Alle inzendingen over psychologie

opgesloten... aan handen gebonden geen voet om op te staan niet kunnen slaan niet kunnen stampvoeten haar eigen gevangenis gelukkig maar want wat als.... haar handen kunnen uitreiken ze stevig kan staan ze uit kan halen en stampvoeten gaan? gevaar voor... kwetsing geen erkenning veel te veel pijn ze heeft de moed om het…

jij meet mij en ik mezelf in deze context mag ik jou niet meten maar dat doe ik lekker toch in jouw machtige ogen zie ik zeer, je schiet met scherp, je bijt, ik duik en denk anders, dat doe ik anders…

jij zag hoe mijn jurk versmalde samen met het uitzicht van een zwart omrande boord ik keek naar rood gekraste ogen kleedde me met schaduwen en verborg zo mijn magere lijf bloemen waren er in overvloed die dag dat ik mijn mond bedekte met een marmeren rozenblad jij hebt me begraven gezien toen alles zwijgend werd en ik het liefhebben…

Ze was nog jong en wild, nog niet toe aan vastigheid.. Ze genoot nog van het leven, wou haar vrijheid nog niet kwijt.. Ze danste zonder schaamte, met de mannen om haar heen.. Ze kon iedereen krijgen, maar was nog steeds alleen.. Ze maakte mannen gek, heel onschuldig, zonder doel.. Ze danste close met iedereen, zonder lust, zonder gevoel…

leven in de lucht leven in de put leven op een roze wolk leven op een mooi moment leven in een donkere grot leven omdat het moet leven vrolijk in en uit de zon schijnt vrolijk op je huid leven op een roze wolk k'wou dat t'zo blijven kon leven somber en verdriet dag in dag uit die dichte mist soms heel soms denk ik,... was ik er…

jij legde de schaduw naast het smalle pad terwijl de wereld was verlaten al ver voor het komen van de nacht aan de bosrand met een handvol bladeren trad een voorzichtige eik nog nabij om zo oud de gebroken herinneringen in het sterven te verjagen wil je niet in de zon gaan staan vroeg jij want de zon draagt niet jou maar jij draagt…

soms lopen gedachten los als kippen gele poten trippelen driftig in de ren gevederde vleugels weinig verplaatsing een en al gekakel geen touw aan vast te knopen gelukkig valt er af en toe een ei echt denken lijkt er niet meer bij behalve dan dat je denkt een griepje en het is voorbij…

waarom schreeuw ik ik weet er is geen andere weg want elk woord was op voorhand al gedoemd tot sterven waarom droom ik wanneer ik beter over dood kan spreken in mijn leeg verloren lichaam al wat bestond lees ik met stompe letters want ik sterf in jou eer je bestond ik schrijf mezelf weer in de scherpe hoek waarin ik beter had…

er staat een boom vlakbij mijn raam het is een treurwilg zijn tranen kruipen naar de winter losgeraakt doorheen de nacht ik wil niet zien waar de zomer ligt of waar ik mijn adem heb achtergelaten ik vlucht wel verder op stille voeten ontkleed mijn dromen van ster en maan want de lippen die mij hebben gekust ze doofden…

Hoe kalm en wijs en rustig evenwichtig was de mens nu is hij overspannen de bovenboog houdt vast hij mijmert spant en barst in woede angst en twijfel de onderbouw is uit het lood…

soms dan ben ik zo ondraaglijk weids waar mijn vlees als afhankelijke wees zuigt aan borsten doch mijn ziel de God verzoekt diepte niet te korsten zo ben ik van nature geschapen als een menselijke zot ik, die nauwelijks mijzelf ken en voortdurend mijn duizend loten bij elkaar moet rapen ja, ik ben een aardse vlinder lichtzinnig…

aangeslagen zien dat wil ik niet meer verblijven in kassen als cellen van de ziel met een verkrampte atmosfeer en oogleden als verkreukte jassen nee, zo zet ik mijzelf voortaan niet neer ik heb de engel in mij te lang bereden…

een daverende stilte geleidt mijn oog naar jouw schaduw het gordijn vlekt het toneel als was je menselijk schuw of zomaar te veel een schijnwerper snijdt cirkels, vangt jou als jij eens, onverhoopt, vluchten zou…

ooit toen de jaren nog niet telden was er de dagelijkse vraag hoe geef ik mezelf een houding zo omstreeks mijn vijftiende kwam uit amerika bericht houding was voorbij image building je moest bouwen via acts naar een verbeelding van jezelf vandaag bedacht ik dat ik me vaak nauwelijks een houding kan geven ook geen houdbaar…

ik laat mijn vogels vrij gisteren en vandaag onbeweeglijk zwart in diepte, zee en velden schaduwen verliezen naakt de oevers aan mijn zij waar ik mijn stem laat spreken ik kan nooit meer zijn laat me daarom varen naar uw spiegelken van lichte dromen waar gij me zuiver laat rusten in de cadans van lieflijke woorden ---------…

wie ben ik, met vele grote dichterlijke woorden met vermeende kracht van geest als jij het zuivere toont gehuld in stilte van bemoedigende blikken; waar ben ik aldoor geweest hovaardig heb ik mijzelf beloond maar jij maakt mij nu bedeesd en laat mij zijn die ik ben ik leek als verweesd ik was als een wilde struik gegroeid…

en altijd zal de nacht alle zijden omringen van het open raam ik fluister enkel een waaiende ruimte dieper dan geluid mijn handen zijn immers te klein om je toe te dekken vergeef me het onmogelijke ik ben niet groot genoeg ik had zo graag naast je willen liggen nachtenlang dagenlang en willen waken vergeef me mijn…

Er schuilt meer kracht in zwijgen, dan dat je probeert met een vloek eruit te krijgen.…

vertel me niet hoe ik moet dromen of hoe de horizon beweegt jij staat op een rots en rolt een schaduw uit over zee ik zie meeuwen in de verte kon ik maar dichter, drijven waar de wolken wachten, drinken van de diepe gloed geen golf raakt jou of het licht dat tegen je gezicht de dageraad zoekt in de verte vertel me niet…

Het waait zo hard, maar binnen is het kalm Het beven van de zee is daar voorbij Haar vrijbuiter heeft lichte averij Maar blijft voor haar het neusje van de zalm Zijn denken lijkt geheel te zijn bedolven Verdoofd nog van de huizenhoge golven Slapen wat restgedachten op het strand Ze legt ze in een aangevreten mand Aan wie in 's hemelsnaam…

het gaat mij niet aan dat jij zo droomt of vleugels ziet op voorbijtrekkende woorden waar jouw schaduw de geest omzoomt en de weg slechts één richting kent die de spiegel doorboorde…

verstrengelende benen omklemmen mijn ziel innig gelijkgestemd in een klampende reflectie in het vruchtbare dal waar kometen vergaderen de aarde in een grijs gevaar slachtoffer van dit tijdssyndroom de kansen van slagen zijn nihil onrechtvaardig eigen schuld toch kwaliteitsbeheersing is onheilig volken veranderen en groene zeep helpt…

het is uiterst onverstandig om te beginnen bij de geest het hoofd kan wegvliegen en niet meer terugkomen vanuit het dagelijks leven het middendeel, dat in het westen Ego wordt genoemd kun je het beste afdalen naar de voeten op de aarde wortels in het water, de basis bodem voor elk bestaan daar moet je zijn…

wanneer jij naar mijn tranen luistert ze wentelt in je diepste lagen maak ik plaats in mijn armen en wieg je tedere woorden met het hoofd voorovergebogen zoals regen tegen het raam glijden schaduwen van uren zwaar gevuld niet in de verte achter afgesloten deuren maar dichtbij in de eenheid van mijn oorsprong ik kus je ogen, ongestoord…

in stof en zand wind en wolken heb ik jouw naam gezocht ik heb gevloekt getierd gehuild gebeden gezwegen en ik ging verder, keek in de eerste tweede derde persoon, zocht zelfs in meervoud maar elk woord bond me vast aan mijn honger ik kuste lippen bomen bloemen de stroom van een rivier verleden en heden en hoorde de toekomst…

Onder de douche probeer ik pijn van mijn dag spoelen verkracht door woorden als dronken schrijver heet water wurgt meer dan gedachten lavendel douche gel verricht wonderen daar waar je niet denkt bitter-zoete illusie als verdoving…

Verdrietig, bang en kwaad.. Een lachend masker wat ik draag.. Het leven is mooi, Het leven is een hel, Het leven hangt af van vandaag... Het uiterste houdt mij in stand, Of alles, of niks..Of dat, of dit.. Niet grijs, maar alles zwart of wit.. Van goed naar slecht, van slecht naar goed.. Ik lach, ik huil, ik haat, en snij.. Ik snij, en…

vreemde droefheid bouwt muren rond woorden en steeds vaker ben ik de schaduw van iedere dag onder bomen en wolken dicht gewaaid krom ik mijn handen rond het eenzame lied over druppeldiepe stenen en rauwe monden schuurt het zand de hese zinnen van vogels die ik niet herken maar stroomafwaarts huilen achter de schaduw…

zonder ophouden ga ik elders wenen dan in transparante luchten die ik met open ogen hellend verlies door de gedoofde woorden van morgen rusteloos en zonder einde onder het drukkende puin van gisteren ga ik graven in elk geluid dat de dood wekt door drijvende kiezels die ik radeloos gooi naar alle tranen van mijn vlakke eenzaamheid…

durf jij mij jouw naaktheid te tonen ontdaan van kleed, van alle beschermende lagen laat jij mij zien wat jij heel je leven afgeschermd hebt meegedragen zie ik dan jouw borsten zoals ze werkelijk zijn ontwaar ik dan jouw verjaarde buik na het baren of het verborgen zachte van glanzende venusharen durf je mij je ziel te tonen…