Alle inzendingen over natuur

Een mooie morgen met wat zon en wolken, en vogels die al even zingen zonder schroom; ze vliegen in en uit de nu nog kale bomen maar zijn voor mij toch al de vreugdetolken van lente die eraan komt, durf te wachten en oefen je geduld nu dag na dag want straks komen weer bloesems aan de bomen en zullen die ook wel wat pijn verzachten.…

Nu zijn de bomen nog kaal, weldra zal de zon weer meer gaan schijnen. De eerste knoppen aan de takken als belofte van wat komen gaat. Lente…

Strekkende wortels wind fluistert door de takken rust in de adem Zij staan stil terwijl seizoenen als schimmen voorbijgaan, hun wortels reiken dieper dan wat ooit zal worden gezien. De aarde draagt hun verborgen verhalen terwijl wind hun takken beroert met fluisterende handen. Bladeren vangen licht, laten het dansen en verdwijnen,…

na maanden van grauwe nattigheid de lucht nog zwaar van wintertijd meldt zich gevleugeld het voorjaar nog voor de dag krieken kan klinkt uit keeltjes, glad en zacht een vrolijk makend lied merels zingen met hun zang door sneeuwklokjes begeleidt mens en natuur tot ontwaken ritmisch hiphoppen koolmeesjes tussen de takken in het blauw…

voorzichtig brak het water licht van de zon sproeide nevels van omrollende golven hun kleine regenboogjes in vele kleuren rond die dansten op het oeroude ritme van eb en vloed waarbij het donker rode bloed strakkend wegliep in een spiegelgladde horizonvloed…

Terwijl de wind scheen en de bij bromde, ’n stil ogenblikje van geluk gevonden. Daarna ging de lucht open en ik zag duidlijk de bomen staan tot in de dag in hun doorblankte grootheid vaag en ruig, en ’t heerlijk land der wolken vaag en stug bedreven door grauw’ and’re, de zon scheen en sloeg zich over in onmeetlijkheen. Hoe doodgerust voelden…

Ijs- wielerpistes schaatsen fietsen op de hei. Ijswater Ijsberen opwarming van de aarde. Ijsschotsen uitdunnen, uitsterven. Oostendse garnaalvissers winters in badpakken, jaarlijks walvissen, zwemmen in 't zeewater zich ijsberen wanen. Sleehonden verwachten puppie's selder prei aldus pret Kristal nachten rijm op de ruiten, champagnekurken…

Een meer bevangt mij haar rust neemt mijn adem in reflectie nabij Langzaam strekt het water zich uit als een spiegel van eindeloze lucht, waar wolken zweven in een zucht van wit en grijs. Oevers buigen zich naar hun eigen spiegelbeeld, terwijl riet zacht ritselt in de ademhaling van onzichtbare wind. Aan overkant sluimert het bos, wachtend…

nog wist ik ze staan hun kleur en schaduw waren niet vergaan na lente's zoen ze bolden in wit en spruitend groen net iets boven de warm vruchtbare aarde van toen waar ook de bruine randjes van de scherpe winden nog charmant verdoezeld hun plaatsjes vinden na dagen mist zijn de knoppen eindelijk gezwicht voor het warme…

IJle lentelucht knoppen trillen op de rand licht breekt door de grond Wind glijdt teder door takken die nog dromen van winter. Hun knoppen trillen op het randje van openbreken alsof ze zich nog niet durven toevertrouwen aan het bleke licht dat zachtjes over de akkers strijkt en de koude grond verwarmt. In de sloot weerspiegelt zich lucht…

O, wandelaar die zijn eigen pad bewandelt, zonder zoeken, zonder zien, is al verder dan de angst, de weg heeft hem verlaten. Beter is het antwoord van de echo dan de lokroep van een verre reiger, want de echo heeft allang gehoord, de vraag die nooit werd gesteld, zoals een blad de wind kent voor hij waait. O zachte stem, dat fluisteren…

Aan de Eerwaarde Heer kannunik Daems, dichter van 'Luit en fluit' Sieraad en glorie dezer vlakke, kalme streken, steunvaste en eeuwenoude wachters der abdij, staan pal de linden, die in vrede of stormgetij, geen voet, geen vingerbreed van hun standplaats weken. Wat hebben ze ál getrotst: - En toch de vogels kweken er, zingend, 't vinnig…

even meende ik het voorjaar te ruiken zo teder en zo zacht vogeltjes gingen al voorzichtig zingen en zich aan elkaar opdringen het was dus bedrog hij spreidde z’n witte deken alsnog over het land en strooide sneeuwvlokken met een olijke glimlach voorzichtig uit z’n losse hand noodzaakte tot wintersokken ja hij hield me voor de…

ze praten laten hun takken kraken door de strenge vorst die samen met de geel rode maan meester zijn in het bos waar kleine kale takken nog nooit zoveel sneeuw hebben getorst beneden kraken voetstappen op de harde bovenlaag duidelijk hoorbaar evenals de vlucht van dieren gestoord in hun winterslaap maar die zijn weer snel…

Regen, regen valt aldoor Kletter, tik en tik ik hoor Op de ruiten, buiten, buiten, Regen zing uw zang en zing In de vale schemering. Tik eentonig liedje mij Span een klein verdrietje mij In het duister, fluister, fluister Spin mij in uw toverkring In de grijze schemering. Regen, regen, maak mij stil, Die opnieuw genieten wil ’t Lieve…

winter heeft nog nooit zoveel doorzichtigheid gevroren in deze lange waterkoude nachten hij rijpte in de kleine uren nog zijn forse witte uitmonstering onzichtbaar voor hen die op weg en pad nog niet goed wakker zijnd minder hebben opgelet de pet te diep over de de ogen tegen de kou hebben opgezet het is dan helaas te laat en slechts…

Dwalend over de hoogten gaat het lichaam zijn zwaarte vergeten; vaag herinnert het zich, dat in de spleten halverwege de top kleine roofvogels huizen en hoe de nesten zich vastklampen tegen de steilten; in het dal moeten de huizen staan en vreedzame dieren gaan grazend over de weiden. 'hoe lang zal de heugenis aan het dal nog kunnen…

Klein in de tuin, fris vliegt snel tussen takken door zingt zijn lied voor jou Tussen dakranden en scheefgezakte schuttingen vliegt hij, een stipje bruin in het alledaagse grijs dat niemand mist. Zijn vleugels slaan verhalen op van kruimels en kieren, van ochtendlicht dat breekt op roestige goten en verweerde baksteen. Hij zingt niet om…

Er was er eens... een sneeuwklokje Een bloempje teer en wit Die wil zo graag de lente in Moe van de winterzit Een winter koud en nat en grijs Ze hunkert naar de zon Oh als die maar eens schijnen ging Oh als dat maar eens kon Zo'n dag waarop je warmte voelt Van gouden zonnestralen Waarvan je weet dat het bestaat Niet enkel in…

Stilte in de lucht de bomen fluisteren zacht golven dragen mij Lucht ademt rust, de wind draagt een fluistering, strijkt langs mijn huid en raakt gedachten die nog dwalen. Bomen bewegen traag, hun schaduwen reiken naar mij, als handen die troosten en zoeken. Zon verwarmt, maar haar licht voelt een zachte storm, een aanraking die iets…

zij zongen het lied van lang geleden in de goudgeel brandende zon onder het voegen van de muur die met grote natte doeken goed werd afgeschermd tegen de te snel drogende wind en intense hitte aan de trillende horizon lijnden andere huizen en koepels zelfs een kleine minaret verhief zich in oase frisgroen daar donkerden…

Grimmig snellen rondgerolde wolken, Eindeloos grote kluwens, aan door ’t blauw. Doodse stilte! Toch, ze naadren gauw, Scherp weerspiegeld in de molenkolken. Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken. Zuiver, als geslepen edelstenen…

Voor- en najaar onweer bliksemschichten bangelijk ontzet noten kraken schrikbewind mamamia temperatuurschommelingen mentaal ingedrukt foob-gedicht Schrikbarend geboren binnensmonds verwoorden vallende klanken 't Evenwicht doet wankelen eivolle krenten schrikwekkend ontwaken gewichtig keffen beweren vreesachtig vleselijk beleven…

ik ga door ochtendgrijs en voel de zachtheid van het land daar komt het licht de dag rolt uit in klare taal ik wacht totdat een enkel schaap nog blatend op de dijk met mij verwacht de najaarsnacht dan vang ik hier het laatste licht vanavond is de zomer ook van mij…

De bomen steken hun takken en twijgen onverschrokken, aangepast, in de blauwe vrieslucht van de gevorderde ochtend. Het is koud, verhoudingsgewijs, goed schilderijweer, oudhollands voor later, de oude zonden en gruwelijkheden van God vergeten en, in zoverre, vergeven. De natuur wrokt niet, draagt de gevolgen als nieuwe vanzelfsprekendheden…

De wereld is een tranendal met af en toe een opgedroogd beekje maar doorgaans dichtslibbend met het drek van de aarde zich vermengend met stortregens welke maar niet lijken te stoppen en de zijarmen de rivieren voeden tot stevige stromingen richting zee de zeeën zich mondend in oceanen oceanen van pijn, angst en verdriet waar geen warme…

Ze zijn weer uit de grond! De allereerste sprieten Kom lui het is genieten Ik spring al in het rond En val haast op mijn kont Maar wat kan mij het bieten Ik laat dit feest niet schieten Al ben ik blauw en bont En snoer je mij de mond Ik ga ze nu begieten De pasgeboren sprieten Die houd ik graag gezond…

Aarde onder voet wind fluistert door het leven adem van de boom Mijn huid volgt de lijnen van de wind de aarde ruikt naar regen, mijn voeten de aarde omarmen. Onder de zon bloeit mijn lichaam als een bloem mijn adem mengt zich met de geur van de bossen, warm en zacht. De aarde kust mijn voeten, de lucht kust mijn gezicht mijn hartslag…

het heeft gesneeuwd in het park banken heten nu wit grijze boomtakken verspreiden gedempt gotisch stille taal nergens hoorbaar. een kartuizer zou hier gaan in witte pij zorgvuldig de getijden biddend die herinneren aan zijn cel een doorlopende stilte. vermoeden van bestaan adem die witte ijsbloemen op het glas draagt zonder tegenspraak…

het eerste huis is mijn gemoed daar woon ik met mijn dromen het tweede daar staat mijn bed de tafel en een kast vol herinneringen mijn derde huis is de planeet een mooiere woning is er niet…