Hartenkreten

hartenkreet (nr. 17.096):

Plejade van cyclische luchtkastelen

Als een reveil van gerecycleerde vergankelijkheid, somptueus in idiotie maar sober vol onbegrepen gratie, als een vicieus vibrato van
dolgedraaide stilte, smachten zeven - ja, zeven! – gracieuze gratiën
naar een streling, een onooglijke blik.
Naar een aai van onverholen bewondering,
vol verwondering.

Het aftandse tandwiel grijpt de ketting bij de kraag, eerst traag, maar gestaag. Dan mijmerend onder de loodzware cadans van vergeten zweet en gezwoeg. Enkel stoppend voor noodzakelijk gevoeg, of… een kus van onverhulde reflectie,
vol affectie.

Het stuur is de pedalen kwijt, dorstend naar eeuwige roest die rust. Gedwee als volgzaam vee met een metaalmoeë koebel, maar geheid in de verleiding, lonkend en lokkend naar wie begrijpt. Zonder weerga, compleet in idiotie,
vol impressie.

Het zadel is opgezadeld met weeë heimwee naar het zompige zeem door onvermurwbaar malende billen. Naar een paffige perzik
of een kont met kommer gekweld. Naar de hete
adem van een flaterende,flatterende flatus, zonder verluchting,
vol verlichting.

Een stilzwijgend, ijdel perpetuum mobile, wijdverbreid in het celeste licht van ijlheid, van de ‘wak’ op de tak springend, maar het onomatopee sprekend van immer weerkerende leeë stilte,
vol witte kilte.

--------------------------------------------------
april 2005 - week van de amateurkunstenaar