Alle inzendingen over overig

Vannacht was ik de warme aarde, wat uit mij groeide reikte steil omhoog, witte wortels doorkliefden het duister, zogen zompige kleigrond droog. Vannacht was ik de omarmende zee, een verzwelgernde grijze oneindigheid, die, wild door mijn lichaam stromend, mij losweekte van ruimte en tijd. Vannacht was ik de peilloze open hemel, verborgen…

De melancholie dat de aarde wel klein is -- maar onze ziel niet.…

Ik ben open, Open voor het licht van zon en maan, open voor de duisternis; Open voor weer en wind, voor regen en voor kou, voor de warme zomer; Open voor de Aarde, voor vlakte, berg en zee, zuster plant en broeder dier; Open voor verwondering, voor mysterie en magie, open voor verbinding; Open om geraakt en bewogen te worden…

toen de nacht hem in haar armen sloot gonsde zijn ziel van woekerende kleuren als een lichtstraal stapte hij door het raam strekte zijn armen naar alle zijden uit hij zag de breedte van het wolkenpad al vroeg herinnerde hij zich de diepte van alles de onzichtbaarheid…

Niet voor later leven, maar samen, gezellig en gerespecteerd De koning walgt daarvan Hij pikt paleizen en hoeven in Zijn belastingheffing breekt de meegaandheid, kou veroorzaakt honger Er dreigt oorlog Propaganda wijst de weg: er is een redder, een Vader des Vaderlands, hij beschermt de vluchtelingen uit Antwerpen en de handel,…

ze houdt niet van het daglicht zo onbarmhartig zo meedogenloos fel ze hunkert naar de avondschemering die geheimzinnige sfeer tussen licht en donker als de dag langzaam afscheid neemt begroet ze verheugd de naderende nacht ze houdt van de nacht het troostvolle donker verzacht de pijn haar nachtlichtjes zijn aan een schemerlampje…

Ik denk aan denkers die van de oude verhalen en de nieuwe praatjes andere kanten beschrijven die als nieuw observeren wat er is en iets anders opmerken dan gangbaar is en dat in de werkelijkheid leggen Precies dat reageren op wat er al is is oorspronkelijkheid of de illusie ervan In een eerdere tijd zou ik zo'n denker zijn geweest…

Elkaar aanstaren alsof de ander fout is -- en op jouw stoel zit.…

Alles gaat heel traag, zijn lopen, zijn antwoorden -- Steeds eerst drie puntjes...…

Ik schipper tussen de ruzies van pap en mam -- Zelf ben ik er niet.…

uit de armen van de nachtmerrie wil ik vluchten   vluchten naar het daglicht   in de kille werkelijkheid van de dag verlang ik  naar de omarming van de nacht   verlang ik naar de stilte naar het troostende donker   uit de sterrenhemel pluk ik voorzichtig de mooiste droom   in de armen van die droom wil ik slapen…

ze overwintert waar de wind haar brengt in de schaduw van helden op een plek waar de stenen willen afdwalen waar oude levens zich roeren onder het ijs ze wacht op het onverwachte ruikt de rook van leesbare woorden grijpt naar drijvende brokstukken de tijd schrijdt voort ze wacht tot haar schaduw twaalf voet lang is ze leest…

Wat zijn de feiten? Juist onvergetelijk, zijn -- mijn reconstructies.…

Een gezelschapsspel: hij kijkt onzeker naar haar -- dus kijkt zij naar mij.…

De druppels in de zee En de korreltjes zand Fluisteren met elkaar Over het verloren land Een land, waar mensen wonen Die blij zijn met elkaar Waar altijd iemand voor je zorgt Dat gebeurt alleen maar daar In dat land heeft niemand ruzie Oorlog kennen ze daar niet Er is geen pijn, geen ziekte Geen angst en geen verdriet Dat land is nooit…

Goede oude tijd... wat is er toch ongrijpbaar -- weinig van over.…

Zo graag solidair met onderdrukten, alleen -- niet met collega's...…

De meerderheid zal wel sober willen leven -- als het te laat is.…

Een van de meest fameuze reizigers naar verre oorden hield een logboek bij van zijn vaart aan boord en van alwat hij zag en hoorde Hij was een kuifje eerste klas althans avant-la-lettre maar tooide zich, eenmaal auteur, modieus met een Latijnse naam Jan Huygen van Linschoten werd zo Lynscotius zijn reisverslag zynde Voyage ofte Schipvaert…

De Directeur staat in zijn kamer als een boer -- op zijn eigen erf.…

een weg die ligt voor hem open maar toen hij hem afliep ontmoette hij wanhoop stil verdriet en onbeantwoord verlangen sommige wegen ogen zo betrouwbaar en geplaveid maar nooit kon hij ze helemaal afzien en komt hij bijna aan het eind dan blijkt de werkelijkheid en beseft hij dit was misschien mijn weg niet heeft hij zichzelf voorgelogen…

Geen verandering! Alles altijd hetzelfde -- met variaties.…

Spartaanse vrouwen zitten aan de zilte kust -- hun haar te kammen.…

Overal en altijd drempels Naar de wereld, naar het leven Overal het overleven Overal vooral het toeval Engel van het Afscheid, verdwaal in liefde /Ga voorbij, voorbij Engel van Verraad, verdwaal in vriendschap /Ga voorbij, voorbij Engel van Verwaandheid, verdwaal in aandacht /Ga voorbij, voorbij Engel van Kleinzieligheid, verdwaal in vrijheid…

Nergens meer veilig, want kijk: ook volwassenen -- kunnen erg huilen!…

ze zegt dat ik haar pijn niet kan voelen zij wijst me hier de grens van haar honger naar kaalte het schrale overleven ze lacht dat het schalt leeft liefst in oude kleren wijst naar strepen op de rots hoe hoog het water was een licht gebaar naar het verlaten huis ze wijst naar de vervallen schuur aan het einde van de slechte weg…

Mijn haar is grijs, lichtgrijs mag ik zeggen; er is echter iets dat ik absoluut niet begrijp Iemand moet 't mij toch uit kunnen leggen op mijn armen en elders is 't blond, 't is lijp Toch is zulks wat vreemd, vind jij ook niet is 't dat mijn hoofdhaar meer te lijden had Vaak sturen ze mij met een kluitje in 't riet en vragen ze mij ben…

Haar lippen, en dan rent ze weg van mijn lippen -- op het harde glas.…

Mama maakte me wakker Ze omhelsde me snikkend en struikelde in mijn armen de trap af, en ik struikelde in haar armen de trap af, naar papa in de keuken, de armen om elkaar zaten we te huilen maar ik moest terug, zien hoe het met me was ademloos op bed nog warm alsof ik sliep, o je bent dertien ga niet weg, blijf hier bij mij…

alles was grijs hij heeft gewacht heeft iemand hem gezien hij is verdwenen zonder bagage niemand heeft hem gezien de zon wendde zich af van de inktzwarte aarde van wie was het koffer op het perron niemand keek achterom…