Alle inzendingen over Barry woont in Amste

Er woont een Delftenaar. Ziezo. M'n vers is klaar.…

In het Friese Stavoren Woont de familie Naaktgeboren. Dat naakt Is niet wat ze raakt Zo zijn ze immers geboren.…

Ten diepste Woont de dood In mij - mijn Bovenkamer die Vol leegte was Heeft hij gekraakt En er zijn Intrek in genomen…

De nieuwe dageraad biedt zich aan in rood- oranje zonnegloed de leeuwerik haalt de lente binnen een emotie op zichzelf die schoonheid weerkaatsend tegen het hemelgewelf ik slaak een zucht, het voorjaar leeft geeft lucht aan het gemoed en ruimte in het hart om dát te kunnen dragen waar mijn kind de kracht niet meer voor heeft Parkinson…

Waar woont U dan?…

de miskende poëet woont in eminente afzondering in de frustratosfeer waar aars poetica onweersproken wordt bedreven…

te Chicago in Oklahoma woont de olieoom en je sienjaal een saksofoon . . . . . . . . schaak ze in een ford schaak ze in een ford de negers hebben dikke lippen de negers hebben dikke rode lippen Je voert je bruid naar Texas heen in Texas woont een dominee in Texas woont een goeie dominee en je sienjaal een saksofoon in Texas woont een…

Er woont een oranje clown in 't witte huis, Zijn ego is mega, hij waant zich een Zeus…

Als een vlinder zonder vleugels ligt hij in Montpellier op de i.c. al acht weken spierkracht uit zijn lijf geweken geen grip meer op de teugels die hem zouden moeten leiden in deze fase van zware tijden na een beroerte volgde de val waardoor zijn bekken brak trombose volgde, dat ontstoken raakte grote wond werd met eigen huid gedicht…

ach wat de liefde vertel mij niks of zeg mij wat in Barry's jordaanse nachtcafé van de rauwe versier boem boem muziek de flipperkast van je-weet-wel de miljonaire alles in de fruitkast tot de laatste cent we gingen naar die zweefteef vier hoog boven ramses steeds aan de neurie hikkend van de lach ééns in de honderd jaar jij dan jij…

Een tuinarchitecte te Bavel Woont zelf op een piepkleine kavel Om toch iets te doen Met ‘n klein stukkie groen Zaait zij dus maar gras in haar navel…

In de kamers van mijn hart woont een boezemvriend, die zijn plaats zo nabij zonder meer verdient, omdat hij mij van binnen en van buiten kent en altijd bij me is op het juiste moment.…

Dus woont hij nu nog bij zijn mamma.…

Je woont aan de overkant van het spoor, je bent iedere dag zo dichtbij.... En toch voelt dat kleine stukje, als een wereld van verschil voor mij!…

Nee,in deze gewone alledaagse straat,onder de witte lamp en achter die groen geschilderde deur woont namelijk een heks!…

‘Mijn schoonmoeder woont dus in Geffen en ik’, zei de schoonzoon heel effen, 'een steenworp van daar.’ Ze bleken elkaar ook heel regelmatig te treffen……

Die boven het Omhulsel uitstijgt Dat jij niet Meer bent Die boven Jezelf bent Uitgestegen - Klaar met het Lichaam waar je Niet meer in woont…

de kabouter die hier woont verwacht veel visite het zal het feest van de herfst zijn dat ze hier straks wanneer wij weg zijn vast uitbundig vieren…

Mensen zitten in hetzelfde schuitje. Gelukkig is er koffie aan boord. Koffie spreekt al onze zintuigen aan. Koffie brengt ons bij onszelf terug. Koffie vertraagt onze snelle tijd. Leven is als varen in een schuit. Ervaren mensen houden van rustig. Grote problemen ervaren ze klein. Wonderen maken ze groot. Dagelijks drinken ze koffie. Koffie…

Er woont nog één man in de glazen stad achter zwart-witte ramen In stegen dwarrelt stof leegte vult ruimtes alles is verlaten wat een mens ooit begon Hij gebruikt oude woorden uit geheime kelders voor wat eens nieuws was Voetstappen van eertijds zitten hem op de hielen stilstaan als enig wapen vluchten als offensief Hij woont…

duizend en meer gedoofde sterren geteld terwijl ik vergat vergat de maan te vertellen dat hij in mijn hart woont mij de hemel toont zonder iets te zeggen…

soms treft een doener in gedruis rondom een bres waar stilte woont en een zeldzame vogel zingend hem blozen doet…

Er woont een wolf in het Witte Huis voor hem is echt iedereen gespuis hij leeft van de haat verspreidt zo het kwaad zelfs in schaapskleren is hij niet pluis…

in een achterbuurt in een slum van Cape Town in een grot van de woestijn waar je woont daar ben je voorbereid op tegenslagen daar liggen herinneringen aan je onzichtbaarheid opgeslagen…

het dobbert in gedachten binnen het dwarrelt het kabbelt en dan plant het zich voort het versterkt zichzelf tot het je onvermijdelijk overspoelt een onkeerbare gedachtenstroom die als kokende lava de gezonde gronden onder je onzichtbaar laat en het contact met je wortels dood heeft verklaard…

daar ligt ze dan te wachten op haar dood (te smachten al) ik voel dat ik schrik de kleur in haar gelaat en die gelaten blik vredig maar ik ben totaal buiten zinnen de weg kwijt God weet waar het is dat kruid, het mineraal dat haar weer vitaal maakt en haar voorgoed terughaalt als U voor Moeder Natuur de zevende…

als er een God is dan is hij dichter een dichter naar mijn hart dan weet hij dat in de poëzie die het leven is rijmen geen gegeven is…

tijdens een harde zit een levensles voor kleine Jeroen over grootse zachtmoedigheid: ‘en zij keerde hem de andere wang toe’ dus dat was wat mama deed als papa weer thuiskwam met peperkoek in zijn adem…

in de ochtend van haar glorie gaapte ze de euforie in wolkjes weg het had bijna iets werelds dat goddelijke happen van een boterham met pindakaas…

terwijl die zondag vooraan in de kerk een Gucci-vrouw de ring van de rechterhand van God aan haar linkerpink droomde zag hij twee hoog achter in de ogen van zijn dochter dat God bestond…