34865 resultaten.
Boekarest en de goot
netgedicht
4.3 met 3 stemmen 518 ...Want in Roemenië
goddelijk apathisch
waar al meer dan tien jaar
geleden een god werd
weggezonden omdat de mens
hem niet meer moest
draaien steden langzaam
om de as van de inflatie
draaien de nek om dragen
vrouwen het hoofd in
doekjes voor het bloeden
de jaren vijftig
wederopbouw
veegt men straten
die nog vol bladeren waaien zullen…
van lente en zomer
netgedicht
0.0 met 1 stemmen 653 Eerst laat zij als kind
de koude moeder achter,
wrijft zich wat eerstelingslicht
uit de ogen: er komen klokjes,
er aarzelt groen.
Dan gaat zij voorzichtig lopen
met het vermoeden
van een feest verderop en
later en bloost het veld,
waar haar voeten gaan.
Maar dan bevangt haar een hals-
over-kop van levensliefde
en buitelt zij over…
van lente en zomer (revisited)
netgedicht
0.5 met 2 stemmen 475 Zij laat als kind een witte moeder achter,
wrijft zich wat eerstelingslicht uit de ogen:
er komen klokjes, er verzamelt groen
zich in eentonig groene regenbogen.
Zij gaat aarzelend lopen en vermoeden
dat er een feest broedt verderop, of later.
En heel het veld bloost waar haar voeten gaan,
want twee, drie tinten dragen haar op handen.…
1964, een gedurfd jaar
netgedicht
4.5 met 2 stemmen 444 Dat jaar, The Beatles bloeiden,
moet er heel veel zonlicht zijn geweest.
Dat jaar, mijn vader sloeg een hoek om,
moeten er onaardse luchten zijn verwaaid.
Dat jaar, in jou wakker geworden,
moet zacht geritsel te horen zijn geweest
in bomen waar al fruit kwam rijpen.
Dat jaar was dus vol onbestendigheid,
en ik die week na week maar sliep…
KEW
netgedicht
2.7 met 3 stemmen 1.038 Het meisje opgezweept,
muzikaal paard van een
gedegen stal: ja mijn moeder
en mijn vader ook jazeker als
het raam open stond en
de geuren van de klanken
als grashalmen binnen kwamen
zweven zo einde zomer…
Het meisje moet van alles,
om iedereen om kijkers en vooral
om ouders die zo rusten op haar schouders.
Het meisje moet en weet dat…
als jij er niet bent
netgedicht
2.7 met 3 stemmen 1.093 Als jij er niet bent valt
alle beweging weg uit de dagen.
Het spoorschrijven in natte autowegen,
waar bomen deinen en het wachten
langs de kant een oversteken weifelt.
Het sukkelen in een fietsdrafje
over zandpaden, die vertraging
waarmaken.
Het voetstoots een boswandeling beginnen,
waar kraaien uit de bladeren opscharrelen
en triest…
stilstand
netgedicht
0.0 met 1 stemmen 344 Als jij er niet bent valt
alle beweging weg uit de dagen.
Het spoorschrijven in natte autowegen,
waar bomen deinen en het wachten
langs de kant een oversteken weifelt.
Het sukkelen in een fietsdrafje
over zandpaden, die vertraging
waarmaken.
Het voetstoots een boswandeling beginnen,
waar kraaien uit de bladeren opscharrelen
en triest…
Vervarelijk festijn
poëzie
3.5 met 21 stemmen 2.455 Vervarelijk festijn voor onverzaadlijk dorsten:
zo hebben ze u gekend, bij smaad- of smeek-gebaar,
die, donker van begeerte of heller liefde klaar,
van u besmaald misschien, misschien u tarten dorsten.
o Bralle broeiïng van het schroeiïg-hete haar
dat ge als de kromme vlam van ene toortse torste…
De waarheid van de liefde
netgedicht
2.8 met 4 stemmen 580 Wanneer de liefde wordt gewild,
zoals het bouwen van een huis,
dan is er wel een mooi gebouw,
maar staat de wereld stil.
Want dit is juist wat liefde wil:
het dak eraf, de brand erin
en hartstocht ongeremd.…
Groothertoginnelaan 1963
netgedicht
3.6 met 5 stemmen 782 Toen we jonger waren en Den Haag een stad vol ijs
en weder dienende was: het gymnasium een winterfeest
omdat de wereld rondom er zo licht en begaanbaar
was als nooit.
Wij liepen er yeah yeah yeah met West Side-stoerheid
in benen en fingersnap zomaar het paradijs binnen
bij Tuschinsky-Metropole, welwillend toegeknikt
door Eline Vere, lieve…
Vaders dood
netgedicht
1.5 met 2 stemmen 1.691 Nu komen met een laken
zusters witte bergen van hem maken
en dalen. Ik hoor het kraken
van hun schoenen.
Nu is hij mooi en licht
en heeft zijn strak gezicht
voor altijd ingedicht
in dit bed.
Dit is het uur waarop de namen
van mijn vader voor mij komen staan
in al hun vreemde stemmen;
dit is het ogenblik waarop mijn moeder
in het dodenhuis…
Wild geworden
hartenkreet
2.5 met 2 stemmen 352 Sinds ik je ken draait
geen leven meer om
kind of kraai
haard of schoorsteen
Sinds ik je ken
ga ik stiekem mijn dak uit
ontvlucht ik een onzichtbaar huis
Dan vind ik je daar in
mijn dromen die wild zijn
je zit op de pannen
je hangt uit de ramen
hoe gekker hoe beter
want dat is toch eigenlijk
liefde in optima forma…
Gisteren ruzie
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 555 Gisteren ruzie, alweer verdwijnend
tussen coulissen, doek dat viel voor het gebuig
van de speler, reprise, zweet in
zweet uit de kleedkamer van de ziel,
hij weet: zijn spel was slecht maar god
verdomme het publiek
Het leven als toneel of film,
en niemand weet meer beter,
tenzij een ander iemand roept
cut, of eenvoudiger kut
en terugkeert…
het was de ruigte
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 665 Het was deze ruigte tussen jou en mij:
emotievolle woorden, hoorn op de haak.
Was het een ruzie op berghoogte, gletscherijs,
was het eeuwige sneeuw?
Wat het ook was, laat eerst de regen komen
en dan spreekwoordelijk de wisseling van licht,
de bron.…
Roeping
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 341 Ik op de fiets:
een lijn door de straat,
een pijl naar de school.
Ik op de fiets peil
het kind in mezelf,
dat schooltje wil spelen.
Ik op de fiets en de regen
de regen verregent
het verscholen kind.
Ik arriveer,
zet de fiets in het rek,
hang een slot aan mijn ziel
en geef tamelijk tamelijk les.…
Queeste (een schrijfopdracht)
netgedicht
2.5 met 6 stemmen 3.610 In roze wolkjes voel ik mij,
schreef het meisje, het kind
met de logische ogen.
Handen ingetogen
schoven een blozend verhaal
naar de rand van de tafel.
O en nooit sedert Frigga
die de wolken spon
waren zo teder twee handen.
Hoe ik ook mijn best deed
het opstel te lezen
ik moest:
plotseling reizen
mijzelf achterlaten
in minnen en plussen…
hoog en laag
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 381 Ik heb je op een plaats gebracht bij velden
waar het licht niet plat is en de stilte wit
door alle winters bloeit alsof er nooit
een eind komt aan de sneeuw.
Ik heb je op een plaats gebracht waar zomers
oeverloos van groen en weelde bootjes varen
laten op geluk dat in de poldervaarten
drijft, een seizoen lang.
Op elke plek die ik je toonde…
Mondeling
netgedicht
2.5 met 14 stemmen 3.988 Haar tanden wijken iets
terug alsof zij woorden
binnen houden wil
dit halfuur.
Maar er ontsnappen namen,
thema's en motieven
waaraan ik zin geef
door te knikken.
Dan mag ze gaan,
stikkend,
de rug tot roofkat,
bloeddorst op de tong.
En nu zij op het nippertje ontsnapt
wordt ze tot bijtens toe gevaarlijk
voor wie haar op de gang vraagt…
Stedelijk
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 894 Nieuwbouw steekt zijn kop
uit de terreinen op.
Wij gaan langs het skelet,
de stalen reigerpoten.
Het land dat wordt ontsloten
begint een stil verzet.
Allerlei groen venijn -
distels en chichorei,
hondroos en varkensgras -
loopt in ruigten te hoop
tegen bouwplan en waterpas,
koop en verkoop.
Het land biedt weerstand
aan de sleutel…
beeldbuisverlangen
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 516 Ik zag je op de video
die trui van winters weer
en nachtgelijke armen.
In een andere tijd-ruimte
knuffelde je een kind
en ongetwijfeld was de avond
weer bestrooid met snippers licht
(bergen, sterren, zei je)
Een storm steekt op
in de verlaten streek
die ik moet zijn...…
stairway
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 364 Wankel als mijn woorden zijn
en rafelig van taal,
schrijf ik een heel onvast
gedicht.
Geen touw is vast te knopen
aan mijn vers laten we
zwijgen van trossen, kabels,
spierballen waar anderen
goed in zijn.
Maar evenwichtloos komen
toch de woorden samen
in dit dun verdwijnpunt :
jij voor mij.
Ergens hecht mijn liefde zich:
onbeduidend…
Tafeldame (weet je nog?)
hartenkreet
0.0 met 1 stemmen 340 Terwijl jij aan tafel zit en bloesems opent
slaat in mij leven om, ruimt oude velden.
Kan ik de warmte van je aarde voelen,
het leven dat uit zonlicht wordt verzameld?
Hier nog mijn lichaam ondoordrongen,
terwijl in andere tuinen ongezien
tegen de winter in al bloemen bloeien.
Leer mij ontluiken.…
Onder spel
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 1.187 Wanneer ik thuiskom
danst daar die kleine
ook als ik wegga
staat ze te zwaaien op
de stoel voor het raam
Het is allemaal spel
en elke vraag die zij stelt
roept spelregels te voorschijn
uit mijn eigen onwillige mond.
Maar of ik nu kom ga of blijf
altijd bewijst de klok aan de muur
het ongelijk van de tijd zeker
als zij bij de tijd is…
Meine unsterbliche Geliebte
netgedicht
3.7 met 3 stemmen 344 Het zal de tijd van weemoed zijn,
die ons doet voelen als we doen;
er zijn wat uitgebloeide uren
waarvan het pluis bijna
verwaaien moet.
Ja, het is de tijd van lage zon
en de dunne adem van nat hout.
Maar ook al gaat het bos in dode geuren op
en staat de lucht van vogels leeg,
mijn fantasie richt voor ons lentes aan.…
Een paard
poëzie
3.9 met 16 stemmen 2.694 Een Peerd! een Peerd! mijn bochel voor een Peerd!
- Richard III
Een paard,
Naar de aard,
Is er nog eer dan zijn staart;
Hij doet het te voet
Net zo gauw en zo goed
Als een ander te paard het doet,
En je kijkt niet om
Of hij is al weerom.
Met niemendal op zijn rug
Is hij bijzonder vlug,
En met iemand onder de man
Is hij in 't lopen nog…
Spiegel
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 617 Dauwdruppels op het gras,
zij weerkaatsten mijn gevoel.
Verdriet van mijn ziel.…
Voorbij de horizon
hartenkreet
1.8 met 4 stemmen 700 De zon straalt vreugde.
Laat zijn liefde zien aan ons,
kijkend wat er komt.…
De Droom
netgedicht
4.5 met 4 stemmen 804 Het leven lijkt nooit zo kostbaar.
Niets anders is waar.
Het leven door Gods handen gegeven,
en door een en dezelfde handen weggenomen.
Hij schenkt ons het leven.
En bezorgt ons het Beloofde Land waar wij over dromen.
Hij schenkt de weggenomende het leven van zijn dromen.
Op aarde wordt er iemand ontnomen.
De liefhebbende wordt het verdriet…
Kamer
hartenkreet
4.6 met 8 stemmen 535 Iemand sloot de deur.
Nu zijn wij met ons tweeën,
mijn kamer en ik.…
Water als water
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 753 Je zegt: Wanneer ik boos ben
kan ik water worden, sleep ik
woede mee, spoel alle nijd
mijn bedding door en waterval mijn
schuim over een rand zodanig
vloekend dat god zelf
schrikt.
Je zegt: En dan is het weer over,
daal ik verzachtend neer in
een kom tussen bergketens,
verbreed de glinstering tot glans
en spiegel.
Ik zeg: zo ken ik…