg, maar diep gekerfd van binnen in ons zelf beseffen wij : we moeten zacht…

We kijken allen van binnenuit naar buiten Zetten ons oordeel af Door met kracht de deur te sluiten Kijken door andermans ogen volgt niet door een straf Vind rust voor je woede gaat uiten Door geweten versterkt vergeven, is niet laf Wens niet te ontvangen wat je de ander gaf Er komt een dag dat we op ons zelf stuiten Geen actie is ook een…

hij is toe aan een uitdaging na maandenlang elke dag dezelfde als ervoor en erna rusten op plots gekomen lauweren werd het niets hem ineens teveel bergen beklimmen wil hij zonder zuurstofmasker de diepste zeeën verkennen een duik nemen in de ziel van het wezen dat hem stuurt en op drift heeft achtergelaten voorlopig schrijft hij plannen…