Alle inzendingen over emoties

Ja hier is het mooi kijk omhoog al die witte wolkjes op de vlucht naar Egypte weet je toch in de bijbel lees het vlug…

een profetie spreekt! zelden laag voor laag stroomt luchtig denken de ketting vast aan je zaag je zal winnen en verliezen bolwerk volgepompt met soul klootzakken gooit men voor de kiezen. hard gelach, en door blauw saffier leent tijdlijn in een mijn diep gelegen gespeend tis nie van zijn en de inbreker weet zeker drink uit glas…

de stilte suist in mijn oren als een monotoon piepsignaal de halve wereld rust terwijl mijn brein blijft draaien als een op hol geslagen computer ik wil rust maar de rust vindt me niet waar is de "uit" knop?…

De oogst geschoren een overschot aan rozen driftig in de knop tamme kastanjes hazelaars in volle dracht en al die noten peren hangen zwaar en appelen die blozen abrikozen ook een drink in de zon een roman van Foenkinos Délicatesse denkend aan Parijs al een tijdje geleden een haiku van mij…

het zijn maakt veel lawaai het rijdt over me heen als een goederentrein zo midden in de nacht het legt me lam ik wacht op de zon daar aan de overkant vol ongeduld snak ik naar lichtheid zonder treinsporen…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. kijk nu nog even naar het blauw dat…

Antonius leidt nog steeds: ik zoek maar vind de weg rond brokken zelfverlies elk stukje “toen” van jou- mama, verkies en koester ik in rijtjes stil geluk zie ik stukjes levensles, beschreven op een vingerhoed vol kleur jouw wereldreis groter niet maar ook niet kleiner dan de wijs van liefde die er is zo rijk is mijn gemis…

iedereen onderweg ieder voor zich iedere minuut telt zwijgende blikken ik ben onderweg ik zit op de trein en kijk door het raam naar herinneringen peinzend aan wie ik nu ben hoe alles veranderd is wat ik nu zeggen moet ik ben onderweg onderweg in mijn gedachten…

ik probeer in de schaduw jouw donker te kruipen uit het licht van de sterren om iets te kunnen ontrafelen van de woorden, dat te voelen waarin jij gevangen zit * ik wil in jouw wereld wonen de plekjes leren kennen waar de zon de diepte raakt samen ademhalen in het blauw vechten tegen het zwart zuchten onder de maan naast jouw…

Jonge en oude kazen liggen er voor het grijpen en broodjes daarbij kopen als was het om te stelen…

Dat moet je hele leven lang aan je toekomst, je geluk Hoe je ook je best doet heel vaak gaat 't stuk Daarin speelt vooral vertrouwen een hele grote rol Zonder dat houden we het meestal niet lang vol Praten, hopen tegen beter weten in kom je er al snel achter Het heeft allemaal geen zin dus het nu maar opgegeven Hopend op een beter…

Dit is een mooie tijd spinnen en slakken in mijn tuin rozen bloeien volmondig…

feowb…

In lichtend spoor langs rechte wegen gedroomd geluk gevonden leven langs lijnen van verheven banen niet slechts het licht ook duistere tijden gaven mijn zijn in schaduw aan.…

Zoek het hart in mijn woorden kleed ze uit tot op het bot hoor de klanken in akkoorden van stemmingen die men vond en verdwenen in het heden in donkere ongeploegde grond laat ze als ongerepte zaden kiemen in een vrije lucht tot ze vele vruchten dragen naar een toekomst in het licht waarin ze verleden niet schuwen maar zich vormen tot gedicht…

Hoop doet leven en er is leven na de dood, maar toch doe ik 't als het kan even, bij leven!…

Mijn pen hangt al even aan de wolken daar zij woorden niet vinden kan Inspiratie lijkt opgeborgen zelfs verdrongen dieper dan zichtbaar is het diepe zuchten van ongedurigheid en gemis blijft 't wachten lange dagen, korte nachten tot 't magische weer daar is…

Na jarenlang in het duffe ruim te hebben gezeten Met Maleizen, Tamils en Chinezen, een vreemde mix Deed, eenmaal weer op het dek gelaten De zilte zeelucht mij vrijwel niks, Met de terugkeer naar het vaderland Zijn groene weiden en witte wolken was ik vroeger kinderlijk blij Maar nu maakt het weerzien van de blonde duinen Dat ik slechts bitter…

Ik wou dat ik ‘t wist wat er in je speelde dat jij je hele verhaal naar mij mailde Ik nodig je uit te praten over pijnlijke gaten het lege gevoel het beoogde doel laten we naar elkaar luisteren in stilte eren de veelvoud ervaren van rustiger meren in dat zelfde schuitje…

De wollige wolken aan de lucht geven precies mijn hoofd aan, mijn hoofd is wollig, met dit verschil dat er geen windje door mijn hoofd waaien kan, om de wolligheid te laten versluieren en vervolgens te laten verdwijnen.…

treur je nog om toen en kijk je om over schouders van een ver verleden je kende dit sterven niet je was geen kind van deze tijd al streel je mijn ziel met weifelend tastende vingers van weemoed en woel je mijn dagen het geeft niet ik ben altijd al een kind van vreemde oases geweest…

ik loop deze dagen door de geest van een getraliede cel gevuld met dove oren doch met leegte het meest verwijl in het gewicht van een aangekleed skelet ogen op niets gericht, een ongeschreven wet, die verdwalen in een vergezicht van water en brood dat sprakeloosheid als horizon kent het is de wederkerige schaduw waar binnen…

nu dageraad haar sluiers licht de rondgang door mijn nacht heeft afgesloten met de vochtige oogopslag van zonnedauw wil ik gauw de avond terug een rilling langs mijn rug laat spoorslags zeven rozen achter en de indruk van wat ooit zo rotsvast in mijn leven lag…

over mijlenverre bossen zong een waterdichte zwaan zijn vleugellied voor altijd vrij in zijn gewassen ziel voor de avond viel was er een brief hij rustte argeloos in tijd, vergeten tussen zwervend stof en de grief van oude woorden maar de morgen bracht verloren oorden binnen ander nieuws nog voor haar adem ouder werd vertelde ze…

Ik weet niet hoe het komt maar 'k heb iets met rozen dit jaar ik bekijk ze ik verzorg ze ik buk mij om iets op te rapen twee grote slakken kleven aan elkaar ik denk aan vroeger hoe mijn kinderen in de Eifel op de trappen van Haus Burgblick met slakken speelden er liep een kriebel door mijn haar…

meedogenloos heeft de storm na de stilte toegeslagen zich vastgezet als scherpe nagels in de kern van de onrust waar angst een kloof slaat tussen lichaam en brein totdat het weer opklaart…

Vang die droom na dit monnikenleven. Het is nu of nooit!…

Soms zou ik even pauze willen Het nu-even-niet Een beetje rust, bijkomen Bekomen van verdriet Maar de wereld wacht niet op mij De tijd die gaat Werken, eten, leven, Je moet mee op de maat Mee in de rij Mee met de dag... ... Ik sta liever even stil Als dat mag…

Jouw menselijke ziel in versteende emoties innerlijk bezworen, samengekomen tijdloos in herinneringen beschreven in brieven als in boeken vergeten voor nazaten achter horizon en ochtendlente naast het sterfbed van verlangen in een oeverloos denken zonder heimwee of dromen vergezeld door witte rozen jouw laatste reis naar doodse stilte…

Ik treur om vergane tijden, die niet meer terug komen, ik treur om verlorenen die er niet meer zijn, ik treur om de jaren die voorbij zijn en nooit meer terugkeren, ik treur om al die nutteloze acties met zoveel doden tot gevolg, ik treur, omdat er een vader zijn kind liet sterven, vergat het af te geven op de crèche, ik treur, maar…