Alle inzendingen over emoties

( zonder het lijfelijk voltooien in vleselijk verstrengelen het verlangen van woorden bevrijden) als ik je kon beminnen zoals jij dat zou willen ver van het ouderlijk preken met slechts een simpele streling de beide ogen uitdagend onverwachts zien en de wankelende liefde sussend armen in nemen voorbij de horizon hart aan hart…

we zijn niet als schemer twee gelijke stroken aan elkaar gebonden we zijn niet als het zonlicht over het vlakke land in dromen verzonken we zijn als blauwe olie en brak water met afstand als tussen rand onvermengd hand in hand verstrengelend de kracht van poëzie vleselijk wensend - nee - hoe kunnen onze ogen in één knipperende…

in de late lentelucht vond ik je terug tedere geur van beginnen prikkelt mijn zinnen laat me leven lila kleur ik de sterren zilver de maan stormachtige stromen nu tot rust gekomen laat me dromen laat me gaan…

Mijn ziel wordt oud want de pijn voelt vertrouwd, Geschreven woorden laten me koud, De liefde die mijn rust verstoorde, voelde fout. Ik klamp me vast aan wat ik heb, De angst, de pijn, Bereid me voor op mijn vertrek, Zal de leegte opgevuld zijn? Een half sieraad vergaat, zelfs al draagt het jouw naam. Onthou slechts de haat, Zie het licht…

de wind speelt in het zand tot aan de kade van steen het licht lacht gelig in een schaduwloze lucht mijn hoofd zit alweer vol van ongenode gedachten mijn hartslag stort zich in de diepte van de zee komt terug als een vochtige golfslag met het aanstromende water maar geen nood mijn onrustige gemoed volgt gewoon de weg die het volgen…

draag mij naar klanken melodieën van innigheid wanneer mijn hart dreigt te gaan dansen op tonen van kraaienzwart echo een beminnelijk lied als ik verdwaal afdaal langs het pad van stilte, het verdriet…

Als ik glimlach glimlach je me stralend terug. Als ik zing zing je vrolijk met me mee Als ik opspring om te gaan dansen dansen we samen in hetzelfde ritme. Maar als ik verdrietig ben geef jij me toch je liefdevolle armen én sprankelende lieve ogen.…

ontluiken bloeit uit haast dode takken, nog in donkere kamers met beschimmelde ramen daar schuilen tere knoppen in schuldloos schamen de adem van buiten zuigt aan wanden die zijn opgebouwd uit dichtgetimmerde ruiten en waar licht botst om dan in het niets te verzanden totdat mijn vogels roepen en ik ze verder draag in mijn…

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan en wist ik het zeker, mijn vuisten gebald. Nu ben ik moe, op van de slaap en ga ik terug in bed met mijn twijfels.…

trieste berichten omvouwen deze morgen zo vrolijk als de zon schijnt doen de grijze wolken toch anders vermoeden zo naar buiten kijkend rollen tranen langzaam in een koud kopje thee…

en het lentelicht stroomt krappe ruimte binnen dwars door het strak patroon van monotoon geluid verstokte woorden lopen uit geneigd naar zon, gekeerd tot een belofte die wellicht tot niets leidt maar ik lucht mijn hart en klop mijn wezen uit…

Het is nooit te laat Om je toekomst in te halen Al lijkt die soms Voor altijd gewist Roep heel hard Dit is mijn eigen leven! En voor je het weet Is je toekomst Weer terug.…

ruig en kolkend is het water waarin ze tot haar heupen waadt net als in haar echte leven moet ze zien een koers te vinden aleer ze te pletter zal slaan tegen de rotsen even is ze stuurloos dan luistert ze naar de wind die haar als immer weer een uitweg biedt troostend haar tranen droogt en haar optilt en meevoert naar stillere wateren…

ruig en kolkend is het water waarin ze tot haar heupen waadt net als in haar echte leven moet ze zien een koers te vinden aleer ze te pletter zal slaan tegen de rotsen even is ze stuurloos dan luistert ze naar de wind die haar als immer weer een uitweg biedt troostend haar tranen droogt en haar optilt en meevoert naar stillere wateren…

zo vaak gevallen in scherven ver uit elkaar die ik voorzichtig oppak en aan elkaar plak ik bewaar mijn schervenhart nu voor haar lief, kom maar we gaan naar buiten het is droog mijn hart is klaar..…

Achter dichte deuren leven de grootste geheimen tranen die niemand ziet, eenzaamheid die groter groeit verlangens die niet worden ingevuld leven is een opgave waarin je slechts ten dele slaagt... Achter gesloten ramen leven de diepste wonderen is het ontdekken van jezelf, het herstellen van gemaakte fouten, het op de weg zijn naar het betere…

blauw is de lucht en het lied van de merel groen de tekening die stilaan vervaagt nu zij jouw hand niet meer draagt…

blauw is de lucht en het lied van de merel groen de tekening die stilaan vervaagt nu zij jouw hand niet meer draagt…

Hoe blij toch zijn wij mensen om wat zon en zeker nu de winter zo bleef dralen; wat fijn dat weer een nieuw seizoen begon en dat we luisteren naar lichtverhalen. De mensen zijn zo vriendelijk en vrij daar de natuur herboren wordt tot leven alsof een stille kracht hen steunt daarbij en met hun eigen krachten wordt verweven. Zo gaan wij…

het was stil vandaag ik droomde maar niet alleen verwarmde me aan de zon in de schaduw van jou we zwegen nutteloze woorden * het was stil vandaag bij jou…

Ik wacht op het onwaarschijnlijke van levende mensen zo maar op zoek naar het levenselexir naar de metamorfose van het immer jong zijn mijn lustend lijf op het groene naaldtapijt op zoek naar nieuw leven scheurt mijn kleren binnen het portaal waar de sporen van diepe verlangens zo maar bloeden en de etter verdoemenis spuwt zo naderbij…

Nu de wijven Schutteldoeken uit het telraam Van hun mager a b c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot…

deze lente kaart met herinneringen die de dood rijpt aan vluchtige momenten spijt – witte kopjes steken al boven de zwarte klei bebaard en afgebakend tussen zachte wallen vlees met vroege stoppels waarvan het zwart veranderd is in een loodgrijs warm vest klampt emotie zich vast aan het duister en ejaculeert zijn angst met pijnlijke scheuten…

Ik kan huilen, ik kan dood gaan... uit vrije wil. Ik kan lachen, ik kan leven... óók vrije wil.…

Als het donker teveel tinten duister kent donkeren de dagen als schaduwen voort volgen ze elkaar op zonder adempauze geef ons heden ons dagelijks licht want zonder warmte lijkt het leven een koude plicht…

waar eens de kersen groeiden daar is het nu zo kaal krassende kraaien maken er een hoop kabaal waar eens de bessen rijpten door sappig groen omgeven daar heb ik in de ijzige kou een gedicht voor jou geschreven waar eens de appels bloosden in een warme zee van licht daar vecht ik nu tegen de herinnering met een traan op mijn gezicht…

zie de boeren gaan, mijn lief ze ploegen op de zekerheid zoals de vogels weten dat er weer een jong zal komen en ik, geknot, loop uit in mijn gedroomde lente…

De zon...! Maar, hij gaat weer weg, tot hij helemaal verdwijnt achter dikke, donkere wolken. Druppels, regen.... Zo is het leven ook met zijn vreugde en verdriet. Maar de regen zal niet blijven.... De eeuwige Zon, ligt in 't verschiet!…

Mijn hart, dat ontroering kent om de lach van een kind het weerzien na lange tijd met een goede vriendin. Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

Met de handen in de aarde de wind in de haren, de beide voeten aan de grond Met de zon aan de hemel de vogels aan het front Met de geur van groei, de smaak van het frisse prikkelend in de mond Met op z'n tijd het natje, een droogje als een pleister op de wond Dat is dan geluk, dat lijnt de cirkel rond.…