Alle inzendingen over psychologie

Kom eens hier, luister heel even. Vandaag begint, de rest van je leven. Zie gisteren, als leermoment. Het vormde je, tot wie je bent. Verleden tijd, dat is voorbij. Nu is nu, en dit ben jij!…

ik draag dit gedicht in stilte als woning ongeschikt door scheefgroei leunen woorden tegen de tafel waaraan ik bid geef mij stenen lippen of breek het spiegelglas de dood kan geen daken vlechten met gebroken zwaluwveren…

ik stond daar en sprak zo maar woorden die kwamen ze bliezen zich gewoon naar buiten iets wat ik niet had bedacht en zeker niet na kon fluiten ze klommen kennelijk omhoog kaatsten in het licht van ogen; de echo van jouw ruimte ik doe maar wat laat gaan dat komt voel me niet bedrogen jij wel?…

schuif maat schuif met je maat over de epochen meet de afstand afgelegd en schat wat komt kleur sierlijk alle delen van de regenboog in het betoog dat je zal houden over dat wat was tuur op je kompas voor richting in de tijd en voed de hoop op weer een nieuwe tijd tot je kleuren verdoffen en je weer met een griffel de zaken wit…

steeds dieper beweegt de tijd het gedicht in mij verder reikend dan het hobbelige spoor op mijn hand ik bekleed witte vlakken met eindeloos geduld terwijl het licht de trouwe minnaar in naamloze ogen vangt mijn stem raakt de nacht sneeuwt sterren uit hun lange baan toch laat ik hem vreemd in mijn adem bewegen en wanneer…

ga maar staan denk ik daar waar rozen mijn kwetsbaarheid ontwaren ik, die nog steeds ontvankelijkheid zoek en haar, al is het ondoenlijk, tracht te bewaren mijn woorden kennen geringe, sobere klanken deze bloemen vertellen zelf wel, in geuren en kleuren, van schenkende bladeren gekroond op goddelijke ranken…

ik heb een raam zonder sterren of zonder enige waarde van jou tot mij en woorden, woorden om te vertellen dat wat ik ben niet meer is tussen steen en wolken vond je mijn naam om m’n ziel te overtuigen de vorm van een open zicht en diep zo diep breken vingers de zomer alvorens die in mij kon dringen en leeg zo leeg wieg…

onlangs dus nog dicht bij het heden werd ik in een cel van zwijgen getrokken het was overmacht van buiten wellicht eigen onbewuste gedachten of gestorven gedrag wie zal het weten in elk geval zat ergens op mij een verdovend licht te wachten: een god of een duivel te lokken het uitzicht is mij derhalve ontnomen en kan slechts…

Bij kaarslicht in een donkere bodega realiseerde ik me op een avond dat er een bizarre waanzin achter haar wimpers brandde, na lang aandringen en diverse glazen Rioja vertelde ze me uiteindelijk van haar steeds wederkerende droom: ‘Een man met vreemde ogen, wit en glanzend als kiezelstenen, gooit met een vastberaden gezicht gouden honingraten…

Ik klamp mij vast aan rotsen Golven volgen elkaar op Zij zuigen en zij botsen Overspoelen met getob Ik kan voelen het gevaar Achter mij en om mij heen De angst dat ik beland, daar In het kolkende geween Het verdwijnt onder water Mijn zicht, mijn vingers voelen Nog steeds de stenen sater Ik begin te verkoelen Glad het enige houvast…

ik ween vaak binnenin misschien omdat mijn geboorte zwarte vlekken baarde zonder geluid rondom het geraamte van slapende tijd de dag verdroeg geen meisjesblikken of dronken gefluister in schreeuwerige gaten van lichtverlies de dood was elders in schroeiende ogen ik besta slechts uit karton…

Jij nam me mee de grenzen over, maar ik vind jou geen echte rover; al stal je wel mijn hart. Jij kon mij blindelings ontvoeren, mijn mond liet zich gewillig snoeren; verraderlijk verward. Langs zachtjes ingestreelde sporen ging ik jou steeds meer toebehoren; ik voel me nu je vrouw. Je armen houden mij gevangen, ik kan alleen nog maar…

Dolle Mina streed voor mondig baas in eigen buik er volgden golven vrouwen opkomend voor eigen rechten werkend aan assertiviteit het waren de genen nieren hoefden niet meer beproefd mannen knurften primitieven niet bij zinnen om te gerieven onbekwaam niet bij toeval of verlegenheid drift tot scoren ingebouwd tot last alleman macho omgang…

Wat ik je zeg is mijn woord. Wat jij hoort wordt verstoord door bijkleuring. Wat jij antwoordt wordt verstoord door mij-mering. Eigen spiegelbeeld, weerkaatst gefluister. Luister door de spiegel heen.…

de maan is weer weggegaan nu jij de stilte leeg naast het janken van de hond legt ik draag het gehuil uit armoede omdat mijn handen en ogen moe zijn en ik geen andere slaap kan vinden voor deze besmette dood doortrokken in de grond zinkt het braaksel naar zilte nachten zelfs de hond ligt aan mijn voeten overdag…

achter het vroeg gesloten raam bedrijf ik onverschillig de liefde met roestbruine windvlagen die dode vogels laten vallen tussen bewust verzwegen verzen het huis kreunt niet langer meer om de lege kamer, waar doden ’s avonds wederkeren om slapeloze nachten te vergezellen naar een koud beslagen vlakte de verte duizelt op mijn huid en ik…

je stilt dagen van winter en geeft me onwennige kinderogen bindt bitterheid aan alle lege uren nu dood sneeuwt op koude voeten de meisjesjurken, de lippen gedragen, ongelezen bij iedere gebroken vinger en nu het donkere huis de verte meet zie ik door muren heen de oude stenen in mijn te kleine bouwdoos jij kust me maar maakt…

het groen geloverte betovert haar, dwingt haar schoenen uit tot verbanning van voeten zonder glans en dan maar naakt te rusten in het park op vers gestreken grasmat haar toekomst te ontdekken een onwaarschijnlijkheid die leidt tot haar gelijk de professor zonder snor maar montuurloos bebrild de katalysator tot morgen bij het schouwen…

langzaam sterf ik in een huis dat wacht regen in de ramen ik poets de laatste dag hang wolken aan de nacht koud, steeds bleker de lippen achter glas ik praat nog over stenen en leg ze op mijn huid alsof de stilte slaapt in een verre dag na deze het is de hoogste tijd het regent op mijn mond buiten valt het raam…

Nooit hebben wij onze geest in kloven van `t sneeuw geworpen kennen dus ook de verrukking van zijn koude niet daarvoor willen wij niet heet genoeg als te lauw ontworpen wij kennen van de geest slechts vonken zien niet het aambeeld dat hij werkelijk is zwijgende blijft onze echte geest in de wreedaardigheid van zijn hamervonken liefde wordt…

een mistrouwig hart vol diepgevroren bitterheid gehouwen in het stenen gelaat de mond gestold in wrok in de ogen angst en haat het theater van beminnelijkheid uitgelopen en gesloten behoedzaam trachten woorden van liefde en genegenheid de ijzige hartenwereld te betreden waarin zij houvastloos verglijden nu die plots een gletsjer…

ooit overspoelden golven mij namen me mee, nu leef ik op de bodem van de zee wring zuurstof uit het water licht uit duisternis soms voel ik een trilling boven mij druppels keren terug naar huis volmaakte cirkels trekkend lossen ze op en worden één dan ga ik naar boven schep zilver van het water plak het op mijn huid met vloed spoel…

als er grind wordt gevoeld wanneer edelstenen zijn bedoeld tijdens mijn gesprek met jou, mag ik mij dan beklagen over het stille onbehagen over wat schitteren en klinken zou als geslepen bergkristallen die nu stukslaan op de wallen opgeworpen tegen het woord niet gezegd, door jou gehoord?…

voor een keer opende ik mijn ogen en liet mijn graf begroeien met een teder lijf lippen drukten zich op mijn open mond en enkel jouw stem deelde de stervende vogels in mij uren zochten alleen nog maar jou en alles dat ik in mezelf had verlaten ik wachtte op je woord maar iets werd terug niets; ik werd weer zoals voorheen…

Als er hoop gloort aan de horizon gloorde die dan niet vandaag? Dat wilde ik even weten dus stel ik deze vraag. Maar de horizon is zo ver weg, dus wil ik dat men me zegt dat de horizon helemaal zover niet is. Want als ik hem zo grijpen kan is de hoop nabij.. Niet dan?…

in de ziel verzwegen zo droom ik mijn dromen als verloren regen op een afgebroken twijg waar jij nooit zal komen of zeggen wat ik moet doen in het stille ongestoorde van mijn ware wezen de eenzaamheid vermoeit maar laat me klein en gebogen groeien aan de schaduwzijde van het toegetreden groen…

een autoped met veel te smalle wielen zich vast klievend in het mulle zand een bromtol die na een paar maal drukken zich zoemend bewoog in het rond maar slechts op bikkelharde ondergrond een tol uit een houten garenklos met een touwtje aan een stok door pappa lief gemaakt één dinky toy en een ouwe klomp maakten zijn wereld rond de onderkant…

je handen spelen een schaduw boven duinen en ik zie slechts woorden boven wolken zacht en dichtbij laat de wind ze liggen in dat ene uur van stilte wanneer je zand strooit over dode vissen en de maan doorheen de avondbranding hoe koud de nacht is in mijn buik een mond in overvloed maar ik hoor vogels wenen…

Mislukkingen en succes hadden Geen betekenis meer. Bewustzijn Maakte plaats voor vergetelheid Zij zijn het waard te vergeten Een diep-weggezakte herinnering Tientallen meters. Niet op te diepen Wraak, zonder twijfel terecht, zou Lijken als geurige wijn, warm en Stimulerend bij de eerste slok Na enkele flinke teugen echter, zou Blijken…

De goederentrein is als het leven, het aantal wagons, voortgetrokken door de locomotief vertegenwoordigen de bagage die de mens te verstouwen krijgt, met dit verschil: wanneer de trein op plaats van bestemming is, de wagons losgekoppeld en gelost, zijn ze leeg, echter de mens torst tot het eind toe de lading met zich mee.…