Alle inzendingen over verbijten

psalmen galmen devoot het orgel achterna terwijl kleine jochies de pijn verbijten die jij bloeddorstig in hen schoot en jij, jij roept amen! de knaapjes van jouw koor die jij aan het kruis sloeg naast hun graf proeven dag en nacht jouw goor maar zwijgen, uit angst voor helse straf en jij alleen kunt dat be-amen!…

ik heb ooit met schroom het net betreden vanaf de eerste letter tot heden en met argusogen anderen gelezen die schijnbaar om kritiek weinig geven zij die onverstoorbaar hun leven leiden de pijn verbijten van geraakt te zijn in het diepst van het hart vrijheid in de poëzie in mijn hoogste goed gebleven geen regels en tal van andere…

Slenter ik over het plein van de stad Terrassen vol met kleurrijke mensen Maar vandaag heb ik het even gehad Gedachten probeer ik te verdringen Zwaarmoedigheid stuurt mijn gevoel De knoop in mijn buik knelt pijnlijk Ik leef adem door maar mis ieder doel Mijn ziel is kwetsbaar en lijkt broos Tranen staan op het punt door te breken Ik verbijt…

Het onmenselijke heeft soms hele rare streken op donkere dagen dat echt niet te verbijten iets, die andere verbondenheid die met vlijt de dood verbond met nog te veel ongevraagd verbleken.…

Een rouwstoet van rebellen In de staart dragen ze een gipsen vuist verbijten de razende traan Een verzet tegen smog en hoogverraad Want bos wijkt voor beton Een roettong likt aan de groene long.…

Een rouwstoet van rebellen Ze dragen een gipsen vuist Verbijten de razende traan Hun verzet tegen smog en hoogverraad Want bos wijkt voor beton Een roettong likt aan de groene long De tuba pronkt met een wijde stem Trompetten scheuren de zucht Vullen het plein met flarden Die de snaar strelen, het merg treffen Zo verdwalen ze in een…

Zij op het dek verbijt de zenuwen. Vissen zwermen uiteen, een zachte ontploffing Elders is het veilig. Ik speur naar wat glimt voorbij ons streven, dit koortsig leven, gevangen tussen willen en weten. De genadeslag verwachten, het weegt door, zwaarder dan dat ze me lang beschadigen, organen met zachte kogels vullen.…

Ik wil niet strijden met een verwachting, die de geest verwart, ik vermijd de pijn, schenk je zuurstof uit de beide boezem kamers van het hart, de ene kamer pas gewit, de ander nog ongewis die de toekomst tart, om het heden maar te verbijten.…

ik verbijt de misselijk makende golven die draaien in mijn maag ik sluit de ochtendjas en zie mijn spiegelbeeld nog vaag. ik wil leven schreeuwt het in mij en even voel ik daar de kracht, voel ik mij opgewassen tegen hetgene wat me wacht een glimlach om mijn mond.…

Verstokt de adem inhoudend, de snijdende pijn verbijtend, priemend door merg en been Dwalend door ultieme helrode landschappen; zwoel prachtig wel betraand doch extreem sereen.…

We verbijten tranen, onze klieren weigeren. Engelen zaten op een wolk naast jouw bed. en wenkten je naar een hemel van hars. Misschien kerfde ik te vaak in de bast. Ik geloof het vandaag. Morgen een vraag. Je verdampt en valt samen met jouw bestemming, Een rooksliert verwaait.…

Ik wis je nummer uit mijn mobiel tranen zal ik verbijten Maar diep zit je, in mijn ziel en het verdriet zal slijten. Bedankt voor je arm, het plezier, de uren herinnering aan een leuke tijd we laten het niet langer duren een einde aan innerlijke strijd.…

ik hem niet goed verstond De vogels fluiten in de morgenstond En waar ik zit te eten verwarmd de zon heel blij de grond Ik weet nog hoe ik opstond Jouw voicemail maar bleef vragen, waar jij in godsnaam was En waarom je niks hebt achtergelaten Dan wat haren op mijn kussen, en lipstick op een glas Jochies spelen op het plein Eentje valt, verbijt…

De honger nijpt, de pest ontvolkt de straten, Uw kroost ligt krank en worstelt met de dood: Verbijt uw leed! Wat zou uw bidden baten? Geloof hen niet, en klaag aan God uw nood.…

Je voelt wat pijn zo af en toe Een pijnscheut hier en daar Die je moedig wil verbijten Ze zijn met mij nog lang niet klaar Ik wil nog één keer verdomme Nog één keer in de krant Met heel veel getoeter en heel veel trammelant.…

trap kwam erbij en dat niet alleen Je bent te klein om erbij te reiken Maar dat die trap niet slim was, zou wel blijken Een verkeerde ruk, de foute kant op Je sloeg naar de grond, nee niet op je kop Je knie draaide de verkeerde kant op Als manlief dan thuiskomt zegt ie, niet zeuren Maar jij ziet qua pijn, allerhande kleuren Je strompelt je verbijt…