Alle inzendingen over partner

Je lijf een beetje ouder, je geest soms wat verward. Maar het zien blijft hetzelfde, want dat doe je met je hart.…

Aan de andere kant van het water Zie jij een man In zijn hand heeft hij jouw dromen Met zijn andere gebaart hij Kom maar Met twee jonge benen Sta je nog in een grond Die in een jeugd vol stenen Zijn oorsprong vond Zorgen, denken Verzachten, vullen Voor de ander, voor de ander Jezelf niet zijn Voor de ander Om hem te doen geloven…

haar geschoeide voeten breken het dode hout een tweede maal naar de verdoemenis mijn laatste klacht vervloekt de schaduw die behoedzaam haar trage tred hardnekkig volgt elke schim omlaag geworpen door het maanlicht jaagt de huiver en het bloed omhoog zo blijft zij in kringen toeven waar het heden steeds verleden tijd omschrijft…

een volmaakte vorm een bol zelfs als een mens zo wordt geen boven- geen onderkant geen voor en geen achter zelfs geen opzij ik rol met jou langs de grachten op de stoep jij neuriet een jeugdig liedje dat in jou steeds langer wordt en ik zing voluit met je mee…

laat me in je armen slapen even van de wereld weg om mijn gedachten bij elkaar te rapen over wat je hebt gezegd mijn hoofd tegen je borst je armen om me heen ik wil het kloppen voelen de stilte maakt me zo alleen ik denk nu niet aan morgen dan zijn je handen weg je gaat uit mij vertrekken ik voel je als een lege plek je woonde in…

voor Wiske 'Mijn ogen zijn mooier dan de jouwe' - onder dromerig losknopen van haar argeloos opgehoeste fonkelende beuzeling! Ongedwongener dan op je trouwdag klink je, dagdagelijks naakt nog steeds als onder ede staand, in de verwelking die je toekomt zo terloops natuurlijk als kleding die van schouders glijdt een voor de lang te gane…

Vrouw werd zij, aan hem verbonden een bink was hij, heel stoer en sterk gedwee ondersteunde ze in zijn werk zij leek als om zijn vinger gewonden De betrekkingen liet hij zijn eega over zo dacht hij al haar vrijheid te beletten en kon hij de bloemetjes buiten zetten naast pooier bleek hij een handig lover Jarenlang moest hij de nachten kunnen…

Vertrouw op je vermogen om daarheen te zweven waar geen planeet je bindt vallende sterren zijn overal Wensen zijn ogenblikkelijk gemaakt gelijkertijd denk jij, denk ik dezelfde zin in ons bestaan in dezelfde seconde ontwaakt Wij glimlachen elkaar aan het is tijd wij moeten gaan…

zacht streel ik je huid zonder geluid hoor ik je woorden uit de stilte van vroeger de valse accoorden van muziek die niet klonk geen toon die vibreerde wat je ook probeerde je ziel ging altijd op slot gesloten door pressie barricades van agressie alle gevoel ging kapot hij jatte je vrijheid de trouw aan jezelf ondergroef…

Bedriegen zit jou in het bloed Daar kun je niets aan doen Je bedoelt het altijd goed En dat een kus eindigt in gezoen overgaat in geslachtsverkeer komt omdat je houdt van meer en slechts één enkele keer met dezelfde persoon Zo ben jij dat gewoon…

Het zijn de striemen in haar onderhuid die zich verdiepen doorzichtig rood een breuklijn laten voelen Dat zij lelijk is met ook een sinaasappelhuid dat jij haar kent zelfs haar naakte vel haar binnenkant puur natuur met jouw ogen proevende mond Het is allemaal van mij al is het maar geleend Zij is het die mij breekbaar teder maakt…

Het kan haast niet dat ik die nooit van zachtheid blijk kon geven zoveel tederheden voor je voel die telkens uit mij te voorschijn lopen als stroompjes water van de regen Hoe je stem nooit zweeg windorgels bedwong en mij met een schittering in je ogen pijnlijk wees op de leegte van een hart dat geen liefde kent…

De zomer breekt het jaar in rondborstige dagen die al hun karigheid hebben afgelegd. Klaar voor hoogtij en onbescheidenheid De nacht geslonken tot een slanke maansikkel transparant cellofaan waarin ik de uren wikkel Zo ijl en flinterdun de overgangen de laatste stralen kussen al het schemerlicht van de volgende morgen en het verse vergezicht…

hier en daar, jij en ik gisteren en morgen gekend we deelden hetzelfde moment maken ons andere zorgen snoepvrouw, blote delen geluk schuilt in de hoeken van suikermoleculen en op rode, rubberen nippeltongen dus dansten we maar de pijn weg uit onze harten, plakkerig de buiken dicht tegen elkaar…

Vanmorgen vroeg eindelijk koel genoeg om te gaan slapen, helaas de paarden trappelden van ongeduld hinnikten om aandacht en om jou Hoe jij in dromen omgegaan was met de hitte van de nacht De wekker die om zes rinkelde Je wakker werd, zorgvuldig zandstof uit je gedachten klopte zomaar naar me keek, aan me dacht een hand uitstak en je beheerste…

dat de tijd stolt, mineraliseert wegrolt van ons als een sjoelsteen omvalt en verder schuift over een glimmende baan bestrooid met talk het eind is niet in zicht houden wij tussen onze vingers daarmee masseren wij elkaar de handen soepel…

Het druppelt en klinkt kalm de stem van mijn binnenste goede mens zeldzaam schoon en teder bezit ik je Nu spreken we met rauwe tongen woorden die voor niemand bedoeld zijn rollen als knikkers van een houten trap verdwijnen in echo niemand te beschuldigen niemand te vergeven de enige waarheid is alles is een leugen Weet je dat als…

Het mozaïek van jouw gelaat met vormen en kleur door de late woestijnwind geschapen Waarvan er slechts één bestaat met door de luwte aangespoorde lome lijntjes rond de slapen Ik ken de kuiltjes en de schaduw de gouden glans en ook de bron van tranen die het zo polijstten Ik zag fluwelen ogen nimmer ruw ook niet toen de storm begon en…

Samen verliefd en samen gekomen Enkel verdrietig, de passie is vrij Samen geslapen en samen de dromen Tranen gedroogd voor 'k weer iets zeg Gelukkig zijn zij, zei de één tot de ander Verdriet in de kiem toen gesmoord Denk nou maar niet dat ik dus verander Wijzig verandering, heb ik dus gehoord Hoewel dus sterren ineens kunnen vallen Belanden…

Kan ik uitleggen Dat ik niet wil Zoals jij geeft Zoveel liefde Gedogend oog Een hand die heelt Van dwang ontdaan Kan ik uitleggen Dat ik niet weet Hoever te gaan Hoe vluchten voor Verborgen ik Strijd om bestaan Kan ik uitleggen Dat ik niet vraag Naar welkom zijn Diep in mijzelf Met geen idee Geen plicht geen pijn -------------…

Soms wou ik dat ik je even uit kon zetten ook al is het maar voor even zodat ik ook eens wat zeggen kan en dat je mij eens aandacht zult geven. Jij hebt altijd het hoogste woord luisteren is niet je sterkste kant je klept en ratelt maar door jouw verhaal heeft altijd d' overhand. Zat er maar een sleuteltje in jou dan liet ik je even stoppen…

Soms zien haar ogen hetzelfde als hij een huis op het platteland met een tuin eromheen. Een man die uien snijdt voor het eten, een vrouw die tussendoor nog even haar moeder belt. Dan horen haar oren hetzelfde als hij muziek van Chopin en Bach. Kinderstemmen die ruzie-achtig klinken stenen die kletteren als hagelstenen op de dakpannen van…

Ik zie je, door mijn gekleurde bril. Ik ruik je, zoals ik alleen maar wil. Ik voel je, zoals ik alleen je maar voelen kan. Daarom ben je ook mijn maatje, mijn mopperkont, MIJN MAN!…

Hoe groot jouw dieperik is minstens zo groot als die van mij leer ik steeds meer bevatten Daar waart een lichtje rond op zoek naar jou, verscholen verdwaald in schelpen duisternis Jij vat het lichtje aan sluit het voorgoed in zodat over duizend jaar een parel verschijnt in het hart ons stralen van een nieuwe maan…

Zij trekt het licht als een mantel aan zo gracieus en met een vanzelfsprekendheid van het ‘s morgens opstaan met een grandeur gevangen in verlegenheid onbekend met de glans van het ritueel laat ze niets van de verbeelding heel Elke stap straalt verstrooiend zicht op de gestolde beweging die haar deinen schalks verlicht vergeten of ze kwam…

vandaag kocht ik een kroontjespen verguld dat ze zilver kon schrijven, maar steeds als ik jouw naam neerpen blijkt het goud met geen pen te beschrijven…

Ik droomde je, zo nu en dan, tussen de bedrijvigheden door, maar telkens weer ontglipte je, of was een ander me weer voor. Wensen deed ik, reeds zoveel, in putten en aan fonteinen, maar nooit kwam jij in mijn buurt, of maakte ik jou de mijne. Misschien eens ooit, wie weet, breek jij die betovering, want tot vandaag blijf jij steeds, mijn…

Mogelijk dat ik verander Het kan zijn dat dat gebeurt Dat mijn wereld groter groeit En mijn beeldvorming verkleurt Jij en ik Wij blijven samen Maar misschien verander jij Jij ontstijgt en ik ontglij Jij als mens veel sneller groeit Meer voeding krijgt zo zonder mij Waarschijnlijk dat je dan ook gaat Mij verdrinkend in verdriet Niets…

ze zegt het met een kus zo fluisterstil dat niemand weet wie zij was of is dat spreekt zij later uit een foto moet nog gemaakt zij stuurt dat zelf in een gedicht dat raakt het landschap trekt de hemel onstuitbaar aan met windkracht twaalf het doet de luchten vluchten wolkensluiers van de maan…

ik zag je in de spiegel achter me ik lachte, je verdween slechts mijn gezicht met ogen vol herinnering staarde me aan ik fluisterde je naam je echode gedachten kwam zomaar naast me staan je deed me gloeien was me aan het boeien met je blik in spiegelbeeld ik heb je losgescheurd uit mijn verleden, de pijn is nu gelijk verdeeld…