Alle inzendingen over filosofie

ik spring in het duister en schrijf je over alles wat ik niet weet alles dus want het gaat nu eenmaal over niet-weten vier dingen maken de sprong licht en draaglijk: 1. vanaf de maan gezien zijn we allen even groot 2. jij bent mijn medemens 3. de liefde is de eerste wet 4. de dood schrijft en streept…

Laten en rustig toezien, hoe alles wordt gedaan. Hoe harten blijven kloppen, terwijl wij mensen slapen, en doorgaan met bestaan. Luisteren naar de wind, die fluistert in de bomen, en ook wolken drijven laat. Zien hoe liefde wegen vindt, wanneer mensen leren laten, en toch het liefste blijven doen. Wij mensen menen hardnekkig, dat nietsdoen…

Is dit een droom Of realiteit Weet ik nog wie ik ben Of ben ik een pion van een spel Waarvan ik de regels niet ken Heb ik zelf nog de controle Of leef ik iemand anders leven Ik voel me zo alleen Zo verloren Dus maak me enkel wakker Als ik ergens anders ben In een wereld Waarin ik mijn leven zelf kan bepalen!…

Ik ga van de hak op de tak Maar als sneeuw voor de zon Ruim ik op Ruimt mijn huis op Ruimt mijn kop op Gooi ik weg Geef ik weg Ga ik wandelen En bewandel dan graag Het smalle pad!…

Totdat een scherf weet, dat hij uit glas bestaat, begrijpt hij helaas niet, dat hij niet kan breken. Een verloren stukje zoekt, totdat hij zijn puzzle vindt. Zo zoekt een gebroken mens, omdat hij zich eenzaam denkt. Totdat hij bij andersdenkenden, saamhorigheid ervaart.…

Het gieren van de tram in de bocht doet mij dikwijls denken aan het schuren van het mes op de steen van de scharenslijper maar het schuren van het mes op de steen van de scharenslijper breng ik nooit in verband met het gieren van de tram in de bocht. ------------------------------ uit: Gedichten 1938-1992.…

Ik denk overdag dat ik droom, ik droom 's nachts alsof ik zag: Was het 's nachts zo donker niet, en niet zo licht bij dag, 't ware lastig uit de droom van deze dromen te komen: Of mijn droom denken is, of mijn gedachten dromen!…

(hommage aan Kees Stip) Een wasbeer las in Krommenie René Descartes' filosofie: "Ik dacht", dacht hij, "en dus ik was, maar wat was was voor was was was?" Zo liep hij bij 't filosoferen de godganse dag te is-beren.…

laat maar komen laat maar gaan volg je dromen ga er achter aan wees niet bang volg de weg die het leven al lang voor je heeft gelegd vleugjes toeval heeft ze verstopt wat zich plotseling als jouw richtingaanwijzer ontpopt misschien val je maar ga weer staan en loop de weg af die het leven je laat gaan het leven immers bepaalt…

Een tuinman snoeide rozen in een gaarde, Gelegen in een duivengrijze streek, Het was opeens, dat hij de Dood ontwaarde, Die roerloos, spottend grijnzend naar hem keek. Zijn adem stokt, hij beeft en wordt zeer bleek, Zou graag nog toeven op de goede aarde, Die hem zo weinig zorgen baarde, Voor hem steeds mild en goedertieren bleek. Dan ijlt…

Wat zou gebeuren was er altijd al, volmaakt gespeld door een beker die stuk viel scherven waarin afdrukken van duimen het rilschrift van naalddunne takjes staan. Het is geen verhaal dat wij maakten maar iets wat er was en er is in de sporen van greppels en staanders en lang gedoofd houtvuur. Het hoefde alleen maar gevonden te worden.…

Leven is Beweging Leven verschaft Je ieder moment De vrijheid Nieuwe en andere Gedachten te denken Die de scheppers zijn Van een nieuwe levensvorm en persoonlijkheid…

Het leven is in me opgestegen vanaf de aarde tot de hemel Maar het raakt mijn hart niet voorbij Hoekig wars van elk begrip of mededogen dit leven Misschien kan ik de doorgang forceren met stukjes van jou Want jij doet ook maar voort zie ik wel zodoende tot elke stribbeling zich ontheft in het ouder worden…

soms blijf je waar je bent het zaadje dat in de ziel kleurend ontkiemt in stilte verder groeit gedragen door het diepere leven in harmonie met de seizoenen je blijft waar je bent…

is het een zegen een vloek nu een wolk van het grote vergeten door de wereld waait? vluchtgegevens verdwenen zijn alles van waarde bedolven wordt onder maakbaarheid? is het een zegen of een vloek als we herinneringen aan licht en donker verliezen? vergeten om elkaar onder de sterrenhemel gezelschap te houden?…

De toekomst van het verleden, is het verleden van de toekomst. Het zijn gedachten die nu ontstaan. Illusies die u in toevernu droomt. Onze toekomst en ons verleden, zijn vervormde herinneringen. Meer niet. Nooit minder. Ons verleden en onze toekomst, zijn gastvrije open deuren, die gesloten blijven. Het leven is een gevangenis, waarvan…

iemand blijft halverwege steken op de maat van het verleden om met een moment te volstaan groener neigend naar gras dat altijd elders naar zee hunkert zonder bestemming indachtig of anderszins te weten wie nog meer vertrok van de plaats waar wij waren ooit vraagt iemand nog waar de jas bleef nadat het lichaam vertrok…

Ze vraagt zich af wanneer het ouder worden is begonnen en of het leven wel levensecht is? In haar vergeten momenten verwateren de beelden en verdampen in een traan terugblik naar haar oeroude zielsbestaan... Ze verbergt zich in de stilte waarin de dag haar blijft schaduwen zoals de zon die leert haar donkerte te omarmen in de maan…

Ze leunt tegen de hemel aan zoekt langs lijnen van dromen de geur van honing zachtheid als zijde de zon die te voorschijn komt uit de nacht wacht en wacht zucht naar tijd der tijden ...…

is alles dan zoals het is komt alles vandaag zoals het komt ben ik dan nog zoals ik ben zoals ik ben geworden als ik ontwaak?…

Angst graaft door de duisternis, met de moed der wanhoop. Waarom zitten mensen in de put? Waarom graven we tunnels? Aan het bitterzwarte einde, van een zelfgegraven tunnel, schijnt weer helder licht. Ook in onze diepgegraven kuil, wanneer we naar boven kijken. Daar, waar we uitgegraven zijn. Na op sterven na te zijn uitgeput. In diepe…

het roestig oude hek is afgesloten daar fluistert nog de wind memento mori en zie je afdrukken van kraaienpoten want voor de dood ontvangt er niemand gratie och, doe voor mij het hek nog één keer open en laat mij in het wit dan binnengaan ik zal de namen van de zerken stropen terug de tijd in, laat me in de waan en ergens dwarrelt nog een…

ik heb gezien dat leven vallen is de één wordt hoger losgelaten dan de ander we leunen en we steunen wat klampen en verkrampen wat raken en verzaken wat beloven en geloven wat even wint de zwaartekracht en raken we de grond dan draaien we weer om…

ik heb gezien dat leven springen is de één heeft iets meer veerkracht dan de ander we reiken, grijpen, houden vast dan blijkt dat het iets anders was zo zoeken we een leven lang ik vraag me af zou het naar de oorsprong zijn? voel het kneden van mijn leden de adem van de aarde in de wind…

hij rolt over boomtoppen stuitert op de brug verblindt telkens vanuit een andere hoek ik haast me de wind is gaan liggen op het bankje naast mij ik wacht tot ik hem aan kan kijken hij draagt oranje, lacht vol en zinkt in mij tsila…

In conflict gekomen met theologen Daar hij de rede wilde betogen Onbaatzuchtig nadenkend en alleen Voor zichzelf in het belang van iedereen Liet hij middels brieven van zich horen Vrij van mythes en van metaforen Trachtte hij het wensdromende hopen, Geloven en liefhebben te ontlopen Om te ontstijgen aan de oorzaken Die van ons allen speelballen…

het denken moet steeds opnieuw beginnen zoals het vliegen steeds opnieuw beginnen moet zoveel stiltes te doorbreken om niet te verstikken vrij te zijn van angst…

Vecht niet Maar beweeg mee Met de stroom Van je eigen Energie…

Wees lief Voor jezelf En de ander Zal ook liefdevol Met jou omgaan…

naast me in het klaslokaal zit een oude man hij staart naar buiten hij kent het verhaal alle lessen zijn geleerd er waren leuke, saaie leerzame en moeizame niets was echt verkeerd dat zag hij nu wel in plotseling staat hij op “doe je best, dat is genoeg er is altijd weer een nieuw begin” die wijze woorden fluistert hij me toe…