Alle inzendingen over partner

Ze zitten maar, en spreken niet. Zo tegenover elkaar. De een die ziet de ander niet. Ze spreken ieder hun eigen taal. En toch, begrijpen ze, als de een een oog opslaat, waar het precies om gaat.…

Vandaag is dag van heimwee naar verloren dingen, mensen ben ik mezelf te veel in wachten op elkaar omdat wij niet zonder kunnen als limonade gazeuse die niet zonder koolzuur (de belletjes) en de rode kleur (bessen) kan Ik werd wakker met jouw handen op mijn ogen en je lag achter mij zag de schuine bovenkootjes van je pinken, keek in…

Het is voor ons van belang dat alles vervalt tot stof terwijl ik bij de wadi´s zong in fata morgana´s voor jou bestond, geen droom of vreugde zeker geen geluk of zaligheid Ik beitel herinnering in jou uit opdat je mij zult gedenken regels die galmend versterven en tevens ogen, die angstig sluiten om dat kransje ijzer van roestvrij staal…

Als je steeds maar denkt, dat alles gaat zoals het moet. En verder geen aandacht schenkt, aan wat je partner doet. Ben je steeds weer bezig, met de dagdagelijkse dingen. En de passie lijkt afwezig, kinderen die rond je springen. Neem dan toch even de tijd, om elkaar eens vast te houden. Anders raak je misschien kwijt, wat jullie samen…

Brussel is een koud, mishandeld huis Het waait hard om de hoge gebouwen giert om de spoordijk heen van ´gare midi central et nord´. De regen valt in vlagen Bij het eten zitten we naast elkaar wisselen babyfoto´s uit. Een moeder is geslingerd tussen man en kind neemt geen besluiten. Een vader is een onbehouwen vent, onzeker met zijn lange…

Je lijkt ineens zo rood vannacht zelfs onverbloemd beschaamd vannacht zo openlijk van stuk gebracht Denk je dat je vallen zal? Je schrijft op het gedroomde meer waar zand je diepste waarheid leest Verwijten spoelen monddood aan verdronken in je vloed van woorden Je telt van nul tot éénmiljard Maar welke nullen tel je dan? Zet mij,…

ik wist het niet dat ik iemand zo kon missen een vis het water een vogel de wijde lucht adem happend naar jou zwevend op de thermiek die met jou en mij opeens ontstond jouw vingers verknoopt met die van mij wie van ons twee hakt hen het eerste door en valt als Icarus in een van god en mens verlaten zee als eerste of zullen wij ook…

vragend geen antwoord starend geen blik wat moet ik wat kan ik doen? "koffie zetten" zegt ie…

Jaren van lief en leed deelden ze samen, beloofden elkaar trouw tot aan het graf, leefden ten volle, namen wat het leven gaf tot in haar denken lelijke hiaten kwamen. Omwille van de rust zegt hij nu dikwijls ja en amen. Zij vindt zijn zorgzaamheid bemoeizucht, straf, scheldt, moppert, protesteert en blaft hem af. Voor haar gedrag kan hij…

Het lichtje dat ik in je ogen zie, weerkaatst zich bijna tot in m'n ziel, één blik is genoeg. We begrijpen elkaar zonder woorden. Hoe komt het toch, zouden we bij elkaar horen?…

Een kus die het hart niet raakt, verveelt alleen de mond. Een kus die het hart wel raakt, gaat heel je lichaam rond. Een kus die je geliefde je gaf, blijft je na tot in het graf.…

De grote oorlog die we voerden – al wisten we niet waarom – was het bewijs van onze liefde, even onsterfelijk als de veldslag. Want we deden nog de moeite elkaar te overtuigen; slechts zwijgzame onverschilligheid had ons kunnen doden niet de grote oorlog…

Soms stel ik me voor dat ik je echt ontmoet Een rosse bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen…

Mijn Maatje, betrouwbaar, als een rots in de branding. Niet altijd denk ik zo, schieten we beiden in de brand. Klaart de lucht weer lekker op, is er niks meer aan de hand. Daarom blijft ons schip zeewaardig, kan het menige storm trotseren. En wat een ánder daar van vindt, ach, wat kan het ons ook déren. We weten wat we aan elkaar…

Ik heb veel spijt van dingen dingen die ik deed de dingen die jij merkte maar ook die jij niet weet. De spijt die ik hier nu voor voel die steekt mij in het hart een naar gevoel vanbinnen van spijt maar ook van smart. Ik wil dit tot jou zeggen het liefste keer op keer maar ach dat is te laat nu jij luistert al niet meer.…

Als ik dat kale koppie zie, Denk ik vaak vol melancholie, Even nog aan vroeger terug. Want de jaren vliegen,gaan veel te vlug. Het werken is over, dat is voorbij. Tijd is er genoeg, want we zijn vrij. De liefde van vroeger is nog altijd aanwezig. Maar het houd ons niet meer ieder uur bezig Ik ken mijn maatje nu al dertig jaar, Behoorlijk…

messen blinken staal kaatst woorden die raken zonder zichtbaar te vermoorden werpen met venijn een blik vol haat haar krijg je wel klein want je kent geen maat achteloos punt je de roos, naast het trillende lemmet bidt zij wanhopig haar gebed je hebt het mes er in gezet, het zal snijden, zonder bloed is er geen scheiden…

Het leven duurt zo lang om jou te ontdekken Wat weten golven van zijn wat weet aarde van mijn zicht een bijziend, tranend oog Aangetrokken door jouw vuur beloofde het warmte en licht In de koude duisternis ligt sinteling van jou en mij wachtend om uit elkaar jij en ik, van ons besmet te zijn…

haar uitgeraasde golven baren nog nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel…

enkel de zoute zeewind proeft nog van de lagen ooit nog witte verfdagen en maakt haar onbemind hij slaat haar nog af en toe de blinden in het aangezicht ze huivert dan de vensters open tot alles in haar voegen kraakt anders is er niets dat haar nog raakt haar jaren zijn al lang verlopen…

geraniums verbleken als hij er lang naar kijkt potten verdroogde aarde dat van de randen wijkt zij had ze nog gekocht en water willen geven maar was daarmee gestopt zoals zij deed met leven haar bril nog op het kastje haar breiwerk op haar stoel patroon zat enkel in haar hoofd het geeft een vreemd gevoel dat hij die trui nooit dragen zal…

Mijn lieve man, hij snurkt met ongelofelijke kracht zittend, liggend of gehurkt 't is een orkest elke nacht. Dàn hoor je een trompet, bastrombone of cimbaal en denkt, dat kan nog nèt maar het is niet normaal. Hij kan zich laten opereren door een snurkende chirurg maar is bang voor de heren en wacht tot ìk hem wurg.…

Teder, pakt hij het op, houdt het vast als was het een pasgeboren kind. Z'n handen passen eromheen, of ze voor elkaar geschapen zijn. Of hij er aan toe was, dat weet geen mens, maar vanaf dat ie thuiskwam, had ie maar één wens. Die brulde hij door het huis. Geef me nou toch koffie anders ben ik geen méns! Nou zit hij daar stil…

Laat me met rust laat me even alleen wil niet dat je me kust m'n hart voelt als steen. Je aanraking irriteert dat wat je nooit zei heeft me bezeerd toe, laat me even vrij. Kan je blik niet verdragen een omhelzing niet aan wil je me behagen laat me dan nu even gaan.…

Als praten niet meer kan... als "zien" niet meer lukt... en "voelen" ben je kwijt... hoe arm ben je dan? Als je niks meer te zeggen hebt... als je nooit meer lief kunt zijn... Maar als je werkelijk van me houdt... dan deel je me je zorgen mee... dan zeg je me, wat je benauwd... De last wordt lichter als je hem deelt... probeer 't maar…

Leg het me maar uit Net voor ik naar bed ga In mijn dromen wordt alles weer verwerkt Als ik morgen fris en monter opsta Jou wakker kus Heb jij niets aan mij gemerkt Er moet toch een manier zijn Om het te vertellen Alles wat je bezig houdt Angsten, twijfels, vrees Hoe pijnlijk ook Je moet het me wel zeggen Omdat ik geen gedachten lees…

Zagen zagen wiede wiede wagen, m'n vent ligt naast me in bed, een heel bos om te zagen, ik lig ernaast, ben wakker vanzelf, blijf maar liggen tellen 908, 909, 910, 911... Helpen doet 't niet, dus doe ik maar net als altijd, pak m'n kussen en verdwijn naar 't logeerbed!…

Ik ben niet de kruising waar jij naar zoekt... En zou dit ook niet willen ..... Ben mezelf en doe m,n best zo is het als ik leef... Ik kom niet ver en haal dingen uit verhalen.... Zo maak ik mijn reis... Zet verhalen op papier en lees wat daar van overbleef.... Dat het rijmt en soms ook dicht.. Is niet te geloven... Leg gevoelens in de woorden…

Nee, ik ben niet zielig Maar ook niet tevree Want alleen zijn is niet alles En het valt niet altijd mee Ik mis een schouderklopje een knipoogje naar mij en een arm ook om mijn schouder Ik van hem en hij van mij Zonder partner door het leven Ook geen maatje om me heen Ja, ik was ooit met z,n tweeën Maar toen voelde ik me ook alleen!!!…

Jij bent mijn armen ik ben jouw benen Jij bent mijn geheugen, dat is bij mij "soms" verdwenen, jij stoot je tenen, ik lig in een deuk, daarom blijft onze relatie zo verschrikkelijk LEUK!…